aynaya bakıyoruz, ardımızda bıraktıklarımıza. birer birer yalanlarla örtülü. çehremiz canlanıyor. uzakları ararken yakınımızdakileri göz ardı ediyoruz ve hayata küsüyoruz ardından. kelimeler birikiyor, altından kalkamayacağımız anda öfkemizi savuruyoruz hayata. her zaman yaptığımız gibi. yenilgilerimiz, göz yaşlarımıza karışırken bir umut daha bekliyoruz. bir elin uzanmasını… oysaki boşuna… uzanmayacağından eminiz. bir umuttur ya yaşatan insanı, hayatımızın son günlerini bu umutla yaşıyoruz… ama nafile…
gözlerimizde yaş, ulaklarımızda hıçkırıklar. kimsenin bilmediği kadar içten, kimsenin tahmin edemediği kadar derin.
Siz ne düşünüyorsunuz?