“hadi” dedim kendime. sabahın ilk ışıkların odanın içersine dolmaya başlamış. penceremin baktığı küçük aydınlık, görülebilecek kadar net. pencereden süzülen ışık ise oda içersinde bir yerlere çapmayacak kadar yeterli. odamda yürümek, mayın tarlasında yürümekten zor olsa gerek. bu telefonun alarmının kaçıncı çalışı.
“hadi” diyorum kendime birkez daha. hiç bir umudum yok. hiç birşey için. beslenen duygulardan arınmış bir şekilde vücudum. bunu neden yapmak zorundayım?
iskelet yapım değişmiş. bundan eminim. hiç bu kadar yere yakın yaşadığımı hissetmemiştim. kambur gezmek zakayı arttırıyor mu acaba? sanmıyorum, çünkü beynim durmuş durumda. hatta vücudumu ıslatan su beni ayıltmaktan çok usulca hazırlıyor ölüme.
neyi bekliyorum? hiç bir şeyi. tüm duygular gibi beklentilerde yalan. hepsinden öte umudun olmaması. neden ayaktayım? sadece para kazanmak için, bu beni için çok mu önemli? benim için değil belki ama başkaları için evet. işte lanet olsası düzenin bir parçası bedenim.
merdivenleri çıkmakta zoluk çekiyorum. çıksam bile sonundaki yokuş gözümde büyüyor. eminin ağrı dağı karşımda olsa bu kadar korkmam.
ne kadar zor herşey ve ne kadar uzak kelimelerdeki gibi. bekleyemiyorum. yokum… yok oluyorum… herkes gibi habersizce…
noreply@blogger.com (Ferhanca) için bir cevap yazınCevabı iptal et