“Acı yavaşça gözlerimden süzülüyor. Son kez ne olduğunu bilmediğim veya binlerce kez, yıllar salınırken, çizgisini çektiğim hayatın sonuna varıp bir adım daha atmak üzereyim. Cümleler birbirinden habersiz, düzenli anlatımlardan uzak… Ağzımdan çıkan her şey kulaklarıma gelene kadar binlerce kilometre yol alıyor: ıslak, yorgun, şirret, küfürler içinde… Tekrar bana döndüklerinde ise hiç tanımadığım kelimelerin sahibi oluyorum. İnsanlar beni böyle yargılıyor… Sessizce, sakince, gözlerime bakarak… Hiç kimse bilmiyor ne olduğumu, nereye uzandığımı…

Hayallerimin genişlediği şu anda sadece ikinci sıradayım. Bir duyum daha sonsuzluğu seçmeye teşebbüs etmiş…”