az önce kendimi asansör kapısına sıkıştırdım. iki omzum birbirine daha da yakınlaşırken ufak bir acı çektim. sanırım kapılardaki sensörleri söküp tekrar denemeliyim ki kapı tekrar açılmaya çalışmasın. hata veya kaza değildi bu. bilerek yaptım. dönemsel acı çekme dürtülerim şahlandı. temiz bir dayak yemeliyim. insan içine çıkıyorum yada bu olmasın. çekiçle elime vurabilirm, penseyle sıkıştırabilirim. şu asansörü bir kez daha denemekte fayda var. kalıcı fasar olsun istemiyorum. sıklaştığı dönemlerde parçaları ner seferinde dağıtırsam geriye ne kalacak? tel zımbadan elime küçük bir ev yaptım. daha basınçısını bulmak lazım ki aslında daha derine girebilsin. ama küçük yöntemler kimsenin dikkatini çekmiyor. izah durumun ortadan kalkıyor… meselaburnumu oenseyle sıkıştırırken herkes oyun oynadığımı sanıyor. aslında durmasını bilen birini bulmak lazım… hani iki üç kırbaçta fena olmaz…