Metro istasyonundaki saat 15:15’i gösteriyordu. Bir sonraki metronun ne zaman geleceği ise belli değildi. Alt alta iki sefer gözüküyordu ama ikisinin de zaman sekmesinde soru işareti vardı. Dikkat ettim de saat ile dakika arasındaki iki nokta üst üste de yanıp sönmüyordu. Gerçi daha önce yanıp sönmediğini hatırlamıyorum. Hiç dikkat etmemiştim ama şimdi böyle bir kriz durumunda onun yanıp yanmadığı bana dert olmuştu. Beni de bu hayatta sürekli kaçırdığım küçük ama önemli ayrıntılardan biriydi. Kelebeğin kanat çarpmasıyla kasırganın oluşması olayına girmeyeceğim ama şu an benim için bu iki noktanın daha önce yanıp sönmediği konusu çok önemliydi.

Bir kaç dakika öylece etrafıma bakındım. Bizden başka kimse yoktu. Saatin, saatle dakikayı bölen işaretinin daha önce yanıp döndüğüne ve benim her zaman ki gibi ayrıntıları kaçırdığıma karar verdim. Tabi bu karar başka soruları da peşinden getirmişti. Saat neden durmuştu ve bir sonraki metronun ne zaman geleceği bilgisi neden yoktu?

Bu sorulara cevap aramadım. Etrafımızda kimse olmaması da dikkatimi çekmişti. Bazen bazı durumlarda toplumla bir arda olmanız gerekir. Bence şu an bir arada olmak için geçerli neden.

Kardeşime baktım. O da bana baktı. Aynı şeyleri düşünmüş olacağız ki bana gözünün ucuyla yukarı çıkan merdivenleri işaret etti. Ben de başımla onaylandım. Bu kez o önde ben arkada yürümeye başladık. !merdiven bizi görünce çalışmaya başladı ancak ben binmeden önce hemen sağ alttaki ‘stop’ düğmesine bastım. Merdivenin birden durmasıyla benden iki metre yukarıya çıkmış kardeşim hızlıca arkasına döndü. Anlaşılan panik yapmıştı. Beni arkasında görünce rahatladı. Merdiveni benim durdurduğumu anlamıştı. Şimdi karşımızda kırık beş derece eğimli zor bir parkur vardı. Yavaş yavaş yukarısını dinleyerek çıktık, ara ara da dinlenerek.

Merdivenlerden çıktığımızda ikimizde birbirimize baktık. Sessizlik ikimize de garip gelmişti. Hastane tabelasına doğru yürümeye karar verdik. Metro yer altından özel bir hastane ile bağlantılıydı. Reklam olmasın diye değil, hastanenin adını hatırlamıyorum diye söyleyemiyorum. Belki aklıma gelirse söylerim.

Hastaneye doğru yürüdük. Köşeyi döndüğümüzde o bildik dezenfektan ve ilaç kokusu burnumuza ilişmeye başladı. Nihayet hastaneye varmıştık. Malum sonradan yapılan bu metrolarda bir yerden bir yere aktarma yapmak yada ulaşmak oldukça zor.

Kayar kapı açılıp hastaneden içeri girdiğimizde bir koşuşturmanın izleri vardı içeride ancak görünürde kimse yoktu. Uzaktan duyduğumuz gürültüye doğru yürümeye başladık. Koridorda yürüyüp hastanenin içine daha da girdikçe sesler biraz daha arttı. Bu gürültü daha çok onlarca kişinin adım sesleri gibiydi ve bir tanesi telaşla bize yaklaşıyordu. Sonunda yaklaşan adımları gördük. Bir hemşire telaşla arkasına bakarak bize doğru geldi. Yanımızdan ani bir atakla sıyrılıp geçti. Bir şey sormamıza bile fırsat bile vermedi. Kaçar gibiydi ama öyle korkuyla kaçmaktan çok talaşla kaçar gibiydi. Biz gürültüye yürümeye devam ettik.

Çok geçmeden karşımıza toprak renkli insanlar çıktı. Kil renginde pas renginde, bazılarının üzerinde çürümüş yine kil rengi örtü olan bazısı çıplak, bazılarının kolu, bacağı kopmuş, bazılarının vücudundan arkaları net bir şekilde görülebilecek kadar parçalar kopmuş… ama hiç biri iğrendirici değil. Hatta havada güzel bir toprak kokusu mevcut. Her birinin renkleri kahve renginin tonlarına varsa da bazıları nispeten insan vücuduna sahipti. Yani bizim gibi.

