Kategori: Deneme

Bu yazıyı yazmamış olabilirim, yazmış olabilirim de…

Resül EfeLeave a comment

ne olacak ki sanki

Sadece birkaç gün içerisinde daha ne olabilir ki diye düşünürken üst üste gelen haberlerle derin bir şaşkınlık yaşamaya başladım. Sanki bir mıknatısın pozitif ucuyum ve sürekli negatifliği çekiyorum.

Bu sadece benim için geçerli değil sanırım. Bu gölgenin kaderi. Kıt harita bilgimle bir değerlendirme yapmaya çalışsam da bu ülkenin coğrafyasının negatif çekiciliğine bir anlam yükleyemiyorum. Tüm sorun bende olmalı. En büyük paratoner görevi.

Mesela cebime attığım beş bozukluğun kendine bir delik yaratıp yok olma durumu var. Faili meçhul düşüşler içinde her biri. Sonuncusunun izini sürdüğümde market önünde bir kağıt parçasıyla karşılaştım. Birbirimize baktık. Yanından geçmek istediğimde yol vermedi üstüne üstlük üzerindeki yazıları kabarttı. Ben almışım. Ellerimi ceplerimi kontrol ettim ama hiç bir şey bulamadım. Sanıyorum fiş satın aldım ben. Şu yolumun üstündeki kağıt parçasını. Burada mı unutmuşum acaba? Neden öyle yaptım ki?

Bir diğeri ise gerçekten düştü. Yakalamaya çalışırken açık asfalt arasından toprağa karıştı. Eğilip gözlerimle kontrol ettim ama koca akranlıktan başka bir şey bulamadım. Ara ara suladım belki kök salar diye. Ama bir şey olmadı. Tek bir yaprak bile görmedim. Sonra öğrendim ki yerli tohumlar, yerelde yetişmiyormuş, illa yabancı olacakmış. Kulağımı yere dayadığımda hala düştüğünü fark ettim. Sesi uzaklaştıkça uzaklaşıyordu. Uzaklaştıkça, uzak. Bir süre sonra içim geçmiş. Öylece kalmışım orada. Toz toprak içindeyim. Sanki gelip, betonu basmışlar üstüme. Oysa biraz başım dönmüştü benim. Burnumun ucunda nemli siyah bir burun, gözlerini gözlerime dikmiş. Eh be aslanım dokunma bana sonra sabaha kadar kaşınıyorum. Tikim var benim.

Patisini başıma bastırıyor. “Merak etme.” Sonra havlıyor.

“Suratımda maske de yok” diye geçiriyorum içimden.

“Saat kaç” diyorum.

“Dokuz” diyor.

“İyi o zaman bir saat içinde maske bulmam lazım. Ondan sonra virüs bulaşıcıymış diyorum.”

Bir bozukluk kayboluyor. Sanırım cebimden biri aldı. Karar veremiyorum kim diye? Hırsız, devlet, bağış toplayan kurumlar? Birine gidiyor. Benden çıktığı kesin.

“Ya biz istersek düşürürüz” diyor biri. Ceplerimi yokluyorum. “Çok sıkıldım artık oynamıyorum” diye ekliyor. Etrafıma bakıyorum. Bolca resimli kağıtlarda hiç bir şey yok. Dur yalan söylemeyeyim sanıyorum biri birine…

Bu ben olabilir miyim? Başımı gizlerken kıçım açıkta kalıyor. Aman bilmiyorum. O kadar çok şey oluyor ki anlamıyorum. Evin kolonlarına sarılmalıyım. Biraz olsun dağıtırım üstümdekileri. Eğer içlerinde demir varsa.

Bi Köşe – Sayı 9

Resül Efe1 Comment

Bu sefer bi köşede bir kelime bir anlam yada bir alıntı yok. Bir takım sosyal medyada bir çak gündür paylaştıklarım var. Neden önce sosyal medya, hemde hiç kullanmadığım, bu soruyu sormayın bende bilmiyorum. Gerçi akacak kan damarda durmazmış ve yazılacak sözcüklerin de nerede yazıldığının çok önemi yok. Ben bu yazılanları başlıklar vererek buraya ekledim.

Aslında yapmak istediğim bi köşe bu mu bilmiyorum. Bi köşe için uzun ara olmuştu ama.

