Adımımın altındaki şuursuzlugu görebiliyor musun? Güvenle ayakta duran bedenimin bir sonraki adımda nasıl eriyeceğini. Ve ben hala tutmuş önümdeki hayatın varyasyonları dokumaya çalışıyorum ilmek ilmek. Bu sana karşı bir suç mu? Yani tam olman gerektiği zamanlarda gitmişken ve bir hayal olarak zaman zaman unutulmaya yüz tutmuşken. Biliyorum acı ne kadar derin olursa olsun yaşanır ve nasıl bir lanettir ki her acı mutlu tebessümleri bırakır ardında. Her acı kaldırabileceğin kadar gelir sana. Bir darbeyle dururabileceğini düşünürken tek bir hatıra engel olur sana. Zamanla yüzünü bile hatırlamaya zorlansanda. Bir hayalet hep yanında hep kapında.
Belki de sonraki hayat tasfiri hep bundan…
Siz ne düşünüyorsunuz?