Zaman sürekli bir şeyler alıyor benden. Her ne kadar ben bir sonrakini kutlamaya çalışsam da, tarifsiz bir lanetin içindeyim. Tekerlemeye soyunan şarkılar gibi. Biz onlar gibi tutmadık ama. Sessizce yitip giden roman kahramanlarıydık. Basılmadık belki. Bir hükümsüzlüğün içinde hükme yenik düştük birbirimize benzeyen şeyle mutlu olduk belki. Bu sanki bir ceza sanki yaşamanın ödül olmadığı gibi.
Nereden mi biliyorum; sadece ardıma baktım.
Evet yine yılın son yazısı ile birlikteyiz. Sanki son “yılın son yazısı”nın üzerinden on iki ay geçmemiş gibi. Ben sürekli kendimi yılın son yazısını yazıyormuş gibi hissediyorum. Bir insanın hayatında hiç mi aksiyon olmaz? Şöyle geriye dönüp baktığımda günler düz bir çizgi adeta ve ben sadece bir önceki yılın başını görüyorum. Bu kadar düz bir çizgi hakimken hayatıma geçen senenin yazısına yeni yazıya başlamadan evvel bir göz atayım dedim. Siz de göz atmak isterseniz işe burada. Şimdi bu yazının devamı niteliğinde bir şey yazmalı mıyım, yoksa gerçekten bir şeyler yazmalı mıyım o konuda da tereddüte düştüm.
Neyse bir ara vereyim ve öyle devam edeyim.
Verdiğim ara neredeyse bir gün sürdü ve aslında yine yazıya nasıl devam etmem konusunda kararsızım. Ya ben yazıya başlamıştım deyip buraya döndüm aslında. Yoksa hani toparlayacak bir şey olduğundan değil.
Sonuç olarak yıla attı bir ekledikten sonra ister istemez yaşa da artı bir ekliyorsun. Bu devinim de bir türlü değişmeyeceği için değişimi beklemekte biraz zor.
Ne diyorum ben, parmaklarından akanın anlamı konusunda tereddüte düştüm. Demek ki parmaklarım pek manalı şeyler üretemiyorlarmış.
Demem o ki, devirdiğimiz senelerin sayısından çok, ayı sonu, önü başı olmasından çok, bireysel olarak o süreci nasıl geçirdiğin önemli. Yani senenin bir atması o senenin umutlu, mutlu, huzurlu olacağı anlamına gelmiyor. O yüzden ben yeni senden yeni şeyler beklemeyi bıraktım. En fazla aylık olan yapıyorum bu hayatta. İki aya şunu yapmalı üç aya bunu yapmalı diye. Yaşadığımız ülkede bir sene sonra bu olacak diye bir plan yapmanın bir önemi yok o biraz daha kültür seviyesi gelişmiş ülkeler için geçerli sanırım. En yazından yaşam kültürü gelişmiş toplumlar için.
Herkes mutsuz ve mutsuz bir yıl sonu bu. Muhtemelen bir sonraki de aynı şekilde olacak. Aslında o zaman çok da “şey yapmamak” lazım.
Çok yeni yıl yazısı gibi de olmadı. Bilgisayardan başladığını telefondan bitirdim. Burada başladığım hayatım nerede biter acaba?
Gerçi bitmeyebilir de, ne de olsa daha vaktimiz var.
İstenmeyen tüyler son zamanların baş belalarından biri. İnsanlar bunlar için kadar çok para harcıyor ki anlatamam. Tabii nedense bunun bir de takıntı olma durumu var. Bende de var bu takıntı, yok desem yalan olur. Yolu yarılamışız ama diğer yarısı için aklımdan bazı şeyler geçmiyor değil. Maazallah bu yolda kendimi feda edecekmişim gibi gözüküyor. Aklımdaki sorulardan biri de bu tüyler ne zamandan beri “istenmeyen” tüy oldu. Yani biz bu tüylere neden ve nasıl savaş açtık. Beynimize “bu tüyler kötüdür, onlardan kurtulmamız lazım” algısını sokan ne? Kim? Nasıl? Ve bir sürü soru işaretli cümleler. Bu konuda birçok araştırma yaptım, aradım, taradım, okudum, izledim ve sonunda işin aslını öğrendim. Bunun sebebi sonra olayın aslında nasıl başladığını nasıl çıktığını buldum. Yvonne Wayne adındaki bir sıcak bal mumu zombisiymiş. Bu zombi diyar diyar gezip bize meğer bu tüysüzlüğü aşılıyormuş. O zaman biraz daha detaya girelim.
