yineyle başlayan cümlererimin bir yenisi.
ne kadar tatsam mutluluğu, iki katını dolduruyorum içime hüznünü.
yine klasik bir tabir dilimde: “battıkça batıyorum yerli yersiz hüznümde”.
“biraz daha umutlu olmalı hayata, iki günlük dünyada, daha az duyarlı daha kahpe” diyor bir dostum uzaktan. “manastıra kapatsan kendinide sen de, ben de kurtulsam” diye ekliyor ardından…
bu bir hiç, bir yok oluş.
benim suçum mu?
elbette “Evet”
ama yine kadere yüklemek istiyorum
ağlayarak…