bir süredir ihmal ettim buraları. hastalık o bu derken yazı sayısı da düşmüş. sadece blogtaki yazı sayısı da değil öykü sayısı da düştü. yaklaşık üç saattir bilgisayar başında oturmuş, yeni şeylere başlıyor bırakıyorum. bir yerde kitlenip kalıyor. derken birde bakmışım burada kendimi bulmuşum. biraz dert dökme gibi olacak bu ama kısa zamanım kaldı ve bu işleri rayına oturtmam lazım.

insan hastalanınca şöyle bir gözden geçiriyor yaptıklarını. bol bol da neden yaşadığını sorguluyor. bu konuda pek emin değilim işte. fikri olan varsa beni yeşillendirebilir. yani şimdi bu dünyada ne yapmak için varız. mesela teknoloji değişti diye mi bu kadar hastalık var ya da bu kadar çok ölme korkusu? bilemiyorum. az bi teklemede hemen tonlarca para döküyoruz daha fazla yaşamak için. oysa en basit gripten kaç kişi ölmüştür zamanında. yani şimdi bizim hayatımız değerli de onların ki değil miydi? ilgin tabi.

ölür giresin o başka. he bir de ölüm ölen için midir, ardında kalanlar için mi diye bir sorunsal var. bilmiyorum ya. artık neyse. biraz daha buralara atmam lazım kendimi. bir süredir kitapta yazmamışım. oysa güzel kitaplar var tanıtacak. ama benim yazmam lazım. bu beynim nasıl çalışacaksa çalışsa da artık devam etsem. yok aslında çalışmıyor desem de yalan söylemiş olurum. bir şeyler çıkıyor ortaya ama beğenmiyorum bir türlü.

of. of.

Yine cep telefonundan bir şeyler yazmaya karar verdim. Doğal olarak yazım ile ilgili hatalar çok olacak. Şöyle geriye dönüp yazıları düzenleyecek vaktim pek olmadı zaten. Aslında bir önceki yazıya atıf yaparak söyledim bunu.

Yazarken ya da yazdıktan sonra diyeyim en büyük sıkıntılarımdan biri de yazıya başlık koymak. Tabi yazının kesin bir konusu olmayınca böyle oluyor. Ama bir yerde de kompozisyon yazıyormuş gibi olmak istemiyorum. Ancak bu durum bir konuya değinmeyeceğim anlamına gelmiyor… Zaten konulara değinmeliyim, değinmeliyim ki yazının bir anlamı olsun.

Bir çok köşe açtım ve kapattım bu blogda. Değinmediğim konulardan biri de kişisel gelişim şeyleri oldu. Geçenlerde benim yıllar yıllar önce okuduğum ki o zamanlar bu işlere fena sarmışım “Düşünce Gücü İle Tedavi” kitabını ofisten bir arkadaşın elinde gördüm. Bendeki kitap ikinci baskı o da 95’te yapılmış siz düşünün. Kitap şu an ise 52. baskısını yapmış. Artık nasıl satıyorsa kitapevi sürümden kazanmak için fiyatı indirmişte indirmiş. Vakti zamanında ben bu fiyata almadım kitabı. Neyse durum böyleyken bir tespitimi paylaşmak istedim.

İnsanlar böyle kitaplara ne çok ilgi duyuyor. Hele son dönem kişisel gelişim olsun da bırak gelişime dair hiç bir şey olmasın peynir ekmek gibi satıyor. Buna sadece kitap değil söyleşiler de dahil. Çok mu ihtiyacımız var yoksa bu işler çok mu havalı insanlar bu işe merak sarıyor anlamadım. Anlamadığım bir hususta kimse bunları uygulamıyor uygulasa da bir işe yaramıyor.

Mesela bir başlık: “Başarılı olmak için kendinizin önünde durmayın.”

E durmayayım tamam. Ama nasıl? Üç yüz sayfa okuyorsun yine bir fikir edinemiyorsun. Bende mi bir salaklık var anlamadım. Gerçi ben burada büyü ile ilgili çok detay paylaştım onu da yapabilmiş değilim.

Şimdi bu kitapları yada bu kişileri yermiş olmayayım ama bu arkadaşların nitelikleri de önemli. İki kurs alan işin uzmanı olup çıkıyor karşımıza. Şimdi o kadar uzattım, o kadar uzattım ki sadede geliyorum. Bende o kadar eğitim aldım. Bundan sonra ben de başlayacağım böyle yazılar yazmaya. Mesela blog ismi ile alakalı olarak depresyona nasıl girerseniz başlığı olabilir. Bütün iyi algıları kapatma. Ya o kadar pozitif verdik ki dünyaya şu kitaplar sayesinde yürümüyor ve arkadaş işte.

İşte yeni bir isim geldi aklıma. Daha önce kullanılmış mı bilmiyorum. Kendi kendinin yöneticisi olmak. (araya Google araması girdi) bakın kullanılmamış. Bir ara bunun ile ilgili makale yayınlayacağım. Şimdi ise uyumam lazım. Gündüz okuyan okuyucu yine de uyumam lazım. Bu arada bir ara size polifazik uyku deneyimimden bahsedeyim.

Auf Wiedersehen.

Bu başlığı daha önce de atmış olmalıyım. En azından bir cümlede kesin kullanmışımdır. 2004’ten beri. Tarihi çokta önemi değil aslında. Üzerlerinden on yılı aşkın bir süre geçmesine rağmen aynı soruyu sormam asıl şaşılacak şey…

“Neden bana azıcık ilgi gösteren her kadına aşık oluyorum?”*

“Bilmiyorum, belki de aşka olan açlığımdan, belki de arabesk şarkılardan öğrenmediğimden aşkı. Bu sorunun bir cevabı olabilir mi?”

Cevap her şey olabilir. Takıntılarım, yapmadıklarım, ertelediklerim, kaçtıklarınım… Olumsuzlukların tamamı… Peki ya olumlular? Olumsuzlar için bir bahane mi hep?

*eternal sunshine of the spotless mind