Ciddi ciddi mart kapıdan baktırıyor. Bu havalardaki değişiklikle, yani çok soğumasıyla alakalı değil. Bazen martın başından hatta şubatın sonundan beri, bazı şeylere sadece tanık olduğumu hissederdim. Şimdi ise bunun tamamen farkındayım… Adımlar atılıyor, gözler karartılıyor, siz sonrasını sadece izliyorsunuz…
Bu mart kedilerinde sesi çıkmıyor. Onlarda sanki hayatın zorluğuna kafayı takmışlar. Bizim gibi sosyalleştiler mi acaba diye düşünmeden edmiyorum. Mantık evlilikleri hat safhada…
Konum ne aşk, ne sevgi, ne sadakat, ne de evlilik. Zaten evlilik olduğunda bunlardan biri veya bir kaçı listeden silinmeli… Nereye adım atıyoruz merak ediyorum… Yarına mı? Ertesi güne mi? Yıllar sonrasına mı? Herşeyi kendim yaptım her ne kadar eleştirsem de gururluyum… Üç sene yerimde saymamda bunun cabası… Birşeyler eksilmiş… Birşeyler değişmiş. Eski arzum, eski heyacanım, dondurulmuş bir buz gibi vücudumda geziyor… Tüm ilkilmelerime rağmen içimden atmak isemmiyorum. Ne zamana kadar dayanabilirim bilmiyorum…
Bu son perde diyorum ama sadece bir sonraki, filme kadar…
Hep o aklımı karıştıran cümle geliyor aklıma…
“Bu son perde diyorlar, bizi tanımadıkların için. Sadece biz istersek bu son perde olur…“*
Siz ne düşünüyorsunuz?