itirazım var bu zalim kadere
itirazım var bu sonsuz kedere
feleğin cilvesine, hayatin sillesine
dertlerin cümlesine
itirazım var
Yazıya bu şekilde mi başlamalıyım bilmiyorum. Bu durum ne kadar iyi ne kadar kötü ondan da emin değilim. Her karanlığın sonunda aydınlık var derler. Ya da her dibe vuruşun sonunda bir yükseliş. Hatta biz bunu söyleşilerde baya dile getirdik. Yalan mı söyledik bilmiyorum. Yada daha dibe mi vurmadık ondan emin değilim. Dip kavramı ya da bir önceki deyiş ile karanlık kavramı göreceli bir kavram mı? Dip olabilir belki ama karanlık? Karanlık için aynı şeyi söyleyebilir miyiz? Karanlık, karanlıktır. Az karanlık olunca zaten gri yada alaca karanlık olur. Yani net bir tanım. Ancak az dip diye bir şey yoktur. Dip, an aşağıda olan kısımdır. O zaman dip ile karanlık aynı şeydir. Hepsinin birazı ne dip ne karanlıktır.
Şimdi bunu neden ispat etmeye çalıştım ki kendime? Sanıyorum vuramadığım bir dip ve içinde kalamadığım bir karanlık var. Yoksa şimdiye kadar çıkmam lazımdı. Her halükarda sürekli gri noktalarda gezinen ben bir türlü tam olarak aydınlığa varamadım. Geçen günlerde yazmıştım 12 senedir bu bloga yazmaya çalışıyorum. Ama on iki aylık çocuğun bile benden daha fazla takipçisi var. Mesela on yaşından beri hikayeler yazmaya çalışıyorum ama on iki aydır internetteki kanallarında iki kelimeyi bir araya getirmekte zorlananların kitapları var. Hem de bu vatandaşlar TÜYAP’ta imza veriyorlar, ardındaki kuyrukları sormayın. Yine alıntı yapıyorum.
ne inkar ne itiraf bu yalnızca sitem
Aman öyle bir derdim de yok. Tabi buradan hayıflanmak kolay. Bir de buradan bakayım. Bu gün kendim için ne yaptım. Şuraya tembellik yüzünden iki kelime karalamadım. Günlerimin çoğunu tembellik yaparak geçirdim. Yazdım sonunu getirmedim. 12 senedir bir reklam yapmadım. Kendi yağında kavrulsun dedim. Daha iki sene önceye kadar adımı bile demedim şu blogta. Hep bir gizemler hep bir başkaları duymasınlar. E ben bu kadar itince koşarak bana mı gelecekti. Kusura bakma paşam ama şişko yağ tulumunun tekisin. Öyle bir Alain Delon edası da yok sende. Ulan verdiğim örneğe bak. Justin Bieber yazsam belki iki üç google aramasına takılacak. Evet efendim piyasayı takip etmiyorsun mesela. En son ne zaman televizyon izledin? O saçma sapan programları, haberleri? Cevap yok tabi. Kime ne senin eski saçmalıklarından. Öyle bohem bohem takılmak, entel dantel işlere soyunmak neyse…
Mama just killed a man,
Put a gun against his head, pulled my trigger, now he’s dead
Mama,life had just begun,
But now I’ve gone and thrown it all away
Mama, ooh, Didn’t mean to make you cry,
Şu tetiği çekip öldürdüğüm adam ben miyim acaba? Hep öyle hissediyorum. Bir pislikten kendimi kurtarmış, ama bir başka pisliğe bulaşmış gibiyim. Aslında burada bir gariplik var. Öldürmeye çalıştığım hep ikinci benliğim. Onu törpülüyor, onu eziyor, onu üstünde tepiniyorum. Ya gerçekten kendimi öldürmeye çalışsam. Şimdiki beni? Sabah kalkan işine giden, sürekli hayatında bir şeyleri erteleyen ve bir türlü hayır diyemeyen. Aslında denemek lazım. Bedava değil mi? Alışkın değil miyiz milletçe? Sonrasında kendim için ölmüş olur muyum?
Bir süre yazmayınca insanın yazası geliyor. Tabi yazmayınca deyince yazmadığım anlaşılmasın. Böyle serbest yazmakta bahsediyorum. Ancak şu an yazı o kadar farklı yerlere gidebilir ki, dursun istiyorum. Bir ince hastalık kol geziyor gibi.
ben bu yüzden, incelikler yüzünden
belki daha çok üzüldüm
Belki de daha çok… öldürdüm…
Siz ne düşünüyorsunuz?