Site erişiminde bazı sıkıntılar mevcut kısa sürede düzeleceğini umuyorum.
Sadece bilgilendirmek istedim.
Yazı da sonra gelecek sanırım.
Kapak Arkası: BİR SONRAKİ ÖLÜME KADAR
BİR SONRAKİ ÖLÜME KADAR
Resül Efe
2000’li yılların başında kimliklerine ve varoluşlarına itiraz eden iki asi genç.
Sıkıştıkları plaza hayatından kaçıp kendilerini Beyoğlu’nun arka sokaklarına, rock barlara, ucuz otellere atıp, Ortaköy sahilinde sabahın serinliğine sığınıyorlar.
Takım elbiselerinden kurtulup kot pantolonları ve rock tişörtleriyle edebiyatın, müziğin ve bolca içkinin sarhoşluğunda oradan oraya savrulan bir macera.
Bir hafta sonu boyunca, iki farklı kimlik arasında gidip gelişler…
Beyoğlu’nun karmaşasında ne aradıklarından habersiz, sadece nefes almaya çalışıyorlar.
Pazartesi sabahıyla birlikte yine rutinlerine
döneceklerini bile bile yaşıyorlar.
Bir sonraki ölümlerine kadar…
Kitap Özellikleri
Yayınevi: Edisyon Kitap
Editör: Ferhat Uludere
Tür: Edebiyat / Roman
Basım Tarihi: Ekim 2020
Boyutları: 13 x 20,5 cm
Kağıt Tipi: Kitap kâğıdı
Sayfa Sayısı: 168
Barkod: 978-625-44394-1-4
Bir Sonraki Ölüme Kadar
Artık retrolardan mıdır, tesadüf müdür, ilahi bir kudret, evrenin bir mesajı mıdır bilmem ama geçen gün izlediğim bir dize çok beğendiğim bir hikaye vardı. Bahar Köpeği idi adı.
Bahar Köpeği
Bir varmış bir yokmuş. Duygularını çok iyi saklayan bir köpek varmış. Bir ağacın gölgesinde bağlıymış. Hep kuyruğunu sallarmış ve şirin davranırmış. “Bahar Köpeği” adını oradan almış, çünkü bahar mevsimi kadar neşeliymiş. Köpek, köyün çocuklarıyla gün boyunca eğlenirmiş. Ama her gece ortalıkta kimse yokken inler ve ağlarmış. Çünkü tasmasını koparmak ve tarlalarda özgürce koşmak istermiş. Ama yapamazmış. O yüzden her gece ağlarmış. Her gece. Bir gün içinden bir ses Bahar Köpeği’ne sormuş. “Neden tasmanı koparıp koşarak uzaklaşmıyorsun?” Bahar köpeğinin cevabı şu olmuş… “O kadar uzun zamandır bağlıyım ki nasıl özgür kalacağımı unuttum.”
Sanıyorum ben o tasmamı koparttım ve o çayırlarda koşmaya hazırım. Ne olacağını, neyle karşılaşacağımı bilmiyorum ama daha kötüsü ne olabilir ki? Kedini kapatıp, kilitlemekten başka?
Bakalım daha neler göreceğim. Bir sonraki ölümüme kadar…
BSÖ: 3. Geçmiş
Blue Jean zamanları. Çocukluğum odanın bir köşesine itilmiş. Harçlıklarımdan arttırdıklarım dergi kapaklarına yansımış. Orta sayfa posterleri idolüm. Ortasında iki zımba. Hiç asamadığım. Asmak istediğimde o dört deliğin ciğerimden geçeceğini sandığım.
Nasıl gizliyorum kendimi. O kadar saklanmışım ki kendimden habersizim. Bir, iki, üç diye sayıyorum hızlıca. Mızıkçıya çıkıyor adım. Hızlı olamam, hayatımda hızlı olmadım ben. Her şeye rağmen bir laf yiyorum. Belki bir lakap. Ömrümce unutmadığım.
BSÖ: 2. Kellik
Planlarım arasında kellik yoktu. Biraz genişleyebilir, ayak başına elli kilo bindirebilirdim ama bir kaç santimetre kare bile saçsız kalmak aklımın ucundan bile geçmiyordu.
Şimdi tamamen farklıyım. Ne kadar zayıflarsam zayıflayayım ayaklarıma düşen ağırlığı indiremiyor, ne kadar uzun sakal bırakırsam bırakayım, kafamdaki saçların bir teli fazla çıkmıyordu.
Anlımın üzerinde şekilsizce uzayan ve varlığı benden daha fazla dikkat çeken beyaz telim olmasa.
Ne zaman bu hale geldim? Ne zaman dışladım kendimi bu kadar? Daha dün gibi hatırlıyorum, envai çeşit kokunun salık verdiği bar köşelerinde sabahın ilk ışıklarına dek bastırmaya çalıştığım o insanlık duygusunu.
Kaç hayal yıktım? Kaç yenilgime ortak ettim insanları? Hepsi varlığını bile unuttuğum bir hayalet yüzünden. Şimdi yalnızlığım, hem mezem, hem meyim, hem masanın karşısındaki sırdaşım. Biliyorum hep yalnızdım, hep yalnızdık. Yaşamayı bahşederken, usulca götürdü bizi. Arada kaldıkça farkına varmadık zamanın. İdare ettikçe, kalıplara girmeye çalıştılça yaralandık ve o yaralar üzerinden usulca aktı varlığımız. Bir barın köşesinde kaldık. Başımız dayalı, burnumuzda ahşabın envai çeşit kokusu, gözümüzün önünde iyi insan olmak için kaçırdıklarımız. Peki olduk mu? Belki bir sonraki içkiye kadar…
Ne yazık ki hep biz öldük…