boktan tohumlar…

Hep yıldızları izledim. Tabi o zamanlar yıldızların çıplak gözle görülebildiği günlerdi. Şimdi size kafamı göğe kaldırdığımda görebildiğim tek şey, gölgesine sığındığı soğuk beton yığınları. Evet gerçekten de soğuk çünkü sığınacak, saracak kadar canlı değil. Oysa o yeşil dallar öyle miydi? Ölseniz üzerinizi örtmeye, ağlasanız hafif bir rüzgarda bile öyle sarmaya meraklıydı ki sizi.
Bu kadar soğuk, soğukluğu da soktu aramıza.
O yıldızlı gecelerin birinin gününde, bir koyun sürüsünün alıştığımız askeri tabur yürüyüşlerinden farklı olarak düzensiz bir şekilde sokaktan geçtiğini gördüm. Hep olan şey değildi tabi. Ancak nerelerde gezindiğini bilemediğim aklıma, bir fikir ilişti o an. Aslında daha sonra her aklıma geleni uygulamamayı öğrendim. Bu ayrı bir hikayenin meselesi. Evet hava şimdiki kadar sıcak ama nem yok. Olsa ne yazar? Saatlerce topun peşinde koşuyoruz. Ya acaba ondan mı sıkıldım acaba bir şeylerin peşinde koşmaktan? Soru işaretleri sarmadan yazıyı devam etmeliyim.
Koyun sürüsü, kokusunu da alıp gittiğinde arkalarında bıraktıkları, pislikleri oldu. Kibar davranıyorum şu an. Kıymetimi bilin. Hatta çoğunuzun bu görüntüyü bildiğini düşünerek, tasvirden kaçınsam mı? Hadi ben kuru üzüm büyüklüğünde diyeyim, siz daha siyahı deyin. Biri de çıksın daha buruşmamış desin. Ben başladım bunları toplamaya. Üç, beş, on derken sayısını hatırlamıyorum. Ön bahçede dut ağacının gölgesi altında, tırtıllarla yaptığım muhabbet eşliğinde, toprak bulduğum her yere gömmeye başladım bunları. Bir dakika gömmek diyemem buna. Diktim resmen can sularını da vererek. Hatta benim elim değil Fadime anamızın eli diye dua bile ettim babaannem gibi. Fadime kimdi bilmiyorum. Sonra öğrendim ki Fatimaymış o. Elim uğurlu muydu, Fadime ananın elinin mi bir hikmeti vardı bilmiyorum ama ben onlarca bok beklerken bildiğin fırça gibi o çim adamların kafasında bile bulunmayan çimler fışkırdı sağdan soldan. Bir ara elimde de çıkar mı diye düşünmedim değil sonuçta elledik o kadar. Tabi sonrasında sürekli takıldığımız tırtıl Rıfat abi ile bu işi istişare edip acaba ben şey etsem ne olur diye düşünmedim değil ama uygulamadık tabi. Ohooo ona kalsak, o da ayrı bir hikaye.
Şimdi demem o ki, biz gökyüzünü göremiyoruz diye ağaçları kestik, baktık o da olmadı yerlerine binalar yaptık ya, hani sonra böyle boktan türü yeni boktan diye de tohumlar geliştirdik ya, iyi olmuş bize.

çıkacak şeyler…

Abuk sabuk şeyler yazıyorum bu günlerde. Bir kelime oluyor, iki ekleniyor. Bazısı cümleye dönüp, satır olmaya çalışıyor. Çalışıyor çalışmasına da hiç biri bir baltaya sap olamıyor. Her satırı, bir satırla doğrayıp yutmak istiyorum bazen. Boğzımda kalacağını bilmesem kesin yapacağım. Ama belli ki bir derdim var, tüm baskısına rağmen dışarı atamadığım. Bir parmak yardımcı olur mu diye düşünmeden edemedim zaman zaman… Kendinden çıkmayacaksa zorlamaya gerek yok değil mi? Eminim zorlasam dış mihrakların etkisi konuşulacaktır içerlerde. Ne alakası var şimdi?
Bu yüzden vazgeçiyorum… Yapmayı düşündüğüm bir çok şeyden, hayallerden, eh haliyle de kendimden.. Fante gibi, planlarım yüzünden büyütmedim evimi, planlar ön görülemeyen bir kaos gibiydi benim için, önümü görmediğim işlere de pek girişmeyi sevmem. Ancak hayallerden oturulmayacak kadar doluydu evim. Hayal kırıklıklarında yorganın altına saklanacak kadar. Bir kaç kelimeyi bir araya toplayarak, şapşal bir tebessümle kendimi inandırmaya çalıştığım gerçeklerle… Bir an için huzur, bir an için uçan kırmızı bir balon. Nasıl bir rüyada olabilirim ki?

biri aşk mı dedi?