Ne olup ne bittiğini, kimler yada ne olduklarını anlamaya çalışırken, yanımızdan bize sadece bakarak geçmeye başladılar. Biz de donmuş gibi onları izliyorduk. Sonra gözüme koyu toprak rengi iri yarı bir adam ilişti. Kim sanki tanıdık biriydi ama tam olarak kim olduğunu çıkartamıyordum. Hemde çok tanıdık. Yanımdan geçerken göz göze geldik hatta. Yani öyle olduğunu düşünüyorum. Tam o esnada kardeşim beni dürttü. “Abi bak.” Diğer tarafa bakarken, babaannemi gördüm. Yaklaşık bir hafta önce ölmüş olan babaannemi. Hafifçe kahverengileşmişti ama hala bize benziyordu. Hem hasta halinden de eser kalmamıştı. Ona doğru meyillendim. Yolunu kesmek istedim ama saba baktı gülümsedi ve yoluna devam etti. Sanki hepsinin yapacak işleri var gibiydi ve vakit kaybetmek istemiyorlardı. O zaman anladım onlar ölülerdi. Yada tam anlamıyla tanımlarsa birer zombi.

SON

Hafif rüzgar yüzüme çarparken kala koşmaya devam ediyordum. Ter başımdan aşağı rahatsız edici bir şekilde boşanırken rahatsız etmesin diye giydiğim bol tişörtüm sırtıma yapışmıştı. Kardeşimin elini bırakmıştım ama duyduğum kadarıyla o da hemen arkamdan sorgusuz sualsiz koşmaya devam ediyordu. Hayret vericidir ki ikimizde hala tıkanmamıştık. Arada bir sol tarafımda kalan denize bakıyor, hala uçmakta olan Fadime 2 gemisinin şehir merkezine olan uzaklığını kestirmeye çalışıyordum. Yetişecek gibi de görünmüyorduk aslında. Alternatif düşünmeye başlamalı mıydım bilmiyorum.

Ben Fadime 2 ile ilgili çeşitli düşünceler eşiğindeyken birden ortalık karardı. Sanki birileri ışığı kapatmış gibiydi. Aklıma yer edecek onlarca garip düşünceye mahal vermeden etrafıma bakındım. Küçük bir tünele giriştik. Bu arada sadece bir arabanın geçebileceği iki tarafı da, çok seyrek olmasa da ağaçlarla çevrili bir yolda koştuğumuzu belirtmeliyim. Hani korku filmlerinde karakterlerin genelde düştükleri yollardan birinde. Tabi bu bir korku filmi değildi, nitekim bizde düşmemiştik.

Tünel kısaydı, ucunu görebiliyordum. Ya da düzdü demeliyim. Koşmaya devam ettik. Güneşin tepemizden gitmesi iyi olmuştu. Biraz serinlemiş, hatta koşmama rağmen bu serinlik beni ürpertmeye yetmişti. Sanki bu koşunun üzerine bir bardak soğuk su içmiş gibi rahatlamıştım. Tünelin içerisinde bir dakika kalmadık. Tünel kısaydı ama vardığımız yer tam şehrin göbeğiydi. Bu tüneli zenginler için mi yapmışlardı, yoksa ihtiyaç halinde ortaya çıkan sihirli bir tünel miydi bu bilmiyorum. Gerçek dünyadan ve sihirden bahsediyorum. Olası bir durum değil. Gerçi Fadime 2’nin uçtuğunu gördükten sonra sihirli bir tünel olmaması biraz garip olurdu. Tabi Fadime 2’nin uçmasının da bir açıklaması olabilir. Belki bir zeplindir, tasarımını biraz değiştirmişlerdir. Muhtemelen her şeyin mantıklı bir açıklaması vardır.

