Şimdi gözlerinizi kapayın. Hafif bir müzik açın. Şu meditasyonlar için oluşturulan elektronik müziklerden. Nasıl elektronikleştigimizi düşünmeden. Ya da sadece bir şarkı düşünün. Kendinizi rahat hissedeceğiniz. Mümkümse sözleri olmasın çünkü sözler insanları şartlandırmaya çalışmaktan başka işe yaramazlar. Şu an benim yaptığım gibi. Gözlerinizi kapayın. Kendinizi daha rahat hissedecekseniz uzanabilirsiniz bile.
İnce uzun bir ses hayal edin. Tebeşirin tahtaya çektirdiği işkenceyi düşünün. İnce bir ses yavaş yavaş kulak zarınızı tıtretmeye başlıyor. Derin, acı bir ses. Duruyor. Sadece üç saniye. Ve tekrar aynı acı ses. Unutmayın her biri üçer saniye sürecek.
Bir televizyon düşünün. Çocukluğunuzdan. Tüplü. Tüpü bitmeye yaklaşmis bir kere şoklatmışsınız ama ekrandaki sıcak renkler düzelmemiş. Türk filmerini izlerken jönlerin renk değiştirdiğini, güzel kızların dizlerinin üzerlerindeki eteklerinin hiç bir zaman tek renk olmadığı. Evin tepesindeki uzun dalga kocaman antenle kısa dalga yeni yayına başlamış kanaldaki pembe diziyi izleme çabanızı. Görüntünün bir sağa bir sola batmadan sallandığını yer yer üzerini karıncaların kapladığını.
Bir önceki sesin yanına keskin bir do sesi ekleyin. Sanki bu notayı çalan ses dövülen bir demirden çıkmış. Ve şimdi sesin televizyonunuzu görüntüsüymüş gibi olduğunu düşünün. Dengesiz ve dalgalı.
Gözlerinizi kapayın. Belki bir kadeh şarap içebilirsiniz başlamadan önce. Sadece bir. Çünkü ikinin devamı gelir ve ikinin sonrası hep kapıdadır. Yudumun ekşiliği ağzınızı büzdürürken, serinliğin boğazınızdan aktığını hissedin.
Eğer onay verirseniz, başlayabiliriz!
Siz ne düşünüyorsunuz?