Yirmi altıncı yaşımı yalnız geçirdim ve son evrelerini de. Bu alışıla gelmiş bir yalnızlık ve burukluk. Etrafıma ve emsallerime baktığımda, aslında içinde bulunduğum hayatın boşluğu kimilerine imrenme verse de içine girdiğinizde gerçekten atılması zor bir kabus olarak çıkıyor karşınıza. Evet, herkes birilerine imrenmek istiyor. Bütün mutlulukların kapısını çalıyor ve kendine uygun olanı seçmeye çalışıyor. Eğer kendinize göre çok mantıklıysanız da bütün oluşumların içersinden soyutluyorsunuz kendinizi. Aslında bunlar takılmaması gereken küçük ayrıntılar. Bir paranoya belirtisi görmek isterseniz, bu ayrıntıların nasıl büyüdüğüne bakmalısınız. Bir şeyler için sebep aramaya.