bu eve taşınalı nerdeyse iki sene oldu. gözlerimi açıp kapayıncaya kadar geçen bu vakit ruhumun yaşam kaynağı olan hayallerimin bir bir kaybolmasına sebep verdi. beni kollayan bu dört duvara mı serzenişte bulunmalıyım bilmiyorum ama elimde kalanın hayallerimden yoksun bir hayat olduğunun farkındayım.

hava soğuk. nedense bunu sadece ayklarım idrak edebilmiş durumda. sırtımdan aşağıya süzülen ter, baloncuklar oluşturmuş saç diplerimdeki ter, dışarıdaki soğuğa aldırmadan buharlaşıyor sanki. her yer sessiz. içimdeki tek ürperti, vücudumdaki tek titreme, yalnızlığım aklıma geldiğinde oluyor sanki ve şimdi kalın bir yorganın altında bedenim fokurdamaya yüz tutmuşken, sırtımdaki derinlik hissi bir ürpertiyle kaplıyor bedenimi.

her şey o kadar bilindik ki, gerçekliğin içerisinde içerisinde kaybolmuş hissediyorum kendimi.

yalanlara ihtiyacım var, o kimsenin sevmediği yalanlara…