Size aşklarımı anlatmış mıydım? Hiç gerçek olamayacak kadar yaşadığım aşkları? İşte bunlar hep o içinde boğulduğum hayallerimin ürünü. İnsanlar genelde mutlu hikayeler yazarlar bu durumlarda. Ancak mutluluğun hikayesi olmaz. Ya hikaye değildir anlatılan ya da gerçek. Çok iyi yalan söyleyenleri hesaba katmıyorum, en büyük yalancı olan yazarları ve yerine göre kadınları. Hemen bir duruş sergilemeyin, anlatacaklarımı dinlediğinizde durışunuzda bir esneklik olacağı kesin.
Kime aşık olursunuz biliyor musunuz? Hayallerinizin yansıttığı kişiye. O kişi hayallerinizden soyutlandığı an sizin için yoktur hiç olmamıştır aslında. Eğer bir yanınız fallarda inandığınız duygusallığınıza bakmıyorsa…
İki bin iki yada iki bin üç. Yine rakamlar yine tarihler. Klasik bir erkekten farkın yok anlayacağınız. İnternetin yükselen yıldız olduğu, internet kafelerin ‘fink’ attığı, modemin ses tonlarının içimize belirsiz duygulara mahal verdiği dönemler. mIRC, ICQ, MSN dediğim anda yaşıtlarımın dudaklarında tebessüm olacağı dönemler. mIRC’ın en popüler kanalı ‘zurna’. İşte burda teredütteyim zurna mıydı değil miydi. Yurdum erkeğinden neyim eksik benim, herkes gibi takılıuırım. Gel zaman git zaman bir kızla tanıştık. Şu an kimliği hakkında bir şey sorsanız hatırlamıyorum bile. Ne vefasızım değil mi işte kalsik erkek? Üniversite bitmiş, yaş askerlik zamanını çoktan geçmiş. Şimdiki gibi bedelli de yok o zamanlar. Nasıl askerden kaçarım muhasebesini yaparken aslında kalamayacağımı da anladığım dönemler. Gece gündüz internette takıldığım internet faturasını nasıl açıklayacağımı düşündüğüm dönemler. Gündüz dediğine bakmayın telefonlar meşgulde oluyor ya günü yalan bu lafın. Velhasıl kelam o esnada bir kızla tanıştım. Kız olduğundan hala da şüpheliyim. Biz bir hayli konuşmaya başladık. Kökten metalci ben bu sayede Beyonce’u bile öğrendim. Destiny’s Child dönemleri. Kız nasıl bir hayransa bankada bulaştı bu hayranlık. Benim internet bağlantı sürem artıp, modem sinyali platonik aşkımın temellerini attığında ADSL’in memlekete gelmesi ile rahatlamıştım. O süreci birde bana sorun. Bir nimetle zaten bu nimete büyük şehirde daha önce ulaşmış biriyle günlerimiz ayrılmaz olmuştu. Gariptir ya ADSL gelmiş, arici kameralar koca monitörün bir köşesine iliştirilmiş dönemin “hit” sorusu “cam açsana”yıl hiç yazmamışız birbirimize. İşte o büyünün bozulmasını istemiyoruz. Bir büyüden bahsedecek olursak, Neil Gaiman’ın Yıldız Tozu”ndaki Tristan gibi koştuğumu anlatırım size. Her şey çok güzel, hayat mükemmel. Evet hayat gerçekten de hayal mükemmeldi bir zamanlar. Sohbet ilerledikçe, muhabbet artıkça artık bir olaya başlıyorduk. Belki de internetin ilk gayrı resmi nikâhını kıymıştık ikimizde. Bir gerçek gibi sürüyordu bir hayal takip daha gerçek olanlar karşımıza çıkana kadar. Nasıl bağlanmışız ki yazı ile ayrılmak zordu bizim için. Ancak vatani görev dedikleri şey aslında görevden çok ardında kendin dahil bir çok şeyi bıraktığın ve eskisi gibi hiçbir zaman bulamayacağın şey çalmıştı kapıyı. El mahkum sonrasının bir umudu iletişim bilgilerini bırakarak çıkmıştım yola. İletişim derken ne algıladığınızı hayal eder gibiyim ama o değil. Bildiğin posta adresi. Hem de en yalınından. Artık neye umut bağladıysam bekliyorum sabırsızca. Neyi beklediğimi de bilemiyorum. Sanıyorum askerlik psikolojisinin damarlarımda cirit attığı dönemler. En efkarlısından Müslüm, Orhan dönemleri. Ama onlarda ne mümkün dillerde sadece ‘her Türk asker doğar’. Haftalar geçmiş telefonda sıralarında geçirdiğim süre konuşmalarından uzun. Haberim ise kardeşim. Haberinden çok habersizliği. Hep diyorum kızım sen iyi bir haberci değilsin. Gerçi sanırım bu aileye özgü bir özellik. Saniyeler, dakikalar, saatler, günler, haftalar derken, kırmızı bir zarf tutuşturdu uzman askerler elime. Üzerinde görülmüştür damgası. İlk kez bir kızdan aldığım postayı benden önce biri görmüştü nasıl bir duygudur bilir misiniz? İlk demeyeyim. Zamanında bir mektupluk, mektup arkadaşı deneyimin olmuştu Blue Jean dergisinden edindiğim. Tabi ben bu kadar duygulardan bahsederken o süslü zarfın duygusunu anlatamam size. Zarfın içinde yine kırmızı renkte kalpten bir kart, üzerinde bir kaç ‘sticker’ güzel anlamlara vesile olan bir kaç kelime. Vesile diyorum çünkü devamı yok. Hatta adres bile yok. Ama nasıl güzel kokuyordu anlatamam size. Ama zarf üzerinde bir adres bile yok… Anlatsam hikayenin sonu çok tanıdık gelir mi size? Hep askerde terk edilme klasiği vardır ya erkeklerin en korkulu rüyası, yok hayır ya aslında ben terk edilmedim, kendimi terk ettim o zaman. Haksızlık ederek sonrası için yaşayacağım duyguları… Sonrası mı? Bir şarkı ile açıklayalım size. “Ne bir ses ne haber gelmiyor artık senden öylece kala kaldım da deli hasretinle ben”. Tabi birde “Here without you” vardı ikimizin şarkısı. Anlamını sonradan kavradığım.

