“Kar
yağıyor” diye bağırdı içi içine sığmayan bir hevesle. “İlk karda söylenen
yalan kaile alınmazmış.” Kim söylemişti bunu? Hangi kültürde vardı. Bir
yalan söylenecekse bu 1 Nisan’da olmalıydı. Oysa 29 Kasım. Herhangi bir ayın
biri bile değil. Pencerenin içinden nasıl geçtiğini bilmiyorum. Lapa lapa yağan
karın altında dans etmeye başlamıştı bile. Üzerinde uzun saçlarının altında kalan,
yer yer beyazlaşmaya başlamış kırmızı mantosu. Elinde bir eldiven. Muhtemelen
benimkiler. Elleri açık, kendi etrafında dönerken bir şeyler mırıldanıyor.
Dudak hareketlerini görebiliyorum. Birkaç harf sanırım anlayabildiğim.
“S.e.n.i…” Nasıl tamamlamalıyım bunu bilmiyorum. Bir insan “seni”
derse bunu nasıl tamamlarsınız? “Senin” olsa… Oysa “seni”. Sonuna
koymak istemediğim kelimeler… Düşüncelerin ardına saklanıp uyuyor muyum?
Nerdeyse kaplamış yeryüzünü. Sadece senin arsızlığın üzerinde bu beyaz örtünün.
Yanına gitmek istiyorum. Saflığı bozmak istemiyorum da. Her yerim karanlık.
Ürkek adımlarla dışarı çıktı. İncitmek istemezcesine parmaklarının uçlarında.
Bu ben olmalıyım. Etrafı kirletmemek için takındığım bir alışkanlık bu. Hala
etrafında dönerken nasıl oldu bilmiyorum ama kara gözlerine denk geldim. O
karanlık içine çeken. Bir başka yerdeydim sanki. Büyük bir boşlukta, derin bir
sessizlikte. Yalnızdım. O kimsenin olmadığı odaya kapattığım değil, sadece
hissettiğim. Hissetmek, yalnız olmaktan daha zormuş. Gözlerimi kapadım. Bu kez
yalnızlıktan kurtulmak için. İnsan tek başınayken yalnızlığı hissetmiyor.
Etrafında birileri varken başlıyor yalınlık. “Ne kadar
kaçabileceksin?” “Bilmiyorum.” “Beynindeki koca karanlıkla
yaşayan benim oysa.” “Senin gerçeklikle yüzleşmek gibi bir durumun
yok.” “Hava çok soğuk hadi içeri girelim.” “Ben üşümüyorum.”
Parmaklarımı birbirine sürmek bile kâfi derecede ısıtmıyordu ellerimi. O kendi
etrafında pervane olurken, ben ise bir yıldız kümesinin içinde esir düşmüştüm
sanki. “Bunu onun için yapamayacak mısın?” Etrafımda uçuşan
birbirinden farklı desenler. İçlerine karışıp yok olmak istiyorum bazen.
“Buna da şükür.” “Evet yağması bir mucize.” “İkinci
bir mucize olmayacak biliyorsun değil mi?” Bir an için zaman durdu
sanıyorum. Ama karşımda o hala dönüyordu. “Güneş neden kendi etrafında
dönemeye mecbur?” “Bilmiyorum bir astrolog değilim nihayetinde?”
Oysa bir güneş gibi dönüyordu etrafında. Ben ise biraz daha dursam “Ölüm
Öpücüğü”ne ikinci bir model olacağım sanırım. “Hadi içeri
girelim.” Sesim sanki ulaşmıyor. Beyaz şeffaf bir perde aramızda. Biraz
elimle sarsmaya çalışıyorum ama nafile. Bir duvar benim tarafımdan
açılmayacağını düşündüğüm. Üstünde kocaman bir yazı. “AMEL”. Acaba insanlar
kötü şeyler yazmak için mi keşfetti alfabeyi? Beyaz pamuğun ardında görünmüyor
adeta. Gözlerimi kapatıyorum, kahverengi karanlığı örterken üzerine.
