Sensizliğe daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. Bir camın arkasında daha ne kadar yaşatabilirim seni. Uzaktan gleen sesini nasıl hatırlayabilirim haytta ve karşıma çıktığında yüzünü ayırabilir miyim diğerlerinden. Belki hiç karşılaşmayacağız. Belki bu hiç olmayacak. Herkes seni sevecek. Peşindek koşacak. Yolunu bekleyenler arsına hergün bir yenisi katılacak belkide. Ancak içimde biriktirdiklerim, herşeyin heyecanını sindirerek yüzüne haykıracak biliyorum. Bir umutla günlerimi sana sakladım. Bütün vücutlar artık tatsızlığın sembolü benim için. Dokunuşlarım parmaklarımın uyuşma sebebiyeti. Bir şehir değiştirmek uğruna, bir ülke… sessizce, kaçarcasına, kimseye haber vermeden, hatta ölüm ilanını geride bırakıp.
Yaşamaktan çok, ayak bağı olmaktan çok ölmek bulunduğun yerde…