Ayrılık

Resül EfeLeave a comment
“Hayatımda en çok istediğim şey kuzey ışıklarını görmekti biliyor musun? Ama bana bakışlarının ardına saklanmış gözlerindeki parıltıyı görünce bu isteğimden vazgeçtim. Eminim ki bundan güzel olamazlar. Şimdi tek istediğim o bakışların altında olmak…”

 

Eylül’ün dökülen ilk yaprakları ile birlikte Kayra soluğu Yıldız parkında almıştı. Aklında dolanan karmaşık düşüncelerin duyguları yüzüne düşen ifadelerle tüm dünyaya açılıyordu adeta. Yerde ölü yatan yaprakların kemik sesleri kulakları doldururken, griye bürünmüş dünyayı renklendiren boynuna doladığı kırmızı atkısıydı. Mümkün olduğunca buraya kaçardı. Hayallerini yitirdiği, aynı zamanda hayallerini gerçekleştirdiği yerdi burası. Ve onu ilk kez öptüğü. Yıl içinde ara ara kendini dinlemek için buraya gelse de bugün duyguların ilanının ilk günüydü ve aslında birkaç gün sonra kaybedeceği son aşkının yıldönümü.

Herkes için sıradan olan ve üzerine her geçen gün biraz daha fazla isim kazınan banka oturdu. Bir yıl önce de aynı yerde oturuyordu. Levent’te bulduğu mektubun hikayesini anlatırken ondan aslında kendi içine de kilitlediği duygularına tercüman olan itirafı duymuştu. O an kendine mâni olamamış Levent’in ince dudaklarına bastırmıştı dudaklarını. Dokuz yıllık evliliği boyunca ilk kez kalbinin attığını hissediyordu. Yıllardan beri ilk kez, kimseyi düşünmeden özgür iradesinin verdiği kararla yapmıştı bunu.

Bir an için bu anı geçti aklından. Ne kadar çok anı biriktiriyorsanız, o kadar çok etkiniz oluyordu insanların üzerinde. Davut’tan bunu öğrenmişti. Bir sorun gibi karşısına çıktığında Davut, o kadar çok anı ekmişti ki onun yüreğine, sonunda onun gibi olmuştu. Bazen onun gibi bakıyor, onun gibi düşünüyor, onun gibi gülüyordu. Kaşık tutuşu bile bazen onun gibiydi.

Kayra cebinden geride kalan on aya ait zarflar çıkardı. Leventten gelen mektuplardı bunlara. İlk zamanlarda kendini zor tuttu zarfları açmamak için. Sonrası daha kolay oldu. Yavaş yavaş Levent’in yüzünü unutmuştu. Ne zaman hatırlamaya çalışsa, karşı pencereden yansıyan soğuk bir siluet geliyordu karşısına. Bunun anlamı neydi bilmiyordu. Oysa birkaç saniye daha hızlı olsa, ya da o üstündeki lanet bu mutfak önlüğünü çıkamaya çalışmamış olsa, geride bıraktığı hayatını yakıp, çocuklarını kocasına bırakıp onu heyecanlandıran adamla mutlu olacaktı belki de?

İyi bir insan olacak mıydı o zaman?

İlk kez o zaman görmüştü Levent’in el yazısını. Kendisi gibi uzun ve inceydi harfleri, biraz sağa yatık. Mektuplara tek tek baktı. Her geçen ay biraz daha titremişti yazı. Yavaş yavaş o da umudu kesmişti anlaşılan. “Acaba benim yüzümü hatırlıyor mu?” diye geçirdi içinden. Mektupları burnuna gördürdü. Rüzgâr zarfların içinden geçerken, biraz daha doldurdu Kayra’nın burnuna kokusunu. Sakladığı eski eski sandığın kokusu sinmişti zarflara. Ve çok derinde tanıdık bir kokuyu yakaladı. Levent’in kokusunu. Bir kez daha çekti içine, sanki yanındaydı şimdi. İlk mektubu açtı, ayrılığın ilk ayında gelen mektubu.

Sevgili Kayra,

Birkaç kez seni aramak istedim ama sesinin üzerimde bırakacağı tahribatı kestiremediğim için buna cesaret edemedim. Hem ne diyecektim ki? Sen kendin için düşündüğün en iyi şeyi yaptın. Bunun için sana ne kızgın ne kırgınım ve seni suçlamıyorum. Zaten hayatına geç dahil olan ben sadece pencere arasında yansıma olarak kalmalıydım.

