Başlık 3 – 2

Açelya 1

Bölüm 2: Güzel Avrat Otu

İki milenyumun ortasındaydık. Yani milenyumda sayılırız. Neden milenyuma bu kadar taktığımı kendime soruyorum. Yaşadıklarımın milenyumla bir alakası var mıydı bilmiyorum. Belki de bu kadar takıntı üzerine bir sebebe bağlamaya çalışıyorum yaşadıklarımı. Şimdi düşünüyorum da o zamanlara dair beni üzen şeylerin başında yapay zekaya sahip insan görünümlü robotların olmaması ve uçan arabaların çıkmaması. Bu sebepten hala araba kullanmıyorum. eğer geçerli bir bahane olacaksa.

İstanbul kazan bende kepçeydim. Sokaklarında seni arıyordum. Dağları delecek bir Ferhat değildim, sana mezhiyetler düzecek kelimelimde yoktu Köroğlu gibi. Yapabildiğim tek şey sokakları arşınlamaktı ve her adım daha da rahatladığımı hissettiriyordu bana. Adımlar beni ayıltsa, yüzüme vuran soğuk rüzgar, benliğimi yerine getirmeye çalışsa da çantama sıkıştırdığım bir kaç Güzel Marmara şişesinden arada bir aldığım yudumlar içimi ısıtıyor, düşüncelerimin dağılmasına sebep oluyordu.

Ayaklarım beni bilinçsiz bir şekilde Cerrahpaşa’ya getirmişti. Cerrahpaşa’yı sadece hastaneden ibaret sanıyordum. Buranın bu kadar tarih koktuğundan haberim yoktu. Dar sokaklarında dolanırken birden midemin kazındığını hissettim. Saat iki olmuştu ve ben bir kaç tane top kekten başka bir şey yememiştim kahvaltı niyetine. Üzerine yarılanan ikinci şişe şarabı da ekleyince midemin halini siz düşününün. Muhtemelen sıcak ve kapalı alanda olsaydım içindekileri rahatlıkla boşaltabilirdim. Lakin soğuk buna izin vermiyordu. Midemdeki kazıntı ona ses verdikçe daha da şiddetli hale geliyordu. Gözüme küçük bir tavuk dönerci ilişti ve dükkana doğru yürüdüm.

Kapıdan içeriye girdiğimde küçük bir tezgah ve üç masa karşıladı beni. İçerisi boştu. Sanki hiç geleni olmamış gibi her yer tertemizdi. İçeriye girerken ayakkabılarımın yerde bıraktığı izden sıkılarak adımlarımı dikkatle attım. Görünürde kimse yoktu. Oldukça sessizdi de. Sanki dükkanın kapısının kapanmasıyla beraber tüm dünyayla bağlantısı kesilmişti. Dükkana girince garip bir şey hissettim. O hissi daha sonra bir daha yaşamadım. Garip bir şeydi. Sanki karanfil gibi tadı vardı. Hislerin tadı olur mu diye sormayın. Elbette var.

Bir süre dükkanın içine bakındım. Etrafta kimse yoktu. Birden yerlerin temizliği ve ayaklarımın çamurlu olduğu aklıma geldi. Ayakkabılarıma baktım. Bastığım yerde sokaktan getirdiğim ufak bir su birikintisi oluşmaya başlamıştı. Bir ayağımı kaldırdım. Birikintiyi gördüm. Arkama bakıp izlerimin geride nasıl bir eser bıraktığını görmek için geriye dönmeye niyetlendiğimde tok bir erkek sesi duydum.
“Merak etme temizlenir onlar.” Afaki sesin geldiği yöne baktım. Benim boylarımda hatta benden bir kaç santim kısa atmış yaşının üzerinde bir adamın arkadaki bir tekli masanın olduğu sol taraftan ördek başı yeşili bir kapıdan içeri girdiğini gördüm. Nedense kapıyı ilk bakışımda fark etmemiştim. Adamın kırlaşmış sakalları çevrilmişti. Çok fazla uzun değildi. Boyları en fazla bir buçuk iki santimdi ve oldukça düzenli düzenliydi. Hani nur yülü derlerdi ya. Onun gibi. Ama tam olarak nur yüzlü diyemeyeceğim bir gariplik vardı yüzünde.
“Buyur, hoş geldin, otur” diyerek sol taraftaki tek kalmış masayı gösterdi bana. yavaş adımlarla masaya yaklaştım. Sırtımdaki çantayı indirdim ahşap sandalyelerden birini çekerek çantayı üzerine oturttum. İçeresideki şarap şişeri ufak bir çınlamayla karşılık verdi bu eylemime. Bu ses karşısında biraz utansam da bir şey beli etmemeye çalıştım. Bende kapıya sırtımı verecek şekilde, sırt çantamın yanına ahşap sandalyeye oturdum.

