Kişisel Depresyon Anları

Sürekli döndüğüm yerde kendi etrafında buldum kendimi.

Yukarıdakileri 06.03.2020 tarihinde yazmışım ve nedense “yayımla” botonuna basmamışım. Demek ki devamının gelmesini beklemişim. Bir önceki yazım ise 20.02.2020 tarihinde olmuş. Yani bu yazı son yazının tam bir ay sonrasına gelmiş oluyor.

Ama ne bir ay.

Neler olmadı ki? Birden ısınan havalarla bahar alerjisi mi desem, yapılan savaşlar, sonraki anlaşmalar, tam böyle üzerimizdeki kalın montlarla sırılsıklam olmaya başlarken dönen hava, gelen zam (bu sanki klasik) ve en sonuncu ve belalısı da sevgili korona.

Eh şimdi elden geldiğince kapandık eve cemaatle selamı kestik. Öyle ki önümde Adriana göz kırpsa bakacak durumda değiliz. (Gerçi ben Taylor olursa biraz düşünürüm.) Gerçi atın ölümü arpadan olsun diyen milletin torunu, evladıyım ben de. Neyim eksik?

Tabi konu bu değil. Aslında konu da yok. Olsaydı zaten bu yıllanmış başlık altında olmazdı. İşin garibi, bu ara bende hiç bir şey yok. Okuma, yazma, izleme. Öyle saçma sapan vakit geçiriyorum. En çokta yazma konusuna takılıyorum. Aslında pekala şöyle başına oturunca manalı manasız, öyle çokta popüler olup beni fenomenliğe itecek bir şeyler yazmıyorum ama yine de yazıyorum. Yazıyorum yazmasına da işte o oturma mevzusu biraz sıkıntı. Racon mu kesmedim, yalvarmadım mı, trip mi atmadım! Yok arkadaş, yok.

Neyse bu iş burada biter bu çocuk kaçar. Şu magnetlerdeki termometre ile ateşimi ölçeceğim. Sanki soğuk soğuk terliyorum. Başımda da bir ağrı var gibi. Acaba kombiyi çok mu açtım? Hava kaç dereceydi? Sorun bende değil sanırım termometre normalde 26 derece. Sabahtan beri derdim bu mu acaba?

Yine de temkinli olayım ben.

Az önce uyandım. Yaklaşık iki saat önce karın ağrılı bir şekilde yattığım uykumdan. Herşey normal, herşey garip. Bir şeyler görüyorum ama görmekle görmemek, uyumakla uyumamak arasındayım. Uzaktan kulağıma çalınan bir ıslık sesi…

Bir…

İki…

Üç…

Giderek daha yaklaşan…

Dört…

Beş…

Ve saymadığım, kati ve göz açtırıcı.

Karşımdaki pencereden içeriye dolan bir ışıkla karşılaşıyorum hemen…

Karnımda bir ağrı, aklımda bir soru? Sıcak yorganın altında tereddütteyim. Kalkıyorum. Sırtımda bir üşüme, içimde bir titreme. Bekliyorum merakla uzaklardan gelecekleri…

Bekliyorum, yazıyorum. Yazdıkça sanırım, hayale dönüşüyor hepsi…

Hayat bir süredir hızlı geçiyor. Aslında sürekli hızlı geçiyor ama bir yerden sonra sanki daha hızlı. Ya da insanların zaman ilerledikçe yapacakları daha çok şey akıllarına geliyor ve bunları yapmak için çabalarken geçen zamanın farkına varmıyorlar.

Şöyle öğrencilik günlerimi hatırlıyorum. Derdim belli, sınıfı geçmek okulu bitirmek. Diğer büyük derdim ise platonik aşklarım. Bir diğerinin ise hiçbir önemi yok. Ah tabi beynimde dolanan hayalleri saymıyorum. Peki sonra ne oldu?

Olması gereken. Mezuniyet, işe atılma. Birdenbire kendine bıraktığın en az sekiz saatin senden uçması. Bu şekilde zamanın hızlı geçmediğini nasıl savunabiliriz ki? Zaten günün üçte birinde yoksun. Kalanın yarısı da güzel bir uyku desen. Tam sınav soruları gibi oldu değil mi? Yani zamanın çabuk geçmesi ve bizim bir an önce yaşlanmamız çok olası. Bunu sadece bireyler için hesapladım. Bir de hayatınız vakit ayırmak zorunlu olduğunuz birileri varsa, bu hesap tamamen karışıyor.

Peki ne yapmalı? Zamanı nasıl durdurmalı? Bunun tek bir cevabı var aslında. Zaman kendine vakit ayırarak durdurulur. Kendinle daha fazla ilgilenerek. Bir eyerden sonra bunu yapmalı. Ve bu yer çokta ge olmamalı.

Ben hep yazar olmak istedim. Herkesin ailesi gibi benim ki de “oku, eline ekmeğini al, sonra yazar olursun” dedi. Yapacak bir şey yok. Hayatın gerçekleri. Bu bir bahane değil elbet ama önünüzde bir rol modeliniz yoksa siz de bir şeyler yapmak konusunda tereddütte kalıyorsunuz. Sonra içinde kaldığınız hengameye biraz daha kapılıyorsunuz. Sonra o hengame sizi biraz daha içine çekiyor. Biraz daha, biraz daha. Daha iyi yaşamak, daha iyi şeyler alıp, daha iyi laflar duymak için. İşte o zaman o saatleriniz de size kalmıyor.

Bir yerde dur demek lazım buna. Hani derler ya work life balance’ı ayarlamak diye. Bunu yapmak gerekiyor. İşte onu yaptığınızda daha keyif alıyorsunuz hayattan. Elbette daha yavaş geçmiyor, en azından emekli olmadığınız ya da para karşılığı çalışmadığınız sürece ama çalıştığınızda da keyif aldığınız işi yapıyorsunuz.

Bir süre bende kendime vakit ayırdım. Uzunca bir süre. Karşılığında bir şeylerin değiştiğini fark ettim. Mesela aşağıda kimsenin bedava istemediği kitaplardan biri çıktı ortaya. 😊 Mesela bir roman da hazır. Ve diğer şeyler kapıda. Eh hala 8 saatimi öldürüyor muyum? Evet. En azından keyifli ölüyorum son günlerde.

Tavsiye ederim.