bir kezhatırlıyorum seni… hep aynı halin hep aynı gülüşün yüzünde. küçük bir somurtmanın ardından. en cok sessiz kalışını seviyorum, yada güşünü, ağlamanı sızlanmanı… beki de herşeyini. artık geç batmaya başlıyordu güneş. her seferinde sana uzanan girdapların birinde boğulacağım için korku, nefret, acı bir neşe umut doluyordu içime. bütün tezatlıklar sana yaklaştıkça değerleniyordu hayatımda. akşam oluyordu, yavaş yavaş üzerimize farklı acılar düşüyordu, gözlerimize bürünürken gece… az sonra ağlayacaktırk, ufak bir atıştırmanın ardından soğuyan havayla titreyerek. acı içinde belkide acı çektiğimizi sanarak. sana dair ne hatırlıyorum. yüzünü ellerini, saç şeklini?… hiç birşeyini… bir şekle büründüremediğim seni içime sıgdırıyoordum yalnızca… sıcak bir bekleyişle beraber… oysa ger seferinde sıradan bir insan olduğumu unutuyordum…herhangi biri… ve şimdi seni sevdiğim için özür diliyorum… umarım bir daha olmayacak…