bakıyorum. eşsizce içime dolan ardımda bıraktığım hayallerden başka bir şey değil. üzerinde yürüdüğüm kirli toprağın yansıması vücudumda. artık bedenim gibi ruhumu da temizlemeliyim. belki bütün organlarımı. üzerimdeki uğursuzluk dalgalarını bulaştırmamalıyım etrafa. insanlardan kaçmalıyım. En azından onları mutsuz etmemeliyim, berbat siluetimle.
gözlerimi kapamalıyım. konuşmamalıyım kanayan yaralarıyla hayatın. geçirebilecek gücüm yok. aksine biliyorum ki uğursuzluğumla kangrenine çevirmeden, hayatları, saklamalıyım kendimi onlardan. kime umut veriyorum? kime ektiriyorum yeni mutlulukların tohumlarını. evet bunlar bir yalan ve bir yalan sadece başkalarını kandırabildiğin sürece vardır. yalan hayatıma alışmışım. umutlarımı, sevgilerimi, sabırlarımı kısacası insan olmaya çalıştığım her şeyi anlatmışım herkese bir bir.
bu gün dönüp arkanıza bakmayın. yüzümde bir maske yok ama bedenim bu değil. içimi görmeyin. uğursuzluğunu çekmeyin hayatımın.
kim neyle kurtarmaya gelecek.
doktorlar mı, büyücüler mi, hayaller mi?
ve şimdi bakın…