günler birbirini kovalıyor adımlarımsa oldukları yerde… yıllardır aynı yerdeyim. ne indim ne çıktım. geçen günlere, yerlşen vücuduma dökülen saçlamıma inat, hala genç kalmaya çalışıyorum. belki de yalnızlığımın en başlı sebebi bu… bir düzen kurmak beni daha da yaşlandıracak. kadının küçük çocuğuna benden bahsederken abi demesi büyük bir avuntu. Bu kendisi ile yaşıt olma ihtimalimizden kaynaklana bilir mi? Yani aslında kendi için söylediği bir söz…
yıllanmış bir öğrenci gibiyim. evde aynı düzensizlikle yaşıyorum… biliyorum onlardan daha ağır yüküm ama içlerinde olmaya çabalamak beni rahatlatan… fiilen değil tabi… kapımı kapattığım dünyam yeterli olan bana… her şey daha da sarmadan kötüye yeni kaçışlar bulmalıyım. biraz daha gençleşmeli… kendimi bununla kavurmalıyım. ne kadar uzak durursam insanlardan o kadar az acı çekerim belki…
Siz ne düşünüyorsunuz?