Bir yandan olan bitene mantıklı bir açıklama getirmeye çalışıyor, bir yandan da eğer arsa sığınağın nerede olduğunu düşünüyordum. Bu sığınakların vergisi var mıdır acaba? Olaması lazım, aksi takdirde insanlar sığınak yaparlardı. Merkeze gelince durduk. Ben aniden durunca kardeşim arkadan bana çarptı ve yere düştü. Bende tam yere kapaklanacakken ayakta kalmayı başardım. Ona dönüp baktığımda bana anlamsızca bakıyordu. Bir şey demedim. Elimi uzattım kalkması için ama o “hadi oradan” der gibi elini salladı ve ayağa kalktı. O esnada çaprazımızda kalan metro yazısı dikkatimi çekti. Evet metro olabilirdi. Sonuçta yerin altındaydı. Nispeten sığınak sayılabilirdi.

Kimsenin bir şeyden haberi yoktu. Uyarmaya da çalışmadım. Metro merdivenlerinden hızlıca inerken uyarı sirenleri ötmeye başladı. Irak savaşını görmüş biri olarak siren sesinin kimyasal serpinti ikazı olduğunu biliyordum. Yalnız böyle bir durumda radyoaktif yada kimyasal ikaz sesinin verilmesi doğru muydu? Kırmızı ikaz verilmesi sanki daha mantıklıydı. Sonuçta devletin bir bildiği vardır değil mi?

Biz merdivenlerden inerken insanlar durmuş siren sesine anlam vermeye çalışıyorlardı. Bir çoğu bunun anma olduğunu düşünmüş yerlerine çivilenmiş öylece sirenin susmasını bekliyordu. Kimsenin olan bitenden haberi olmadığı için kartımızı basarak turnikelerden geçtik. Üzerinden atlamaya çalışsak muhtemelen potansiyel eylemci gözüyle üstümüze güvenliği çekebilirdik. Onunla uğraşmaya gerek yok. Sonuçta sığınmaya bile para alırdı bunlar ve biz paramızı ödemiştik.

Metro tünel katına indiğimizde bir gürültü koptu. Hafif bir sarsıntı oldu. Elektrikler kesildi. On beş saniye sonra jeneratörler devreye girdi. Metro bekleyen bir gurup insan çıkışa doğru yürümeye başladı. Biz yerimizde kaldık. Böylesi daha güvenliydi. Bir kaç kişi de kulağında kulaklıklar dünyadan habersiz cep telefonlarının ekranına bakıyordu. Allah’tan yukarıda değillerdi. Ölümlerinin cep telefonu yüzünden olması çok trajik olurdu. Yada olmazdı zaten oldukça fazla onunla vakit geçiriyorlardı. Tam o esnada benim telefonum aklıma geldi. Çıkardım ve baktım. saat 15.15’i gösteriyordu. “Dilek tut” diye geçti aklımdan. Şebeke yoktu. Zaten daha yerin altına baz istasyonu kurmayı akıl edememiştik. Bir kaç dakika bekledik. Olağan dışı hiç bir durum gözükmüyordu.

Uçmak nasıl bir his? Özgürlük diyenler var. Korkuyla bakanlar da. Ben vücudun hissetmediği, herhangi bir yere bağlı oalrak yapılan eyleme uçmak demiyorum. Kuşların yaptığı uçmaktır. İnsanların yaptığı ise onları taklit etmek. İşin içine taklit girince bu işten zevk almak ya da bunu özgürlük olarak adlandırmak biraz saçma geliyor bana. Biz bir şeylere güdümlü olarak uçuyoruz. Bazı araçlar kullanıyoruz. Uçaklar, balonlar, helikopterler… Ulaşım araçlarından bahsediyorum. Bunları havda görmek dikkat çekici sıradan bir şeydir. Ancak havada uçan bir petrol tankeri görüyorsanız bu biraz tuhaftır. Hem de ismi “Fadime 2” olan. Çünkü tankerler uçmaz. Onlar sadece ağırlıklarıyla suyu biraz daha taşırırlar. Ağır ve hantaldırlar. En fazla on sekiz mil hız yaparlar. Yanı hızda uçan bir cismin havada kalma olasılığı da…

Her neyse bu hesaplara girmeç çok bir şey çözmeyecek. En iyisi ben biraz daha geri sayarak anlatmaya başlayayım.

