Yapraktan farkımız yok, ya!  Bir daldan koptuğumuzda bir başka dal arıyoruz tutunacak. Ya da sosyal yaşam öğeleri zorluyor bizi tutunmaya. Etiketlenmemiz lazım, bir diğeri tarafından çevrilmemiz. Acaba bizi insan yapan bu mu? Hayatın her sekmesinde ödün vermek, çekilip çevrilmeye çalışılmak. Nasıl bir hayatın hayalleri var ki aklımda, önüme sunulanı beğenmiyorum? Müdahaleler yüzünden mi, başkalarının istekleri yüzünden mi? Yoksa tek sebep her şekle girebilen omurgasız bir sürüngen olmam mı? Hangi, sınıftayım, kime aitim, kimim? Üstüme yüklenen rolleri oynamakta başarılı mıyım? İyi bir evlat, iyi bir sevgili, iyi bir abi, iyi bir dost (vs…) hangisi? Ödül alamayacağım kesin, öyle bir hayatım yok, diğerlerinde ise sessiz yan karakterim, göze bile çarpmayan. Tıpkı hikayelerimdeki gibi. Ancak daha az cesur. Hatta… hiç…