“Cümleler için son gündü. Aynı şeyleri tekrarlamayı sevmediğimi bilirsin. Yarın sabah zaten birçok şeyi hatırlamıyor olacağız. Belki uyandığımızda gözlerimizin altında bir çizik daha aynada bize gülümseyecek ama hepsi bu. Bilinçsizce akan günlerimizin kederini yansıtacağız yüzümüzde. Umutsuzluk kırıntısı bir kez daha serpilecek yüreğimize.
Cümleler, birbirinden habersiz, düzenli anlatımlardan uzak, yavaşça içine çekilerden habersiz…”
….