Adam dönerin başına geçmiş hafifçe yanan onun ateşini elindeki küçük eski bir körükle harlamaya başlamıştı. Odundan uçuşan küller yavaşça havalanıyor ve yere düşüyordu. Muhtemelen bir kısmı da etin üzerine yapışıyordu.
“Sana bir buçuk porsiyon hazırlıyorum” dedi adam “aç görünüyorsun.”
“Evet” dedim cılız bir sesle. Adam eti uzun döner bıçağı ile doğrarken kapıya doğru baktım. Yağmur başlamış ve şiddetini hızlandırmıştı. İyi zamanda girdim içeriye diye düşündüm. Aşıktım ve bu şekilde sırılsıklam aşık olacaktım. Evet kötü bir espiriydi.
“İyi zamanda geldin yoksa sırılsıklam olacaktın” dedi adam sanki düşüncelerimi okumuşçasına.
“Şansım varmış” dedim.
Metal bir tabak içerisinde sadece döner getirdi. Daha sonra yanına bir kaç dilim kızarmış ekmek bıraktı. Ekmekte, tavuğun etleri gibi yer yer yanmış kızarmıştı. Daha sonra küçük bir yayık içerisinden bakır bir bardağa ayran doldurdu ve masaya bıraktı.
“Afiyet olsun.”
“Sağ ol.”

Etten bir kaç parça ağzıma attım. Yeni ortaya çıkan tavuk dönerler için ne geyikler yapmıştık ama sonra ucuzluğu sebebi ile sürekli yer olmuştuk. Ve bu yediklerim içerisinde de en leziziydi. Hemen ağzıma bir kaç parça daha tıkıştırdım. Şimdi bunun yanında şarapta olacaktı çok iyi olurdu. Öyle demeyin tavuk döner ve kırmızı şarap mükemmel bir ikili.

Ben şarabın hayalini kurarken, vücudum su kaybetmiş olacak ki birden elim ayrana uzandı. Bir yudum aldım. Başta şarapla dolu olan midem şarap ayran karışımını geri iterek ağzıma acı bir tat gönderdi. Ancak ikinci yudumum midemin bu tepkisini bastırmaya yetmişti. Ayran dışarı çıkmayacak kadar güzeldi ve midemin de onu geri göndermek gibi bir niyeti yoktu bunu anlamıştım.

Tabağın yarısına gelmiştim. Açlığım yatışmıştı ama içimdeki yeme hissi durmamıştı. Bu güzel dönerin tadını çıkarmalıydım. İstanbul’da yemek konusunda bir yer keşfetmiştim ve eminim ki bu yerden kimsenin haberi yoktu.

Yemeği yerken birden aklıma ardımda bıraktığım ayak izleri geldi. Onları takip etmek için yere doğru baktım ama bir şey göremedim. Yaşlı adam yerleri temizlemiş miydi? Yok temizlerse görürdüm herhalde.

“Okuyor musun?” Adamın sesiyle irkildim. Aslında sesiyle değil masanın başında dikilmesiyle beni korkutmuştu. Tabi korkmamın sebeplerinden biri de son dönemlerde olan dalgınlığımdandı.
“Evet, okuyorum.”
“Hangi bölüm?”
Şimdi gereksiz bir sohbetin başlangıcı olacaktı. Biraz umursamaz davranamaya çalıştım ama adam etrafı kırılmaya başlamış gözlerini bana dikmiş bakıyordu.
“Elektronik Haberleşme.”
“He… spikerlik gibi bir şey mi?”
“Yok, bu teknik kısmı, haberleşme cihazları, cep telefonları falan, onların yapılması ile ilgili.” Uzun cümlenin sonuna konuyu değiştirmek için fırsat geçmişti elime. Hiç duraksamadan devam ettim. “Döner çok güzelmiş, yeni mi dükkan burada?”
“Yıllardır buradayım ben. O kadar uzun oldu ki zamanı unuttum. Beğendiysen biraz daha getireyim.”
Aslında biraz daha yemek istiyordum. yemek ve içmek. Ancak ay sonuydu ve cebimdeki para kısıtlıydı. İlerleyen zamanlardaki şarap tüketimimi de göz önüne alırsam, biraz daha az yemem gerekiyordu.
“Yok, sağ ol doydum. Ellerine sağlık.”
“Afiyet olsun. Zaten öğle vakti de geçti bundan sonra uğrayan olmaz. Senin gibi tek tük. Bazen kalıyor dönerler, ben de kalanları çoluk çocuğa dağıtıyorum sokaktaki. bur vereyim biraz daha.”
Gerek yok dememe fırsat vermeden önümdeki tabağı aldı ve yerinden fırladı. Bir kaç adımla dönerin önüne geçip kesmeye başladı. Yaşına göre çok çevikti. Adımları sağlamdı.
Midem gelecek döneri beklercesine bir volkan gibi hareketlenmeye başlamıştı. Sanki tüm her şeyi vakumlamak için içeriye doğru çekiliyordu.
Adam tabağı masaya koyduktan sonra bir bardak daha ayran getirdi ve karşımdaki sandalyeye oturdu. Bana bakıyordu ama yemek yememe rağmen bakışlarından rahatsız olmuyordum. Oysaki yemek yerken biri bana baktığında o yemeği yiyemez sürekli etrafa dökerdim.