Küçük kız, kapının ardında üstten geçirilmiş teli havaya akdlırmaya çalışırken yanına sesizce yaklaştım. Korkutmak gibi bir amacım yoktu. Korkmadı da zaten. Başının üzerinden uzanan elimi takip ederek bana baktı. Kapıyı hafifçe ittiğimde kapının tam olarak açılmasını beklemeden aradan sıyrıldı. Ben kapıyı açıp adımımı içeri atana kadar içeri girmiş, küçük bir ağacın dibinde oynamaya başlamıştı. Aynı şekilde kapıyı kapadım ve sofaya doğru yürümeye başladım. Gökyüzü açık, hava ise tuvalet kadar serin değildi ama fena da sayılmazdı.

Adımlarımı atarken küçük kıza baktım. Ağacın kökündeki toprakla oynuyordu. Muhtemelen torak killiydi ıslanmış toprak komple elini sarıyordu. Toprakla bir leyle yapmaya çalışırken kafasını kaldırıp bana baktı. Ona gülümsedim ama onun bakışları “sen hala burada mısın?” der cinstendi. Yürümeye devam ettim. Bizimkiler oturuyorlardı. Kardeşim, arkadaşı ve kocası oalcak kıl herif. Kadına baktıkça içime dolan sevecenlik, adama baktıkça içimi nefrete bırakıyordu. Adamın bir yalnışını görmüş müydüm hatırlamıyorum. Zaten ne mazimiz vardı ki? Siz ön yargı deyin benim kanım ısınmadı diyeyim. Eminim adamla tanışsanız siz de benimle aynı şeyi düşünürdünüz.

Laflarına girmedim. Onlarda bana kız abir bakış attıktan sonra yokmuşum gibi davrandılar. Olsun ben bir köşeye oturur bu güzelliği sessizce izleyebilirdim. Tam o esnada deniz yönünden bir rüzgar geldi. Rüzgar esintisiyle birlikte toprak kokusunu da beraberinde getirmişti. O an çocuğun toprağa bulanmış elleri geldi aklıma. Aklımdaki bu görüntü kısa sürdü. Tam karşımda, dağı arkasına almış kahverengi bir tanker denizden havaya yükselmişti. Ne kadar yükseldiğini bilmiyorum ama dağ ile aynı boydaydı. Yani oldukça yüksek.

O an ne düşünmem gerektiğini unuttum. “Bakın” diye cıkız bir ses çıktı ağzımdan. Üç kişi aynı anda önce bana ve daha sonra denize doğru baktılar. Gördükleri karşısında onlar da hayrete düşmüş olacaklar ki yerlerinden fırkadıkları gibi ayağa kalktılar ve onlarda bakmaya başladılar. Gemi de yavaşça şehir merkezine doğru hareket etmeye başladı.

O an ne yapacağımı kestiremedim. Kötü bir şeyler oluyordu bu aşikar ama ne olabileceği konusunda hiç bir fikrim yoktu. Uzaylılar mı? Yoksa Amerikalılar üzeirmizde deney mi yapıyordı? Olası… Bu iki ihtimal dışında aklıma gelen başka bir şeyde yoktu. Kıyamet kopuyordu belkide. Susruz mu?

Birden aklımda bir düşünce belirdi. Sığınaklara girmemiz lazımdı. Sığınak nerde vardı bilmiyordum. Sonuçta ben tatildeydim. Herkes gibi bende tatile gittiğim yerde sığınak nerededir diye araştırmıyordum yada bir felaket olsa ne yapılacağını. Tabi buralarda olmasa bile şehir merkezinde sığınak olabilirdi. Geminin de oraya uştuğunu güşünürsek bu çok güvenli sayılıy mıydı? Evet, sonuçta yerin altına girecektik. Yer yarılmadığı sürece sıkıntı yoktu. Tabi olması gereken yerde sığınma odası olmadığını düşünürsek sığınak olmama olasığıda yüksekti. Bunu denemeden bilemezdim.

Hadi dedim ve hızlıca kardeşimin elini tutup çekiştirmeye başladım. Afallaması kıza sürdü ve hemen reaksiyon verdi. Kimseyele vedalaşmadan koşmaya başladık. Arkamıza bile bakamdan. Muhtemelen arkamızdakiler bir kaç dakika şaşkınca bize baktılar. Onlarda sığınak var mıydı acaba? Hiç bilmiyorum.