Burası küçük güzel bir ada. Sanıyorum buraya alışabilirim, tek sorunum sensiz nasıl olacağım. Henüz kolileri boşatmadım. Evet, biliyorum, bir ay geçti üzerinden ama sanki her an seni görmeden yapamayacakmışım, olduğu gibi geri dönecekmişim gibi hissediyorum.

Hayatımda en çok istediğim şey kuzey ışıklarını görmekti biliyor musun? Ama bana bakışlarının ardına saklanmış gözlerindeki parıltıyı görünce bu isteğimden vazgeçtim. Eminim ki bundan güzel olamazlar. Şimdi tek istediğim o bakışların altında olmak…

Kayra bir kısmı rüzgarla savulan gözyaşlarını sildi. Elindeki mektubu katlayarak zarfın içine koydu tekrar. Sonra bir diğer zarfı açtı ve okumaya başladı:

Hep karşı pencereden nasıl göründüğümü düşündüm. Beni nasıl gördüğünü. Sigaranı içerken camdan her baktığında beni izliyor olabileceğinin hayaliyle avuttum kendimi. Ancak hissettiğim sisli, is kaplamış bir yüreğe sahip, dünyadan hiçbir zevkle almayan birinin boş bakışlarıydı. Bazen sana acıdım, çoğu kez de kendime. Oysa seni kurtarabilirdim bu huzursuzluktan. Defalarca kez ağladım perdelerin ardına sığınarak, hıçkırıklarımı içime gömüp.

Kayra bu zarfı da kapadı. Başını arkaya yaslayıp genzini temizledi. Bir yılın ardından bu mektupları okumak akıl karı değildi. Olduğu gibi cebine tıkıştırdı hepsini. Aklında yazılmamış mektuplardan biri daha dolanıyordu.

Sana hep Davut’un ölüm haberini vermek istedim. Nasıl tanışmamıza vesile olduysa belki tekrar konuşmamıza da vesile olurdu diye düşündüm hep. Elim bir türlü telefona gitmedi. Sanki onun ölümünü söylemek bizim ölümümüzü söylemek gibi bir şeydi. İkimizden biri yok olacakmış gibi hissettim hep. Yapamadım. Yazamadım da her satır ortasında titreyen ellerim, göz yaşlarımın altında kalırken bir türlü satırın sonunu getiremedim. Seninle birlikte o sert duruşlu kadın gitti. Kendim için bir şey yapmaya başladığımda daha fazla kendim oldum. Aslında o sertlik, kendim için aldığım korumaymış ve ne yazık ki bunu bende senden sonra öğrendim.

Bir süre Davut’tan ders aldım. Tabi sen bilmiyorsun Davut vakti zamanında çok ünlü bir pasta şefiymiş. Bütün inceliklerini öğretti işin bana, sonra bir pastanende mutfakta işe başladım. Derken şimdi küçük bir pasta dükkanım var. Bunlar sen yokken yaptıklarım. Mutlu musun diye sorarsan, en azından sevdiğim işi yapıyorum derim sana.

Birkaç adım uzakta olmamıza rağmen nasıl da Davut birleştirmişti bizi. Belki birbirimize geç kalmıştık. Belki de daha erken olsaydı bu kadar sevmeyecektik birbirimizi. Yoksa Davut’un umutsuz aşkının üzerine mi bağlanmıştık birbirimize? Aslında sonumuzun onun gibi olacağı belliydi.

Bazen düşünüyorum o son gece olacaktık birbirimizin. Belki kokumuz birbirimize iyice sindiğinde daha kolay olacaktı ayrılığımız. Belki sonra daha kolay nefret edecektik birbirimizden. Ne öpüşenlerin ne dokunuşların ben apar topar odadan ayrılmaya çabalarken ardımdan sarılman kadar kalmadı aklımda. Yüzünü unuttum, bakışlarını, boyunu posunu, hatırımda tek kalan o son yalvarırcasına sarılışın bana. Şu an burada, ürkek mum ışıklarının altında hissettiklerim…

Kayra, oturduğu banktan kalktı. Hızlı adımlarla yürümeye bağladı. Gözlerinin buğusu ardından saatine baktı. İşe gitme zamanı gelmişti. Hayallerinden sıyrılıp gerçeğe dönme vakti. Birkaç adım sonra arkasından bir ses duydu. Uzaklardan hatırladığı ve unuttuğu bir yüz geldi aklına, yüreğini yakan. Durmadı. Yine sorumluluklarına sığınması lazımdı.