Hot Wax Zombies on Wheels
Kaliforniya’nın küçük sahil kasabasında her şey o kadar sıradandır ki halk artık sıkıntıdan ne yapacağını şaşırmıştır. Gençler bu durağanlıktan bıkıp kasabayı terk etmeye başlamıştır. İş yok, aş yok, en önemlisi aksiyon yok. Ah, ah, memleketim canlandı gözümde! Yani bu kasaba da o bildiğimiz kasabalardan biri. İnsanlar sıkıntıdan ne yapacağını şaşırmış, belediye meclisi bile heyecan olsun diye koca dondurucularda toplantılarını yapıyor. Yani biz “sakin şehir” diyoruz ya burası sakinliği dibine vurmuş.
Tam hikayeye dahil olmadan filmin başında olan sahneden bahsetmek istiyorum. Gecenin bir yarısı abinin biri endişeli bir şekilde ortalıkta dolanmaktadır. Ama o kadar endişelidir ki endişesi izleyiciyi de endişelendirmektedir. Heyecan dorukta, soluklar tutulmuş, kalbimiz güm güm bu abiye ne olacağını merak ediyoruz. Bu abi de artık hep aynı yere mi kaçıyor, hep aynı arabanın etrafında bilemem ama dönüp duruyor aynı yerde. Sonra bir köşeye siniyor. Derken akasından bir el onu göğüs kafesinden kavramaya başlıyor ve içeriye doğru çekiyor. Bir ses, bir gürültü, bir çığlık, merakla etrafa dağılacak vücut parçaları beklerken kıyafetler uçuşmaya başlıyor. Arada gördüklerimiz de bana kalsın. “Ne oluyoruz lan” bile diyemeden hop bu kasabadayız. Hala soru işaretleri var kafamda. Çözdüm mü acaba? Çözmüşümdür ya…
Yine bir meclis toplantısı sırasında eski bir evin satın alındığını duyuyoruz. Öyle ki bu ev atıl, yıllardır boş kalmış, çocuklar tarafından hayaletli olduğuna inanılan bir evdir. Daha da önemlisi burada bir güzellik salonu yok öyle demeyeyim de ağda salonu açılacaktır. Kasabanın tek berberi buna pek sıcak bakmamaktadır ama onun aklı başka yerdedir. Neyse o başka bir konu.
Sharon, meclis üyesi ve iç çamaşırı mağazası sahibidir. Sven’le yakın arkadaştırlar ve çılgınlık yaparak sahil boyunca motosikletle gezmektedirler. Öyle bir aksiyon öyle bir mutluluk ki bu anlatamam. İbrahim Tatlıses filminde sahilde çiftlerin koştuğunu düşünün. Hah o, ama bu onun motosikletli hali. Ama bu ikili sevgili değil yakın arkadaştır. Sonrası Allah kerim, anladınız siz onu. Bunlar böyle gezip tozup sonra berbere geliyorlar. Berber de Sven’in yakın arkadaşı ve Sharon’un sevgilisidir. Sevgili demeyeyim de sevgiliymiş gibi… Onun bir tabiri vardı ama şimdi hatırlayamadım ben.
Okumaya devam et“B-Gore 7: İstenmeyen tüyler için: Hot Wax Zombies on Wheels”Elde avuçta ne varsa özelleştiriyoruz. Tekel, Telekom, kâğıt fabrikaları, o, şu, bu derken iş devletin öz kurumlarına kadar geliyor. Paralel evren mi desem, yakın gelecek mi desem bilmiyorum ama bu mevzu Japonya’da gerçekleşmiş bile. Ben onların yalancısıyım.
Ah Tokyo ah! Havasında bir bulanıklık, sokaklar çıkmazlarda, yağmuru kan kırmızı. Koyunları bile bir farklı bakıyor…
Devam etmeden önce yazı ve görseller için hassas içerik uyarısı yapmam lazım. Bol kan, havalarda uçan kafa, kol, bacak hassasiyetiniz var ise bu yazıya devam etmeyin. Anlatacaklarım gore’un zirvesi olup hassas bünyeler için biraz fazla gelebilir. -Allah’ım bu cümleleri yazacak mıydım?- Gerçi, gerçeklerini daha şiddetli yaşadığımız bir dünyada bunlara hassasiyet göstermek, ne bileyim biraz garip geliyor bana.
