Blue Jean zamanları. Çocukluğum odanın bir köşesine itilmiş. Harçlıklarımdan arttırdıklarım dergi kapaklarına yansımış. Orta sayfa posterleri idolüm. Ortasında iki zımba. Hiç asamadığım. Asmak istediğimde o dört deliğin ciğerimden geçeceğini sandığım.
Nasıl gizliyorum kendimi. O kadar saklanmışım ki kendimden habersizim. Bir, iki, üç diye sayıyorum hızlıca. Mızıkçıya çıkıyor adım. Hızlı olamam, hayatımda hızlı olmadım ben. Her şeye rağmen bir laf yiyorum. Belki bir lakap. Ömrümce unutmadığım.
Siz ne düşünüyorsunuz?