Küçük bir dükkan olduğunu söylemiştim. Sürekli dükkan dükkan diyorum buranın pek lokantaya benzer hali yoktu çünkü. Dükkanın iki kulaç genişliğindeydi. Dört buçuk belki de beş kulaç derinliğinde. Dış camın mavi bir kasası vardı. kapı ile bir bütündü. Bel hizasından sonrası camdı. Kapıdan içeri girdiğinizde hemen sağınızda bir döner tezgahı, yanında küçük bir lavabo, onların önünde de iki karış genişliğinde ahşap bir masa vardı. Bu masadan yarım kulaç sonra ilk masa başlıyordu. Hemen arkasında ikinci masa, birinci masanın yanında da ikinci masa. İki masa arası şişman bir adamın yan bile geçemeyeceği kadar dardı. Çeyrek kulaçtan biraz fazla.

Masa ve sandalyeler tahtaydı ve ağırdı. En azından sandalyeler öyleydi. Doğal renklerindeydiler ve tam sağ arka çaprazımda kalan ördek başı rengi kapı vardı. Kapının arka tarafına küçük ahşap bir vestiyer vardı. Dükkan küçüktü ve yoracak fazla ayrıntı yoktu. Dükkandan çok kapının arkasındaki bende merak uyandırmıştı. Merak uyanmasının sebebi de kapının rengiydi. Bu sırada söylememe gerek var mı bilmiyorum. Kapıda ahşaptandı ve tahtaların derin kalın izlerinden oldukça yaşlı bir ağacın parçası olduğu belli oluyordu.

Ben biraz olsun düşüncelere dalmışken adam seslendi. Hayır seninle ilgili düşüncelere dalmamıştım. Bu kez değil. Zaten senle ilgili düşünceler bir süre sonra ya pornografik bir filmde ya da bir korku hikayesine dönüşüyordu. Seven insan sevdiğine dokunmaya kıyamaz demeyin seks sevginin büyük bir parçasıdır. Seks hem açkı tetikleyen, hemde öldüren bir unsurdur.

Senin bana yaklaşmayacağından adım gibi emindim. Yani bu halimle, bu şekilde, bu biçimsiz surat, sürüngen hayat hikayemle olmazdı. Sen başkalarına layıktın. Daha iyilerine, sana sıkıntı çıkartmayacak kadar daha zenginlerine. Benden adam olmazdı. Aynaya baktığımda bende görüyorum bunu ve sen bana baktığında anında fark etmişsindir. Bu sebepten dolayı bir bitişimiz olmayacaktı bizim.

Ama ben senin için her şey olmaya razıydım. Başkalarının olamayacakları. Her şey. Gözümü kırpmadan canımı vermeye bile razıydım. Bir kaç kez niyetlendim. Eğer bensiz bir dünya senin için iyi bir yer olacaksa bunu yapmaya da razıydım. Ancak biz ayrı güneş sistemlerinin birer parçasıydık sanki. Ben nereden seni görmüşsem bütün imkansızlıklara rağmen etrafında dönemeye çalışıyordum. Yokluğum, Çinlilerin aynı anda zıplayıp Amerika da deprem yaratmaya çalışması kadar etkisizdi senin için.

Sana dönen yüzleri, etrafında dönen uydularını takip ediyordum. Çok fazla yoktu. Benim durumumda olan bir kaç kişi (benim kadar aşık değiller ama) ve asıl nefretimin odak noktası o orospu çocuğu. Kaç kez öldürmeyi düşündüm, kaç kez ölmesini diledim hatırlamıyordum.

O zaman karanlıktım. Karanlık işlere de merakım vardı. Karanlığa bulaşmıştım. Karanlık geceler sırdaşım olurken onun engin emiş gücü benliğimi de emmeye başlamıştı. Ay dolunaya yaklaştığında, karanlık büyülere sardım. Bulabildiğim tüm büyü kitaplarını ezberledim. Tahmin edersiniz ki hiç biri tutmadı. Büyü, beni büyütmekten başka işe yaramadı. Korkularımı yenmemi, gerçekleri daha iyi anlamamı. Yine de bir yanım hala karanlık, bir yanım hala büyünün korkusunu içimde barındırıyor.