Tokyo Zankoku Keisatsu
Hikâyenin anlatıcısı Yoshihiro Nishimura. Nishimura bu anlatımla bir efsane yaratmış demek yerinde olur. O Japon animelerinin akıl almaz şiddeti, kan banyosu ve vücut değişimleri bu filme başarılı bir şekilde yansıtılmış. Şimdi kan banyosu deyince Blade geldi aklıma. İlk filmde vampirlerin olduğu bir diskoda “kan banyosu” yapılıyordu. Köpük niyetine. Güzel sahneydi vesselam. Çoğunluk da keyifle izler, severdi sahneyi. Eh şimdi ne değişti bu ne iki yüzlülük?
Daha hikayeye girmeden başladım filmi savunmaya. Bana ne kardeşim? Bana ne yani. Bu ne agresiflik? Neyse!
Hikayemiz “mühendis” uzmanı Ruka’nın başından geçenleri anlatıyor. Öyle mühendis uzmanı deyince aklınızda bir şey canlanmadı değil mi? Uzman mühendis mi acaba burada bir yazım hatası mı yapıldı diye düşünebilirsiniz. Yok, bu abla gerçekten mühendis uzmanı. O zaman mühendis ne size onu açıklayayım.
Devran değişmiş, hastalıklar, pandemiler falan gelince insanlar evden okumaya başlamışlar. Çıkan hiçbir doktor, doktor hiçbir mühendis mühendis olmamış sonra. Bunlara mühendiscik, küçük mühendis adını vermişler. Gerçek mühendisler ise vücutlarında bir anahtar taşıyan ve kopan uzuvlarının yerine silah gelen kişiler olmuşlar. Yukarıdaki ilk dört cümleyi kaldırıp işi özetlersek bu onu da son cümle bize yardımcı olacaktır. Mmm. Bilmece gibi oldu değil mi?
Okumaya devam et“B-Gore 6: Güçlünün değil doğrunun yanında: Tokyo Gore Police”Instagram’da yazacağım demiştim aslında sıcağı sıcağına da yazmıştım ama buraya eklemek uzun sürdü nedense. Bu arada eskimiş oldu dizi. Keşke diğer parçasını bekleseydim. Gerçi o zaman da belki bir şeyler yazarım. Neyse iyi okumalar.
Şimdi dizi için son dönem itibari ile yapılmış en iyi yerli dizisi diyebilir miyim? Evet derim. Ancak bunu derken mekan tasarımı, kostüm ve prodüksiyonu göz önünde bulundurduğumu belirtmek isterim. Bunun dışında biraz ayrıntıya girmek gerekirse kurgu, oyunculuklar ve tür konusunda dizinin karmaşa içinde olduğunu belirtmek isterim.
Öncelikle dizi bize ne anlatıyor sorusundan başlayalım? Bunun cevabını vermek biraz zor. Çünkü her karakter üzerinden farklı bir betimleme yapmak mümkün. Çünkü her bir karakter farklı sebeplerden ötürü zorda kalmış karakterler. Anlatım geneline baktığımızda ise ana hikayenin dönemin siyasi ortamlarına atıf attığını görüyoruz. Ama sanki o değil gibi de. Ben neye nasıl atıf yaptığından ve bunların doğruluğundan çok nasıl anlattığı kısma değineceğim. İşte burada bazı sıkıntılarla karşılaşıyoruz.
Karakterlerin geçmişi öğreniyoruz ama bir türlü onlar ile etkileşime geçemiyoruz. Fazla karakter olması, tüm karakterlerin hikayelerinin anlatılmaya çalışılması ki bunlara yan karakterler de dahil odağın kaçmasına sebep oluyor. Bunu şöyle açıklayayım; Salim Songür karakterinin geçmişini, hayallerini ve ikilemlerini biliyoruz. Ancak bunu bir türlü ekranda göremiyoruz. Sadece bize anlatılıyor. Aynı şekilde bu karakterin star olma yolunda ilerleyişi de çok yavan kalmış. Bir bakıyorsunuz sahneden kaçan bir korkak, bir bakıyorsunuz kendini aşmış bir süper star. Peki tüm bunlar hangi arada oluyor belli değil. İzleyici olarak bunu bir türlü hissedemiyorsunuz. Bütün yıldız isimlerin canlandırdığı bu karakterler için aynı sorun mevcut. Ki bunların da ana karakterler olduğunu düşünüyorum.