R.Efe

Yalnızlık çoğuldur

Resül EfeLeave a comment

Yalnızlık çoğuldur, dört duvar arasında yaşarsın mesela, yalnızlığın hep kalabalığın içindedir. Zıbarana kadar yalnız kalırsın. Bazen salya sümük kalana… Yalnızlık çoğul dedim ya, bölünüyorum, karyokinez geçirmiş gibi. İki iken dört, dört iken sekiz, sekiz iken on altı… Yüzlere, binlere, milyonlara ve hatta  milyarlara vardığımda her birinin yalnızlığını hissediyorum. Herbir benim her bir hücremin yalnızlığı. 

Ve yürüyoruz galiba, yine toprak altında parçalara ayırmaya.

Peki yalnızlığı gömebilir miyiz? Yada gübre yerine kullansak hayatta? Kime faydası olur ki? Yoksa yalnızlıklari mi besler sadece?

Başlık 3 – 5

Resül EfeLeave a comment

AÇELYA 1

AÇELYA 2

AÇELYA 3

AÇELYA 4

2.

Sabahın en büyük sürpriziydi seni görmek. Soluk kış güneşinde siyah saçlarından yansıyan ışığın sıcaklığıyla güne başlamak. Gülümsemendeki o içime dolan can kırıntısı. Belki bencillik dünyanın var olma sebebini kendime istemem ama çokta değil.

Ardından yürüyorum. Aklim durmuş sadece nasıl tanışabileceğimizin kurgularını canlandırabiliyor. Dünya ise pür dikkat yürüyüşünü izliyor. Kıskanıyorum. Esen rüzgârdan, yağan yağmurdan sana dokunabilen her şeyden. Gözleri oyasım geliyor tek tek.

Bir süre otobüste arkanda oturuyorum. Otobüs sallandıkça, sen sağa sola salıdıkça saçlarının kokusu daha bir doluyor ciğerlerime. Kalp atışım hızlanıyor. Dolaşım sistemimin bayram ettiğini hissediyorum. Daha derin içime çekiyorum. Saçlarını hafifçe deriye atıyorsun. Koltuğun akasına kayıyor bir parçası. Bir kısmı koltuğa tutunmak için uzattığım elimin üzerine düşüyor. Hafif gıdıklanıyorum ancak elimi hareket ettirmiyorum. Bu seninle ilk yakınlaşmamızın temeli.

Zaman ne kadar çabuk geçti, ya da yol ne kadar kısaldı bilmiyorum. Bildiğim tek şey otobüse binmemiz ile senin otobüsten inmen bir oldu. Saatimi kolaçan ettiğimde ise yarım saat geçtiğini fark ettim. Zamanın göreceli bir kavram olduğunu daha iyi anladım o zaman. Bir an için otobüsten inip peşinden gitmeyi istedim. Hatta hareketlendim de. Ne yapabilirdim ki? Uzaktan seni izlemekten başka.
Yoluma devam ettim.

Yağfur ustanın dükkanına vardığımda dükkan yine boştu. Oraya kimsenin gitmediğini düşünmeye başlamıştım. Saate baktığımda onu çeyrek geçiyordu. Dükkanın boş olma ihtimali yüksekti. Kapıdan içeri girdiğimde, kapının sesini duymuş olacak Yağfur usta ördek başı yeşili kapıdan hızlıca çıktı ve ardından kapıyı kapadı. Beni gördüğünde yüzüne bir gülümseme yayıldı.

“O buyur sen mi geldin? Hoş geldin?” Hemen kapının önündeki masayı gösteri. Dün oturduğum masayı. Bende aynı yere oturdum. Çantamı yandaki sandalyeye bıraktım.

“Ben de yeni geldim, ama bu gün döner yok. Et aldığım yerde bir problem çıkmış.” Nasıl yani anlamında bir bakış attım. “Yok öyle korkulacak bir şey değil. Ben özel kesim alıyorum etleri, aldığım adam hasta olduğu için bu gün et yokmuş…”

Midem kazınmaya başlamıştı. Öyle ki sesi kat kat giyindiğim kıyafetlerimin ardından da duyuluyordu. Bunu Yağfur ustada duymuş olacak ki “Açsın sanırım. “dedi. “Sana kahvaltılık bir şeyler getireyim.”

Cevap vermeye fırsat kalmadan yanımdan uzaklaşmıştı. Yaşına göre çevikliği dün de beni şaşırtmıştı, kulaklarının bu kadar iyi duyması da ayrı bir şaşılacak şeydi.

Arkamda kalan ördek başı yeşili kapıdan içeriye girmişti. Kapının açılması ile birlikte küçük dükkanın -hala lokanta diyesim gelmiyor- havası değişmişti. Serin bir ferahlık dolmuştu içeriye. Hafif esen rüzgar titrememe yetmişti ama gelen koku büyülemişti beni.

Yaktığım sigarayı söndürmeden Yağfur usta elinde bir tepsi ile geldi ve tepsiyi masaya bıraktı. Kendisi de karşıma oturdu.
“Ben de acıktım. İnsan erken kalkınca erken acıkıyor. yaşlılık uyuyamıyorun bir türlü.”
Tepside, bol miktarda zeytin, bir kaç çeşit peynir ve haşlanmış yumurta vardı. Bir kaç dilim ekmek, iki bardak çay vardı.
“Hadi bakalım afiyet olsun.” dedi ve yemeğe başladı.
“Eline sağlık sana da.”

