kokun siniyor, üzerime duvarlarıma. açıldıkça büyüyen güçsüzlükler içersinde… sessiz bir odada. sakinliği içime attığım cümlelerin girdabında yokolmak üzere. sessizce soluyorum. tüm hücrelerimi öldürerek.
birkez daha vücudum ittreyerek anıyorum adını. küçük ürpertilerin soğuğunda ilaçlara sarılarak yaşıyorum. geleceğimden emin geçmişimden habersiz. bir nokta gibi başladığım hayatta bir hiç olarak yazılıyorum sayfalara.
ölüyorum… büyük depremlerin eşiğinde, yıkıntılar arasında, fosilleşmeye çalışarak…
ümitsiz, umutsuz, anlamsız…


Yayımlandı

kategorisi

yazarı:

Etiketler:

Yorumlar

Siz ne düşünüyorsunuz?