Nihayetinde bir Ramazan Bayramına daha yetiştik. Hal böyle olunca bir bayram yazısı yazmadan olmaz. Öncelikle inşallah ramazan ayı boyunca yaptığınız ibadetler kabul olmuştur. (Bir hidayet var bu dun bende.)
Tabi bir bayram yazısı olur da “nerde o eski bayramlar” senden geçilmez. Ben de usule uygun olarak “Nerde o eski bayramlar ” diyorum.
Aslında bayramların bir yere gittiği yok. Onlar sabit kalırken biz insanlar değişiyoruz. Nerde o eski bayramlar yerine, “nerde o eski insanlar” demek biraz daha iyi sanki. O insanlar da sanıyorum bizle beraber sona geliyor. Yani zaman yavaş yavaş bize “nerde” dedirtecek insanları alıp götürüyor. Bazıları o kadar taze ki zaman zaman gittiklerini bile hatırlamıyoruz ama aslında onlarla birlikte “nerde” kelimesi daha da pekişiyor.
Hep çocukluğumuzun bayramları oluyor. Çünkü onları pekiştirecek birileri oluyor hep. Belki bizim çocuklarımız için de onların çocukluklarının bayramları kutsal olacak kim bilir?
Ancak insanlar değişiy or. Onlarla birlikte, her şey değişiyor. Artık sosyal dediğimiz, kitlendiğimiz mecrada, sadece laf olsun diye döndürüyoruz bazı kelimeleri. Kutlamalar bir görevin parçası ya da kendini belli etmenin davası içinde. Artık onlar da bizim gibi samimi değil yani.
Zaman geçiyor, insanlar değişiyor ve bu değişim hep eskiye özendiriyor bizi. Oysa şu yapma halimizden kurtulup samimi olmak bütün o eski bayramları geri getirecek. Kaybettiklerimizi değil tabi ama onların mirası samimiyeti, sevgiyi. Onlar yitirildikçe aslında biz eksik kalıyoruz ve tamamlayamayıp geçmişe hasret duyuyoruz.
Sanki bayram için biraz karamsar bir yazı oldu ama özel günler hüzünlüdür. Bu bir gerçek. Tekrar İyi Bayramlar.
Siz ne düşünüyorsunuz?