Oyuncu seçimlerinde de bazı sıkıntılar olduğunu düşünüyorum. Tamam popüler isimlerin dizide yer alması izlenme ihtimalini arttırır ama role yapışmış karakterleri aynı tip karakterlerle eşleştirmek tamamen hata. Mesela, Gökçe Bahadır’ın oynadığı karakterin aynı kişinin canlandırdığı diğer dizilerdeki karakterlerden farkı ne? Ya da Fırat Danış’ın Koyu Bilal karakteri ile bu karakteri arasındaki fark? Ağdalı cümleler olmaması mı? Tamam bazı oyuncuların bazı karakterleri daha iyi oynadığı aşikar ancak niye sürekli bu yapışan rollerde üsteliyoruz anlamıyorum.
Dizide Salih Bademci’nin oyunculuğu beni şaşırttı. Bu kadarını beklemiyordum. Bir yerde sürekli kopacak gidecekmiş gibi hissettim ama beklediğim bir türlü olmadı. Bunun ben büyük sebebinin de senaryo olduğunu düşünüyorum. Senaryo bir türlü karakterin hatta karakterlerin yükselmesini sağlamadı. Ayrıca Metin Akdülger ve Asude Kalebek’in oyunculuklarını da beğendiğimi söylemek isterim. Gördüğüm kadarıyla da Asude Kalebek’in ilk dizi deneyimi. İsmet karakterine hiç girmiyorum bile? Neden var, neden dakikalarca onu izledik?
Az önce de bahsettim hikaye çok hızlı akıyor. Kim neredeydi, nasıl oraya geldi göremiyoruz. Bazı şeyler ya düz olarak anlatılıyor ya da oldu bittiye getiriliyor. Görsellik olmadığı için arada boşluklardan boşluklar çok fazla. Büyük sıkıntı da burada ortaya çıkıyor.
Dizi de çok fazla müzik kullanımı mevcut. Sanıyorum genel yerli dizi mantığından kopulamamış bir türlü. Alttan müziği verelim sevinç de, hüzün de ortaya çıksın, pekişsin. Açıkçası bu durum beni rahatsız etti. Eğer bu dizi Salim karakterinin dizisi olsaydı anlardım, hüznünde de, sevincinde de ver müziği, çünkü o karakterin olmazsa olmazı. Ama her yerde kullanmak, yüksek dozda kullanmak olmamış.
Şimdi biraz da gelelim sevdiğim yönlerine. Bunun için uzun uzadıya bir şeyler söylemeyeceğim. Kostümler iyiydi, aynı şekilde mekan seçimleri, tasarımları da. Bu konuda prodüksiyon iyi iş çıkarmış. Görsellik ve renkler hoşuma gitti. Yönetim konusunda tereddütteyim bir bölüm iyi derken, diğer bölüm olmamış dedim. Hani biraz daha patlama bekledim gibi. Bu hikayeyi başka yönetmenler nasıl çeker diye düşündürttü dizi bana.
Şimdi gelelim neden iyi bir dizi. İş ciddiye alınmış ve izlenebilir bir yapım çıkmış ortaya. En önemlisi de biz farklı şeyler de yapabiliyoruz hanesine eklediğimiz yapımlardan biri olmuş. Dizinin ilk altı bölümü yayınlandı ve sanıyorum dört bölüm daha kaldı. Aslında iyi bir pazarlama stratejisi. Çünkü hikaye şu gidişatla ikinci sezona sıçramaz gibi. Elde tutulur, albenisi olan, sürükleyici bir hikaye yok gibi.
Yine de izliyoruz.
Kitap kokusu kadar güzel bir şey yok. Yenisinin ayrı, eskisinin ayrı bir kokusu var. Her ne kadar son zamanlarda ortaya çıkan e-kitap zımbırtıları alanı kaplamış olsa da dokunup koklayabildiğin – içimden yiyebildiğin demek de geçti nedense – kitapların olması ne güzel. Gerçi bu e-kitap bizim memlekette pek tutmadı, sanıyorum kaderi matbaa gibi olacak. Yıllar sonra tarihçiler ülkeye e-kitap neden gelmedi diye araştırmalara koyulup bazı varsayımlarda bulunacaklar. Onlara kolaylık yapayım. Arkadaşlar biz kağıt olanı da okumuyoruz ki?
Tabii e-kitaplara bu kadar salladıktan sonra bu yazıyı e-dergi için yazıyor olmam tam bir ironi. Durun ya başa sarıyorum söylediklerimi unutun. E-kitap candır gerisi… Acaba onların da bir kütüphanecisi var mıdır? Baytlar arasında dolanan bir tip? Tron geldi aklıma şimdi ne alakaysa…
İşin dijital tarafında bir kütüphaneci var mıdır, bilmem ama sizi temiz, nezih cefakar kütüphanecimiz Sally Diamon ile tanıştırmak istiyorum. Gündüz kütüphaneci, gece motorlu testere uzmanı. Hepsi küçük kardeşi Ruby’nin sıhhati için.