“Parmakların donmuş, burnun. Hadi içeri.” “Hissetmiyorum, biraz
daha kalalım lütfen.” Gözlerindeki karanlık yayılıyor içimdeki yok oluşla
bir olup. Korkuyorum. Gözlerimi kapatacağımı düşünüp. “Bir, iki,
üç…”
Aynı
kapının önündeyim. Kırmızı bir yazı aramıza şerit çekmiş. “İYATH”. Duvarda
nereye gidersem gideyim bakışlarından kaçamadığım bir kadın. İşaret parmağı yüz
hizasında. Birden çıkıp üzerime atlayacakmış gibi. Sessizim. Susuyorum. Uzaktan
duymaya çalıştığım bip sesleri. Kesik, kesik. Şeridin ardında. Geçemediğim o
yasaklı bölgede. Bir süre sonra uzun. Ayaklarım titriyor. Olduğum yere
yığılıyorum. Aşil tendonum ağırlığına dayanamıyor düşüncelerimin. Birkaç topuk
sesi ilişiyor kulağıma. Şimdi tam vakti, kendimi hazırlıyorum. Duvardaki kadın.
Parmağı dudaklarının üzerinde hala. Elini bana uzatıyor. Güveniyorum. Elini
tutuyorum. Sanki yeni bir jeton atılmış gibiyim. Kalkıyorum. Benimle birlikte
gri, soğuk, plastik koltuğa geliyor. Çevre dostu değil sanırım. Bir merasimdeymişçesine
elimi bırakmadan. Uzun bip. “Bu mesafeden duyabileceğini mi
sanıyorsun?” Duymuyorum sanırım. Hissediyorum. Ama bunu açıklayamıyorum.
“Keşke kırmızı olsa.” diyorum oysa her yer bembeyaz. Hem de iyi
olmayacak kadar. “Tüm koridorlar böyle mi?” Yüzüme bakıyor. “Beyaz olmasa,
siyahta olmazdı değil mi?” diyor. Cevabından emin inatla soruyor.
Beynindeki karanlık. Sanırım nüksediyor. Düşmeden yakalayabilseydim keşke.
Gürültülü de olsa yanıp sönen kırmızıya ne kadar muhtacım şimdi… Bu beyaz
beni kahrediyor. Her şey olabilir, öfkenin, hidayetin, masumiyetin her tonu.
Yeter ki beyaz olmasın… Gülümsüyor. Sadece dudakları hareket etmiş. Gözleri
ise aynı boşluğa bakış ifadesi. “Sakince otur. İnsanlar iki şey için
yaratılmıştır. Doğmak ve ölmek için. Fazlasını beklemek biraz saçmalık.”
“Bunlar başlangıç ve son. Ya aradakiler, yaşananlar?” “Şu
dünyadan kaç kişi geldi geçti. Kaç kişinin yaşantısını hatırlıyorsun. Herkes
gibi, kimse hatırlanmayacak.” “O zaman neden?” “Bu senin
keşfetmen gereken bir şey.”
Yüzüme
sirenin sıcak kırmızılığı vuruyor. Yerdeki beyazlıklar bozulmuş. Bir hikâye
yarım kalmış gibi. Soğuk bir rüzgâr yüzüme nerden geldiğini kestiremediğim.
Kırmızının sıcaklığını savuran. Ama o hala üzerimde. Burnundan sızan
kırmızılığı silerken kucağımdan alıyor yatan bedeni. Seni… Kelimeler donmuş.
Tarif edemiyorum. “Beyin” diyorum usulca gürültülü sirenin ardından duyduklarından
habersiz. “Tümö…” Kırmızı çarpıyor yüzüme. Her yer beyaz. Kötülük bu kadar
beyaz olmamalı. Bir kırmızılık çarpıyor yüzüme, eğiliyor nefesini hissediyorum.
“Lahmacun olmalı.” “Karnım da açıktı. Sanki bu kokuyu almadan
önce daha iyiydi.” “Maalesef kaybettik.” Hiçbir koridor bu kadar
aydınlık olamamalı. Yerden kaldırmıştım, hızlıca. Ağrıdı, bir ölüm ağırlığı
vardı sanki üzerinde. Gözleri kapanmıştı içinde kaybolmamı istemezmişçesine. Derin
bir karanlık beyninde… İçinde kaybolduğumu bilmezmişçesine… Birazdan yanıma
gelecek kımızı şeridin adından. “ANE” ve birlikte düşeceğiz.