genel olarak söylediklerimden bir şey anlamadığını söyledi. anlatıklarım ona her ne kadar ilginç gelse de bazı cümlelerimi algılamakta zorlanıyormuş. ne diyebilirim ki? bende bazen kendi söylediklerimi anlamıyorum diye yanıt verdim ona gülerek. o da aynı tepkiyi verdi. alında her ne kadar gülüşmelerin arasına sıkıştırsak ta, aslında büyük bir iletişimsizliğin içerisinde olduğumuzu fark etmiştik. buna iletişimsizlik mi demeli… pek kestiremiyorum. cümlelerimi gözden geçirdim. sonraki on dakika sessizliğin gerçek nedeni buydu. hayır hen ne kadar düşüncelerim uçuk olsa da kurduğum cümleler anlaşılabilirdi. evet yazmış olsaydım belki noktalama işaretlerinden anlam bozukluklarına sebebiyet verebilirdim ama konuşmada bu biraz imkansız gibi. acaba kelimeleri yuvarlıyor muyum? “yoo bunu bana daha önce söyleyen olmamıştı” dedim hafif bir sesle. bana döndü “efendim” dedi. yüzüne baktım “yok birş ey kendi kendime konuluyorum” dedim. “neden” diye cevap verdi. birden bire ağzımdan “seninle anlaşamıyoruz ki başkası olmadığına göre kendi kendime konuşmam normal”. bu cümleyi kurmalı mıydım bilmiyorum. yüzüme ekşi bir surat ifadesiyle baktı. “ben onu kastetmek istememiştim, hem bu bir genelleme değil sadece bazen dedim…” diye yanıt verdi.
bazı şeyleri abartıyor muydum? evet olabilir. peki neden… önemsenmeme korkusu mu? bu korku bana bunları yaptırabilir midi? daha derin düşünmeliydim…daha derin…
Siz ne düşünüyorsunuz?