Gidebilecekken çıkmalıymışım yola. Adımlarım he ne kadar titresede, her ne kadar gözüme b irşeylerin kaçtığnı idda edip esen rüzgara küftersemde ayağım havadayken geri dönmemeliymişim. Neye sürüklendiğimi bilmiyorum. Zaman akıp giderken nereye gittiğimi. Ardıma yığdığım yüzlerce gün, kendimi aldatmanın pişmanlığıyla dolu. Aynaya baktığımda gördüğüm herkesi aldatmanın pişmanlığıyla. Kurtulacağımı mı sanıyorum ben olmamakla? Bu siluete bürünüp rollerin en zorunu, en güzelini başarmakla. Önümde bir ödül yok, geçmişe bakıp iç geçirmekten başka. Kimsenin anlamadığı kesin, kimsenin bilmediği. Bir yalanı anlamak, gerçeği anlamaktan o kadar kolay ki.. ve ona inanmak… Soğuk kesse keşke… bir jilet gibi… ayrılmaya çalışmaktansa ayırsa yüzümüzü. Gülerek, isteyerek, belki birazda kızarak…