Burası sanki ilk defa dün keşfettiğim bir yer değil sürekli müdavimi olduğum bir yer gibiydi. Sanki bir müşteriden öte bir dost mekanıydı burası. Kendimi rahat hissediyorum. Evimdeymiş gibi olmasa da ona yakındı.

Yemek bitene kadar konuşmadık. Kahvaltılıklar da döner kadar güzeldi. Yedikçe yiyesi geliyor insanın. Ancak ayıp olmasın diye bir yerde durdum.

Kahvaltı bitince bir bardak daha çay koyduk. Çaylarımızı içerken Yağfur usta o güzel sarma sigarasından ikram etti. Keyifle içtim. Hatta bana da sigaradan tedarik etmesini istedim. “Bakarız.” dedi sadece. Havadan sudan konuşmaya başladık. Sigara hafif başımı döndürmeye başlamıştı. Bir ara kalktı.
“Bu gün döner yok. Şu tabelayı çevireyimde insanlar boşuna gelmesi.” Tabelayı söyleyene kadar onu fark etmemiştim. Kapıya asılan kırmızı renkli tabelayı çevirdi. O gelirken bana bakan tarafta açık yazısını okudum. Yine karşıma oturdu.
“Erkencisin hayırdır.” dedi. Sanki gerçek konya girmemi bekliyor gibiydi.
“Yo önemli bir şey yok. Dün gece çok iyi uyudum sabah zinde uyandım. Bu taraflara ilk gelişimdi çok beğendim. Dün buradan çıktıktan sonra şöyle bir yürüdüm. İlerde sokağın birinde bir sütun gördüm dikkatimi çekti. Hava kararmaya başlamıştı birde gündüz gözüyle göreyim.” dedim.
“Ha, Arkadius Sütununu diyorsun sen. Çok büyük çok güzel bir sütundur ama görmüşsündür halini. Bir hiç bir şeye bakmıyoruz.”
Sütunun adını öğrenmiştim Bir ihtimal rüyamda gördüğüm sütunu da onlardan öğrenebilirdim.
“O zamanlarda nasıl yapmışlar değil mi? İnsan hayret ediyor yapılanlara.”
“Hayret edilecek ne var evlat. İnsanoğlunun kafasına koyunca yapamayacağı şey yok. Bu bina olur, sütun olur, gözle görülen görülmeyen şey olur…”
“Tabi canım onu demedim ben düşünsene ne vinç var ne kasme makinası. Sen koca sütunu oy bir de havaya kaldır dik. İnsanlar şimdi bile makinalarla zor yapıyor bunu.”
“Her şeyin usulü var tabi evlat. Şimdi insanlar kendi yaptıklarına başvuruyorlar o zaman başka şeylere baş vururlardı.”
“Nasıl yani?” Muhabbet ısınmaya başlamıştı. Birer sigara daha yaktık.
“Teknoloji insanları geliştirdi geliştirmesine ama bu insanları böbürlendirdi. Bir şeyde ilerlerken diğer şeylerde geri kaldılar.”
“Diğer şeyler ne?”
“Teknoloji inancı götürdü evlat. İnançlar yerle bir oldu. Yerle bir olan inançlarda zamanla efsanelere döndü. Mesela senin Arkadius Sütunu. Vakti zamanında onun tepesinde bir melek olduğunu söylerler. Ne zaman çığlık atsa kuşlar yere düşer insanlar düşen kuşları toplar evlerine bu sayede yemek götürürlermiş…”
Bu dün tam da benim başıma gelen olaydı. Onu görmüştüm. Aynı şekilde bir çığlık sesi ve kuşlar yere düşmüştü hatta onları ezilmesinler diye sütunun kaidesinin yanına toplamıştım. Yağfur ustanın anlattıkları ve dün yaşadıklarım bana çok tuhaf gelmişti. Ya hala uyuyordum,yada bu işte bir gariplik vardı.
“… hayırdır daldın.” diye sözünü kesti.
“Yok seni diniliyorum.”
“Ha, işte öyle. İnsanlar orada onun olduğuna inanırlarmış. Şimdi sana bu mantıklı geliyor mu? Teknoloji yada insan oğlunun gelişmesi diyelim buna, inançları bitiriyor. Gün gelecek şu an dünya üzerinde olan inançlar da birer birer efsane olacak. Bak şimdi. Bir ton bina dikiyoruz İstanbul üzerine ama bunun ne amacı var? İnsanlara kalacak yer mi? Yaşayacak yer mi? Ama adamın biri sütun dikmiş, nasıl bir sütunsa artık, üzerinde bir melek insanları besliyor. Bunun gibi bir ton sütun var İstanbul’da. Şimdi dikilen binalar be yapacak? Bak şunlara bunlar insana getirse getirse zebanileri getirir, bırak melekleri.

