Sağ tarafta aşağıda yazdım yazmadım değil. Hala neden aday bilemiyorum. Tamam Will Smith iyi oynamış ama yani ben artı göremedim filmde. Yönetmen koltuğunda Reinaldo Marcus Green var. Daha önce hiç bir filmini izlemediğimi gördüm.

Film, Amerikalı ünlü tenisçiler Venus ve Serena Williams‘ın babası Richard Williams hakkında. Richard kızlarını başarıya ulaştırmak için elinden geleni yapar ve biz de bunu izleriz.

Yazıda Richard’ın hikayesine giremeyeceğim demişim ama burada yeri gelmişken biraz gireyim. Şimdi bu filmde ne görmemiz gerekiyordu? Kızlarının iyiliğini düşünen, onları koruyup kollayan bir baba mı, yoksa kendi kurguladığı dünyasında kendi hayallerini hayata geçirmek ve rahatını sağlamak için çocuklarını kullanan bir baba mı? Yani aslında hikayeyi biraz daha spor ve başarı odağından çıkarırsak hikaye buraya kadar gidiyor. Peki bu kızlar geçekten bu sporu mu yapmak istediler yoksa Richard bu işte para var diye onları zorunlu mu tuttu?

Neyse asıl konumuza dönelim. Bence bu senenin Oscar’ları için çok sönük bir film.

The Power of the Dog, Thomas Savage‘ın 1967 tarihli aynı adlı romanından, Jane Campion tarafından uyarlanmış. Görsel olarak fena olmamakla birlikte çok fazla son dönem western sevmeyen ben zaten filmi direkt elemiştim. Tabii kendi çapımda. Ancak bu film için olayı westernden soyutluyorum. Yanda da yazdığım gibi film anlatmak istedikleri içinde boğulmuş ve hiç bir şey anlatamamış. Hepsi imgesel olarak kalmış. Sonuçta biz de izleyici olarak bir gelişme ve sonuç istiyoruz değil mi? İşte bu filmde yok. Tamam bunlar da olmasın ama an azından bir kıvılcım olsun.

Oyunculuklara bir şey demiyorum. Oldukça başarılılar. Hikayeyi ise size anladığım kısmı ile özetleyeyim. Hani en maçolar en erkekler, aslında en yumuşaklardır ya heh işte film onu anlatıyor. Sert ve aşağılayıcı kimliğinin altındaki yumuşak gay’i. Ve bunu da ne yazık ki Netflix anlatımıyla yapıyor. Yine 6 numaraya gelmiş bende o da, Benedict Cumberbatch, Kirsten Dunst, Jesse Plemons hatırına.

Film hakkında çok konuşuldu, PR’ı güzel yapıldı ama Oscarlık bir film mi diye sorarsanız buna yine hayır derim. Gerçi bir yerde düşünmüyor da değilim. Aslında artık bizim izleme algımız mı değişti bu dijital platformalar sayesinde? Evet keyifle kendini izletti hakkında konuşturdu ama ödül alacak film böyle bir film mi olmalı konusu bende büyüm bir muamma.

Sanıyorum ben daha eski filmler gibi filmler istiyorum ama bu nesilde büyümüşler için de film aslında son dönem yapılanlar olacak böyle de bir gerçek var.

Şimdi filmin kadrosu iyi, oyunculuklar ve konusu fena değil ama ödüllük bir film de değil. Yönetmenliğini ve senaristliğini Adam McKay yapmış. Kendisi hakkında bu filme kadar bir malumatım yoktu. Hem daha çok yapımcı olarak karşımıza çıkmış. E tabii bu toplamak başka türlü kolay olmasa gerek.

Ben Oscar’ımı bu filme verirdim ama neden vermedim de ikinci sıraya koydum o da ayrı bir konu. Yine ayrıntılı bir şekilde sağda anlatmışım. Şimdi düşünüyorum da ne ekleyebilirim diye aslında yok.

Film, Sian Heder tarafından yazılmış ve yönetilmiş. Film Emilia Jones adındaki genç bir kısın, sağır bir ailenin tek işiten üyesi olmasını ve sorumluluklarını, ilenin ona bağlılığını anlatır.

Film güzelliğinin yanı sıra aslında müzikleri konusunda da çok iddialı. Emilia çünkü bir müzisyen olmak istemektedir. Aradaki ikilemi şimdi siz düşünün. Müzik konusunda da bir çok yerden başarılı dönüşler almış.

Bu arada CODA sağır yetişkinlerin çocuğunu ifade eden kısaltmaymış. Bunu da öğrenmiş oldum.

Yönetmen koltuğunda Byron Howard ve Jared Bush‘un olduğu film yanda da dediğim gibi senaryo bakımından zayıf olmuş. Eğlenceli bir izlenim sunarken müzikalmiş gibi gözüküp de müzikal olmaması kısmı ya da benim bir şekilde sınıflandıramamam biraz canımı sıktı. Hikaye kendin olma içindekini keşfetmeyi anlatırken sanki sonlara doğru biraz kendi içinde çelişiyor gibi. Bir de karakterler bağlamında Meksikalı bir aile izlerken zaman zaman orijinal dublajda dilin kayması benim dikkatimi dağıttı. Ve bir de şu müzikle. Neden böyle hissettim bilmem ama ben bir bağlantı kuramadım.

Bence Oscar için zayıf bir yapım olmuş.

Düşüncelerimi yan tarafta yazdım. Şimdi bu film değerlendirilirken neye göre değerlendirilecek? Sadece animasyon, yönetim, müzik, anlatım olarak değerlendirirsek tamam ama hikaye olarak bu film mesela biraz daha sert. Biz ise animasyonların biraz da diğer adaylar gibi olmasına alıştık. Bu ise çok farklı bir kategoride. Aynı zamanda Flee en iyi yabancı film ödülüne de aday.

Film gerçek bir öyküden uyarlanmış ve Jonas Poher Rasmussen yönetmenliğini yapmış. Etkileyici ve akılda kalıcı bir film olmuş. Hikaye Amin adında Afganistan’dan kaçmayı başaran genç bir erkeğin yaşadıklarını anlatıyor. Hikayenin işlenişi Amin’in her iki yerde de insanlara yaklaşımı başarılı bir şekilde anlatılmış. Ancak ben filmin süresinin biraz daha uzatılıp daha ayrıntıya girilmesini beklerdim. Kaçış hikayesi, gittiği ülkede karşılaştıkları biraz hızlı geçilmiş. Yine de etkili bir film.

En iyi animasyon olmayabilir ama muhtemelen aday olduğu en iyi belgesel ödülünü alır diye düşünüyorum.

Yine olay örgüsü bakımından biraz sınıfta kalan ancak hikayenin güncelliği ve kapsayıcılığı bakımından keyifle izlettiren bir film olmuş. Akışı, hikayeyi, karakterlerin ne yapacaklarını sürekli tahmin ediyorsunuz ama zaten böyle bir şeyle karşılaşsak biz yapmaz mıydık diye düşünürken araya girilen durum komedileri filmin hikayesini bir şekilde kurtarıyor.

Genel oalrak bakıldığındaysa eğlenceli, akıp giden, sorgulatan bir film çıkıyor ortaya.

Filmin yönetmen koltuğunda ise Mike Rianda var. Adaylar içinden bu filmi çıkarırsak, diğer filmler biraz daha dram ağırlıklı ama bu film tamamen komedi olarak düşünülmüş. Yani dram/aksiyon değil aksiyon/komedi. Kendine özgü bir dili de var. Animasyon tarzı ise bu filme tam oturmuş.

Ben izlerken çok keyif aldım ve bence bu senenin en büyük adayı.