kelimeler kendileirni terketmiş gibi. gözümün üzerinde uzanan doğanın geröekliğinden şüphe eder durumdayım. kelimeler, düşüncelerin karışıklığıyla bulanmış. sadece yapy bir zekayla büyütülen çocukların hayat görüşlerine acıyorum. peki ya ben? diğerleirnden farkım ne? gözlerim, ellerim tüm vücudum, genetiğin yarattığı en fevkulade insana denk. eksilen birşeyler olmalı… ya da yanlış yapılan… gözleirm biraz daha uzağı görmekte ve tanrı eğer varsa şu an kendini burada belli etmemeli….

şimdi sırası değil… birşeyleri yardılamak için. ya da savaşmak… birşeyler uydurmaya çalışarak….