Sally daha on yaşındayken evlerine giren bir sapık ailesini testereyle doğrar. Bu dakikadan sonra psikolojisi bozulan Sally, küçük kardeşinin de sorumluluğunu yüklenerek kendini ve onu başarılı bir şekilde büyütür. Tüm olumsuzluklara rağmen vatana millete hayırlı bir evlat olma amacındaki Sally, ilk, orta, lise, fakülte derken kütüphaneci olur. Kütüphaneci olur olmasına ama üzerindeki o tutukluğu, o ezikliği bir türlü atamaz. O da aynı şekilde büyüyen tüm ergenler gibi gotik bir hatun olur.
Sally’nin yürek eriten bu şeker gibi görüşünün arkasında ise bir canavar yatmaktadır. Hemen aklınızda öyle kaba saba bir canavar canlanmasın. Canavar kimliği ailesine gelebilecek tehlikeler ve kendisine yapılan saygısızlıklar karşısında ortaya çıkarır sadece. Hangimizin çıkmıyoruz ki sorarım size? İşte bu kişilik, camianın dikkatini çekmiş olsa gerek Sally’nin hikayesini filme almaya karar vermişler. Jimmyo Burril, bunun için Sally’e gitmiş ve saygı çerçevesinde durumu izah etmiş. Tabii karşısında böyle akıllı bir adam gören Sally hayat hikayesini anlatmaya başlamış. Hikaye yazılıp çekimlere başlanacağı sırada ortalıkta “iş yok mu abi” diye dolanan Mike Flanagan’a “Gel oğlum bu filmin görüntü yönetmeni sen ol” demiş Jimmyo. Filmin çekim hikayesi böyle biz dönelim Sally’e.
İnsanların saygısızlıklarına aldırmadan işinin başında olan Sally’nin bir günü ile başlıyor film. Kütüphanede “Sessiz Olun” tabelasının altında sürekli gürültü yapan bir adamı nazikçe uyarıyor. Aynı bizdeki “Sigara İçilmez” tabelasının altında sigara içenlerin yaptığı gibi bir durum bu. Tabii adam onu takmıyor. Bir, iki ve nihayetinde Allah’ın hakkı üç tür deyip sabırla adamı uyaran Sally beklemediği bir tepki ile karşılaşıyor. Kendini bilemez, hadsiz tarafından sözlü sataşmaya maruz kalıyor ve sigortaları atıyor. Tabii iradeli kız Sally, iş yerinde kedini hiç bozmuyor ama bakışlarıyla “çıkışta görüşürüz” tehdidini de savuruyor. Nitekim mesai bitiminde Sally bu hadsize dersini veriyor. Ama bu Sally için sadece küçük bir iştir.
Ertesi gün işine hiçbir şey olmamış gibi dönen Sally nihayet huzurlu bir gün yaşar. Kitaplar içinde mutlu bir şekilde akşamı eder. Tam kütüphaneyi kapatacakken, sabahtan beri kafasını evraklarından kaldırmadan çalışan bir adam görür. Onu unutmuştur ve yanına gider. Etkileyici ses tonuyla “Kapatıyoruz!” der. Zamandan haberi olmayan adam bu etkileyici ses tonuna ve görünüme kayıtsız kalamaz. Toparlanırken Sally’e dondurma ısmarlamayı teklif eder. Tabii Sally bu kibar adamın teklini geri çevirmez ve çıkışta dondurma yemeye giderler. Ama o dondurma dükkanında çalışan kızların gözleri fer fecir okumaktadır. Hele biri var ki düşmanımın başına… Bu arada bir dedikodu vereyim bu kızlardan öğrendim. Meğer bu abi çok zengin, evleri, arsaları olan biriymiş, toprak ağasıymış yani. Hem şimdi ağa, aşiret neyse ona bağladık demeyin yok öyle bir şey. Sally’nin olduğu yerde öyle bir şey olmaz, olamaz. Sally’i tanımayan bu kızlar – hele biri var ki – onun hakkında bir konuşur bir konuşur, Sally’nin hedefine girmeden durmaz. Tam kaşındı vallahi ben olsam ben de hedefe alırdım. Sally yine iyi davrandı ona bence.
Siz şimdi benim bu anlattıklarımdan sonra “Sally oraya gidiyor adam öldürüyor, bardan, pavyondan kız çıkarıyor onu öldürüyor, arabada adam öldürüyor, nerede bunun iyiliği?” diye soracaksınız ama işin aslı öyle değil. Şimdi biraz da olayın o kısmını, aslında neden bir halk kahramanı olduğunu anlatacağım.
