Bazen

​İki titrek ışığın arasında dik durmaya çalışıyorum. Atilgan’a donusmeyecegimi biliyorum. Zaten sihirli bir kilicta yok elimde ne de etrafimdakilerde. Sadece esen rüzgara bile dirayet gösteremeyen bedenimle acımasız hayata yıkılmadım rolü yapıyorum. Dilimde arabesk nameler, dalgaya doladigim kelimlerim tek silahım. Bazen aklimin bile akıl alamadığı hayallere dalıyorum. Her defasında şaşırarak. Ölümsüzlüğe mahkum edilmiş bir canlı gibi, tüm sevdiklerimin ölümlerini görürken onlarla birlikte ölüyorum her defasında. Küçük mutlu hayatlara imrenmelerim diz boyu. Bildiğimi varsayiyorum her defasında hayatın kahpeliklerini ver her defasında aynı hataya düşüyorum. İnsan diyor bazıları ‘hata yapar’ ancak henüz insan olmadigimi düşünüyorum. 

Bazı insanlar, bazı kelimeler gibi, yazılışları aynı anlamları farklı biliyorum.