Kalemler yazmaya çalışsa da duyguların yoğurdu şeyler eksik bırakır anlatımları. Şimdi ben bunu hissediyorum ve sen zamanında bu ülke için bunları hissettin ve bu insanlar için.
Belki hayal ettiklerinin en iyisi değildi, her gece kendini daha iyisi nasıl olur diye bitap düşürdün, belki de sona geldiğini anladığın anda son nefesinde de halkını düşünerek ardında yazılı eserler bıraktın, bizim okumaya yeltenmediğimiz… ve o kara gün. Kara diyorum, bu elbet er geç yaşanacaktı, ancak bir on yıl belki daha da kurtaracaktı bizi…
Hep “di”li geçmiş zaman bundan sonrası. Hep geçmişe özlem, sana özlem… Neler geçirdik, neler atlattık, gayemizden sapıp, birbirimizi ağlattık. Şimdi ise yine sana dönük yüzümüz… Özlemle, şiirle ama sadece cümlelerle… Biz konuşmaktan başka bir şey yapamadık…
Cümleler kurduk, güzel cümleler, andık, ağladık, sarıldık, ertesi gün birbirimizi taşladık. Ne yaptıysak aslında göstermelik yaptık, izlediğini biliyorduk yarın bir gün karşına çıkarsak diye utancımızdan yaptık…
Türk olduk, okuduk, Atatürk dedik kimi zaman sustuk… Belki de susturdular, belkide susmamız gerektiğini düşündük. Ne Türkler gördük ağzına o güzel cümleni almayan… Tüklüğümüz’den utandık ama sustuk belkide susturdular…
Ne güzel atıyoruz başkalarının üzerine, en doğrusu;
Biz sana, biz eserine layık olamadık…
Siz ne düşünüyorsunuz?