Arkadaş nedir bu insanların belediye başkanlarından çektikleri, tutturmuşlar bir kentsel dönüşüm. O sıcak mahalle ortamından insanları dışlamak istiyorlar. İşte Sally’nin kasabası da böyle bir yer. Şirketin biri projesini yapmak için bütün halkı kandırmış topraklarına el koymuştur. Tanıdık hikaye değil mi? Hatta bizim Sally’nin dondurmayı beraber yaladığı adam da bu işin içindedir. Sally’nin haberi bile olmadan iki arada bir derede miras anlaşmazlığını kullanarak onun doğup büyüdüğü ve maalesef ailesinin katledildiği eski evi de satın almıştır. Ah ah bu adam da az çakal değil. Tabii satılacak yerler arasında bu ev de vardır.
Sally bu durumu öğrenince müteahhidi ve onun sürtük asistanını eski evlerine çağırır. Aman Allah’ım bu kadın nasıl gıcık bir tip. Sen misin mazlumun ahını alan, Sally’nin geçmişine dokunan… Sally bunun altında kalır mı? Tabii ki kalmaz. Kardeşi ile birlikte bunlara haddini bildirir. O esnada bu ev pazarlığını duyan Sally’nin tek dondurmalık sevgilisi binaya gelir ve Sally aşkını kalbine gömerek bu pis fırsatçılardan kasabalarını kurtarır. Ve ortaya yeni, ünlü vazgeçilmez eğlenceli Sally çıkar… Sonra gelsin televizyon şovları, filmler…
Kitap bahane sohbet şahane diye muhabbete girmeyi düşünüyordum aslında. Ancak kitap muhabbet için bir “bahane” değil olsa olsa “vesile” olur. İşte bu motto ile yola çıktığımda uzun zamandır kitaplardan bahsetmediğimi fark ettim. Tabii bununla birilikte çok fazla iç dökmediğimi. O zaman hazır mısınız, kendimi şikayete başlıyorum.
(25 dakika sonra)
Evet işte şu aralar en büyük sorunum bu. Sürekli bir şeyler yapmam gerektiğini düşünüyor ve onlar ile ilgili tüm olasılıkların da dahil olduğu kurguyu, metni, adımı, nefesi yani olması gereken, yapılması gereken ne varsa hepsini yapıyorum ancak ne zaman bilgisayar başına geçsem hatta geçmeye yeltensem hiçbir şey yapamıyorum. Yok öyle yazar tıkanması gibi değil, aklına yazacak şeylerin gelmemesi ya da ekrana boş boş bakmak gibi. Bu sadece düşünmekle alakalı. Bilgisayar başına d geçiyorum sadece düşünüyorum. Hatta öyle düşünüyorum ki aklımda her şey bitiyor. Ama günün sonunda sayfaya baktığımda bembeyaz. Bu nasıl bir hastalıktır bilemedim? Eminim ki bunu da kapsayan bir hastalık çeşidi vardır.
Şu an sanıyorum ki en büyük sorun bu? “Derdini…” dediğinizi duyar gibiyim ama ne yapalım benim de en büyük derdim bu. Düşündüğüm ve sonlandırdığım ayrıntısına kadar hesapladığım o kadar şey var ki işte tek derdim bunları sayfalara dökmek. Mesela hala ikinci kitabın finalini kurguluyorum. Tamam bunu yapmak da güzel ama yazıp atsam ya beğenmeyip. Sonuçta görüp okumak daha etkili. Ha birde başlayıp devam etmediğim öyküler var. Geçecek diye umut ediyorum.
Yoksa;
Günlerden çarsamba
Ve ölmekten bir sayfa
Yarınlardan perşembe
Ve ölmekten bir gün daha
Vardı önünde
Hümeyra – Tutkulardan İntihar https://www.youtube.com/watch?v=rRv4W3Vqgx8
Neyse bu faslı kapatıp kitaplara geliyorum hızlıca.
