Bir süre düşündükten sonra yine buraya yazacağım şeyi akışına bıraktım. Bir şeyleri planı yapmaya çalışında yapamadığımı fark ettim. Yok yani bu şey gibi değil. Aslında planlı bir insanımdır. Ne zaman ne yapacağım belli. Bir zamanlar oldukça düzensiz yaşarken sanıyorum artık yaş almanın vermiş olduğu bir durulma var. Planlı olmak aslında …
Sanıyorum son dönemin özeti bu. Ve ne güzel bir deyiştir ki bu tüm halet-i ruhiyemi anlatıyor. Son iki haftadır böyle. Yok, hatta üç haftadır. Yapılacak onlarca şey varken benim yaptığın gidip başka şeylerle ilgilenmek. Ve bu şeyler benim yapmam gerekenlerden çok uzak. Çok garip değil mi? Yani bana biraz garip …
Hep başlıyorum. Dudaklarım birbirinden ayrılıyor, dilim dişlerime çarparken, küçük bir balonunun patlama sesi çıkıyor ağzımdan. Sonra susuyorum. “Susmak da suça girer” diyor biri o zaman kendime karşı suçlu oluyorum. Asıl sorun bu. Sürekli kendimi suçlu hissetmek. Nefes alsam, adım atsam, gülsem, ağlasam her duygunun kapağını kaldırdığımda altında saklanan bu. Susmak …
Günlerdir dizi ve film izlemekten başka birşey yapmıyorum. Onları da severek izlediğimden değil ama azından bir şeyler izledim demek için. Oysa koltuğa yatıp öylece boş duvara bakabilirim. Farkı bir şey de yapmıyorum. İzlediklerim iç içe geçmiş durumda. On dakika öncesinin hikayesi bile aklımda yok. Araya sıkıştırdığım öykülerin konuları da cabası. …
Hiç birisini yemeyi düşündünüz mü? Anlamsız bir soru değil mi? Eminim düşünmeyeniniz yoktur. Yalnız değilsiniz, ben de aynı şeyi düşünüyorum zaman zaman. Aslında hepimiz aynı şeyi düşünüyoruz. Bunu dile getirmekten korkmaya gerek yok. Bu olağan bir dürtü. (Bu arada olağan dürtüleri neden bastırmaya çalışıyoruz?) Yoksa neden insanlar birbirlerini sevmeye çabalarken …
