aslında ütülemiştim gözkyüzünden inmeden hemen önce beyaz kıyafetlerini. insanlara aldanmamak lazım. bazen gözleirnin ucuyla bakıyorlar beyazlığa sadece kirletmek için. ne kadar iyi anlaşmışız sessizliğin kıymetini. hani çökerya birden, uzaktaki kilise hikayeleri anlatılır, o üç harfli adı soylendiğinde hemen yanı başında peydahlandığını düşündüğün ağzından yek bir kelime çıkmasa bile sürekli beyninde yankılandırdığın isim…
kokrkuyor musun?
yeni ütülemiştim güzelliğimi. saf, sade, düz, pürüzsüs. bembeyaz insnaların aranlıkları içinde. aklımda bazı hayaller var. eğer anlatırsam gözlerim yuvalarından fırlayacak. eğer susarsam dilim damakarıma yapışacak. bir cümle gibi kemiksiz. sizleri çağırmalıydım
aslında ütüledim hayatı ve ey sen ismini bile anmaktan korktuğum insna oğlu… ve sus. gece çalarken dere suyunabir geyiğin kanını akıt ve faziletine er bir canı almanın… sende insansın biliyorum… sessiz, kimsesiz, kifayetsiz…