Belki de Türkiye de en çok reklamı yapılan kitaplardan biridir Kayıp Tanrılar Ülkesi. Tabii okuyucusu az olan bir ülkede de bence masrafına değer bir kitap olmuş Kayıp Tanrılar Ülkesi. Neden masrafına değer diyorum çünkü bence bu zamana kadar okuduğum en iyi Ahmet Ümit kitabı. Ve kitabın kurgusuna da baktığımızda hem mitolojik olarak hem hikaye olarak güzel işlenmiş. Çok fazla araştırılmış bir kitap. Türkiye’deki Bergama Akropolü’nün kazılması, Zeus Sunağı’nın taşınması, Almanya’ya göç eden Türkler, orada ilk gittiklerinde ki ve şimdiki konumları, Nazizim ve ırkçılık, bunların tamamı hikayeye çok güzel yedirilmiş. Ben kitabı okurken daha evrensel bir kurgu ile karşılaştım ve keyifte aldım. Bence yakında bir dizi yapılabilir.
Kısacası okuyun derim.
Tanıtım Bülteni
Ahmet Ümit’ten polisiyeyi arkeoloji ve mitolojiyle harmanlayan usta işi bir roman.
Berlin Emniyet Müdürlüğü’nün cevval başkomiseri Yıldız Karasu ve yardımcısı Tobias Becker, göçmenlerin, işgal evlerinin ve sokak sanatçılarının renklendirdiği Berlin sokaklarından Bergama’ya uzanan bir macerada, hayatı ve insanları yok etmeye muktedir sırların peşinde bir seri cinayetler dizisini çözmeye çalışıyor. Soruşturmanın Türkiye ayağında sürpriz bir ismin olaya dahil olmasıyla heyecanın dozu gitgide artıyor.
Kayıp Tanrılar Ülkesi, Zeus Altarı ve Pergamon Tapınağı’nın gölgesinde mitlere günümüzde yeniden hayat verirken, suçun çağlar ve kültürler boyu değişmeyen doğasını bir tokat gibi yüzümüze çarpıyor.
“O yüzden unuttuk dediğiniz yerden başlayacağım. Unutmanın bedelini ödeyecek unutanlar. Cezaların en şiddetlisiyle ödüllendirilecek saygısızlık yapanlar, kalbi yerinden çıkarılacak beni kalbinden çıkaranların, yüzlerinin derisi yüzülecek benden yüz çevirenlerin…”
Elçin Poyrazlar’ın geçen sene pandemi nedeni online olan Kara Hafta Polisiye Festivalinde dinlemiştim. O zamandan beri alayım da okuyayım diye bir fikir vardı aklımda. Sonra polisiye ile ilgili bir atölyesine katıldım. Daha da hayran oldum kendisine diyebilirim. Ancak benim kitap okuma dönemlerim var blogu takip edenler bilir. Kitabı almış kenara koymuş ve okumamıştım. Dönemi gelince ise ortaya sıkıştırdığım bir kitaptı. Okurken gerçekten çok keyif aldım. Hem hikaye hem de edebi anlamda. Günümüzde yaşanan kadın cinayetlerini anlatırken, manifesto niteliğinde bir kitap olmuş.
Kesinlikle okumanızı tavsiye ederim.
Tanıtım Bülteni
Ecel Çiçekleri suçlulara cezalarını vermeye, güçsüzleri ayağa kaldırmaya geldiler…
İstanbul’da birbiri ardına işlenen kanlı cinayetleri çözmeye kararlıdır Suat Komiser.
Vahşice öldürülen ama ölüme direnmemiş görünen erkekleri birbirine bağlayan nedir?
Katil, cesetlerin yanına neden beyaz kasımpatıları bırakır?
Ecel Çiçekleri cezasız kalan vahşetin, adaletin ve intikamın romanı…
Edisyon Kitap’ın Derin Düşün serisinden çıkan son kitap Karıncalar. Evet bu kitapla ortalıkta dolanan bazen evimizin köşesinden fırlayıp dağılan, sinir bozan ama öldürmeye de kıyamadığımız bu küçük yaratıklar. Onların aslında nasıl bir yaşam sürdüğü bir yerde bize nasıl benzedikleri kitapta anlatılmış. İnsanları anlamak için bile okuyabileceğiniz bir kitap.
Tanıtım Bülteni
Aşk, entrika, savaş… Tarım ve kimyasal silah… Bu kelimeler aklınıza sadece insanların dünyasını mı getiriyor? Çok yanılıyorsunuz. Başka kolonilere sızıp kraliçeyi devirerek darbe yapan da, Preben Amca’nın acımasız saldırısını geri püskürtüp adamcağızı hastanelik eden de karıncalar. Çalışkanlıkları ve fethetme tutkularıyla, köleleştirme ve her yere sızma konusundaki ustalıklarıyla karıncaların dünyası zaman zaman insanların dünyasından daha renkli desek yeri var! Bir mirmekolog olan Joachim Offenberg bu küçük yaratıklar hakkındaki büyüleyici gerçekleri bizimle paylaşıyor ve soruyor: “Karıncalarla neden ittifak yapmıyoruz ki? Böylece yenilmez bir rakip yerine güçlü ve sadık bir müttefikimiz olur.”