İstanbul’un durumu kimin geleceği konusunda pek düşüncem yoktu. Ama laf diğer sütunlara uzanmışken konuyu değiştirebilirdim. O ara Yağfur ustanın daldığını gördüm. Bir süre sessiz kaldım.

“Şu diğer sütunlar neymiş?” diye sordum meraklı bir şekilde.
“Türlü türlü. Sineklerden koruyan mı ararsın, yemek dağıtan mı, asker korkutan mı, sevgiliyi ayırıp barıştıran mı? Her türlü mahlukat için birer sütun varmış.”
“Ne yani şimdi insanlar bir şey yapmayıp bu sütunlara gider istedikleri olur muymuş?”
“Öyle değil tabi insanlar yine istedikleri için çalışırlarmış, sütunlar onları gerçekleştirmeleri biçin bir aracıymış. Sen savunma için askeri dikmezden sütun sana ne yapsın?”
“Sende baya bilgiliymişsin bu sütunlar konusunda. Nerede var başka?”
“Öyle vakti zamanında araştırmıştım. Düşünsene her gün bir şeyin önünden geçiyorsun ister istemez orada ne olduğuna kayıtsız kalamıyor insan. Bende o zaman araştırdım ama artık öyle değil. İnsanların içi boşaldı. Artık çoğu kişi etrafına ne var ne yok diye bakmıyor bile…” biraz durdu düşündü. “İstanbul’ın her yeri sütun. Mesela Altımermer’de çok varmış. Zaten bu sütunlardan dolayı oraya Altımermer demişler.
Aradığım sütun Altımermer’de olabilirdi. Bu sebepten dolayı çok fazla ayrıntıya girmedim. Bir süre konuşmadık. Yağfur ustanın yanından ayrıldığımda saat bire geliyordu.

Yola çıktığımda Yağfur ustanın verdiği üç dal sigarayı kendi paketimin içine yerleştirmiştim. Yol üstünde oralarda esnaf olduğun düşündüğüm bir adam Altımermer’e nasıl gideceğimi sordum. Tarif edilen yöne doğru yürümeye başladım. Bir süre etrafı izleyerek yürüdüm. Bir şey düşünmüyordum. Zihnim boştu. Bu boşluk birden bire şarap kokusuyla, şarap sabahtan beri şarap içmediğim fikri dolanmaya başlamıştı aklımda. Susamıştım. Haliyle biraz da üşümüş. Şarap içme isteği birden nüksetti. Ancak sadece şarap. Başka alkollü bir şey değil.

Altımermer’e vardığımda sütunu nasıl bulacağımı bilmiyordum. Dağınık bir şekilde yerleşmiş evlerin arasında kalmış olabilirdi. Yol üstünde bir büfe gördüm ve ortalama bir şaraptan aldım. En ucuzundan alıp şarapçı olarak gösteremedim kendimi. Biraz pahalı şarapların en büyük sorunu mantarı oluyor. Neyse ki yanımda İsviçre Çakısı vardı. Tabi öyle orijinallerinden değil.

Ayaklarım beni sütuna götürmüştü. Onlar götürmüştü çünkü ben bilinçsizce ilerliyordum. Şarabı aldığımdan beri aklımda, bir yerde açıp en azından bir yudum almak vardı. Nihayet sütunu gördüğümde, tam da rüyalarımdaki gibi üzerinde genç kadın erkek kabartmaları vardı. Rüyamdan farklı olarak sütunun kaidesinin altına doğru, sütunun etrafına bir bilezik gibi geçirilmiş büyükçe metal bir kabartma vardı. Burada da bir kadın ve bir erkek öpüşürken resmedilmişti. Daha doğrusu kabartılmıştı.

Sütunun yanına yaklaştım köşesinde bir yükselti buldum ve sırtımdaki çantayı indirdim. Çantadan çıkarmadan şarap şişesinin ucundaki korumayı yırttım. Çakının üzerindeki burguyu açarak mantara sapladım. Mantar kolayca açıldı. Artık bu işte uzmanlaşmaya başlamıştım sanırım. Etrafa bakındım kimse yoktu. Şişeyi poşeti ile birlikte çıkardım ve büyük bir yudum aldım. Şarabın ekşisinin mideme doğru aktığını hissettim ve bunun tadını çıkardım. Yine etrafı kolaçan ettim, kimse yoktu. Bir yudum daha aldım. Etrafta kimse yoktu ama sanki birileri beni izliyordu. Sanki izleniyordum bunu hissetmiştim. Şarabın mantarını şişeye sıkıştırdım Bu açmak kadar olmamıştı beni biraz uğraştırdı. Yağfur ustanın verdiği sigaradan yaktım bir tane ve sütunun etrafında dolanmaya başladım. Kaidenin etrafındaki kabartmara ve şekillere bakıyordum. ve tanıdık bir kabartma gördüm. Sanırım aynısıydı.