Bütün büyü denemelerim sonuçsuz kalması bir süre denemeleri bırakmama sebep oldu. Hem onun bana büyü ile geldiğini düşündürsek bu beni mutlu etmekten başka ne işe yarayacak? O mutlu olacak mı? Sevdiğim kişinin mutlu olmamasını kaldırabilir miyim kendi mutluluğum karşısında. Zor sorunlardı bunlar. Hala zor. Ancak sürekli o zaman bu soruları sorar olmuştum kendime. Bazen iyi bir büyüye rastlamadım diye şükrediyorum. En azından rastladığımda uzaklaştığım için.

Dükkanın duvarları boştu. Karşı masanın üstünde sadece bir tablo asılıydı. Bir lalenin içinin boş olduğunu yada çiçeğin dış cephesinin beş taç yapraktan oluştuğunu düşünün, bunların ortasından da dil gibi uzanan bir organları. İlk baktığıma bana ne alakaysa vajinayı hatırlatmıştı. Bir kaç tane aynı çiçekten resmedilmiş. Bir iki tanesinin ortasında üzüm gibi siyah bir yemiş vardı. Aslında özellikli bir resim değildi. Resmedilecek kadar güzel bir çiçekte değildi aslında.

Adam resme baktığımı görünce “Güzel avrat otu” dedi. Ne anlamında bir bakış attığımda cümlesini tekrarladı. Dediği şeyi daha önce durmamıştım. Zaten eski bahçemizde olanlar haricinde pek çiçek bilgim yoktu. En aşina olduğum çiçekler aslan ağzılarıydı. Oynaması da zevkliydi.

Cebimden sigaramı çıkardım. Normalde Camel içiyordum ama malum arasızlık yüzünden kısa Samsun içemeye başlamıştım. Hem memleketimin sigarası. ama bu sigarada kurutulmadan pek içilmiyordu. Hemde böyle güzel bir yemeğin ardından refleksle elim pakete gitmiş ama istemeye istemeye paketin içinden bir dal çıkartmaya çalışmıştı.

O ara adam yüzüme baktı. “Dur, dur” dedi “bende sarma var, şimdi o kokutur burayı.” Ne yalan söyleyeyim hiç itiraz etmedim. İşime bile geldi bu teklif. Cebinden bir tabla çıkardı ve açtı, bana uzattı. İçinden bir tane aldım. Ağzıma attım. O da bir tane aldı. Söyle yüzüne baktığımda adamın sigara içtiği hiç aklıma gelmezdi. Sigarayı ağzına attı. Çakmakla sigarasını yakmaya yeltendiğimde beni durdurdu.
“Yok, yok, o çakmağın gazının kokusu bütün sigaranın keyfini kaçırıyor.” diğer cebinden bir kibrit çıkardı ve yaktı. Bende sigaramı yakmamış onu izliyordum. Sigarasını yaktı. Kibriti ona eblek eblek bakan bana doğru uzattı. Dudağının kenarından da ekledi. Bu özel karışımdır, hafif hafif çek.”
Dediğini yaptım. İlk nefesleri ciğerime göndermedim. Buna rağmen sigaranın aroması bana çok farklı gelmişti. Sigarayı ağzımdan çekerek, şöyle bir baktım.
“Karadeniz tütünü” dedi. “Bafra’dan. Özel olarak bir ip alır kuruturum.” Memleketimi söylemesi beni şaşırtmıştı. Atlayıp bende oralıyım diyesim geldi birden ama düşündüm tanımadığım bir adama nereli olduğumu neden söyleyeyim ki. Yo paranoyak değilim ama adam Bafra’dan tütün getirttiğine göre ya Bafralı yada yakın tanıdıkları var. Şimdi akraba çıkmaya çalışmanın bir anlamı yoktu. “Bir de içinde güzel avrat otu var kurutulmuş.”
Aromanın sebebi demek ki güzel avrat otuydu. “Bafralı mısın?” diye sordum. “Hayır.” dedi. Biraz olsun rahatlamıştım ve o rahatlıkla derin bir nefes çektim sigaradan.

Vücudumun sabit kalıp sanki içimdeki bir şeyin mum ışığı gibi dalgalandığını hissettim bir an. Bedenimin sabit olduğunu görüyordum ama sallanıyordum. Sanki fiziksel olan her şey sabitti. Sanki ruhum sallanıyordu. Tecrübe ettiğim yada ettiğimi düşündüğüm astral seyahatlerin birini yaşıyor gibiydim sanki.
“Yavaş çek demiştim sana” dedi adam ve gülümsedi.