Karıncaların olağanüstü karanlık ve eğlenceli dünyasına hoş geldiniz!
Türkiye’de korku filmleri malum peki kitaplar nasıldır diye bir okuyayım dedim. Evet bu da benim ayıbım hiç yerli korku okumadım. Tabii burada Türkiye’deki korku kültürünün analizini yapmaya başlamak olmaz. Ancak hepimizi baydığı gibi aslında artık toplum evrimleşerek cin hikayelerini benimsemiyor. Tamam bizim dönem için bu belki de olası şeylerdi, çünkü büyüklerimiz buna benzer hikayeler anlatır dururdu. Hatta onlardan etkilenip benim de görüp, hikayelere dahil olmuşluğum var ama artık öyle değil. Sanıyorum bu olgu, bu dönüşüm tüm dünyada bu şekilde. Evet gizem bizi korkutuyor ama gizem. Artık bu arkadaşların gizlenecek bir şeyi kalmadı.
Biraz da hikaye ve kitaba odaklanayım. Hikaye ve kurguyu fena bulmadım. Anlatım da ise bir film izliyormuşsunuz gibi ayrıntılar çok fazlaydı. Ancak çok fazla tekrar vardı. Sanki kitap hiç editörün elinden geçmemiş gibiydi. Kelime hataları, basımla ilgili sıkıntılar okurken okurken gerçekten keyfimi kaçırdı. Keşke üzerinde biraz daha çalışılsaydı.
Tanıtım Bülteni
Korku Ve Gerilim Dolu;
Gizemli Ve Heyacanlı…..Geleneksel Korkularımızın Romanı
İnsanlardan bazı kimseler, Cinlerden bazı kimselere sığındılar da onların (cinlerin) taşkınlıklarını arttırdılar. (CİN Suresi 6.Ayet.)
Senarist–Yazar Şafak GÜÇLÜ’nün okunurken sizi bir sinema dünyası içine sokan KORKU dolu romanı… 2004 yılında Türk motifleri taşıyan ve tamamıyla kendi kültüründen yararlanan İlk korku filmi olan BÜYÜ isimli sinema filminin Senaristliğini yapmış olan Yazar… (Cin suresi 6.Ayet)’den yola çıkarak yazdığı Ürpertici; Gerilim Dolu; Heyecanlı ve Gizemli romanı LOHUSA “Ümmü Sübyan” ile bizleri korkutmakta kararlı…
Geleneksel korkularımızın ışığında yola çıkan roman, sinematografik bir kurgu ile yazılmıştır. Kültürümüzde yer alan korkuları içinde barındırdığından, sizi kolayca bir sinema filmi izlermiş havası içine sokan roman; Anadolu inanışlarında çokça anlatılan, Al Karası, Al Karı, Al Basması ve ümmü Sübyan (Sübyan anası) öykü ve söylencelerinden yola çıkarak kendi dinsel, örf ve adetlerimiz ışığında kurgulanmış bir korku romanıdır.
Edisyon Kitap’ın Edebiyat serisinden çıkan bir kitap Harf Öncesi. Uzun bir süre gazetecilik yaparak emekliye ayrılan Ümran Kartal’ın ilk kitabı. İçinde o dönemlere ait bir çok hikaye barındırıyor kitap. Öykü severler için birebir.
Tanıtım Bülteni
Karşınızda edebiyatın sınırlarını zorlayan bir ilk kitap… Ama ilk kitap olmanın çok daha ötesinde…
Ümran Kartal, Türk basınının yakından tanıdığı bir isim… Uzun yıllar sürdürdüğü gazetecilik yaşamının ardından bir araya getirdiği öyküleriyle edebiyat dünyasının kapısından giriyor.
Harf Öncesi gurbetten Moda sahilinin çekiciliğine kapılıyor; Kadıköy sokaklarındaki avare gezmelerin öykülerini anlatıyor. Bazen gümrük memurlarıyla dalaşıyor, bazen çocuk büyütmenin sancılarına kapılıyor; zamansızlıkların çetelesini tutarken kendine ait bir dünyanın özlemini duyuyor.
Ümran Kartal, kurduğu dil, yarattığı atmosfer ile birlikte Türkçe edebiyatta eşine çok rastlanmayan bir dünya kuruyor daha ilk kitabında…
