İki gün kadar yeniydi. Birazdan üçe bağlanacak, zaten rutiniyle devam eden hayatımıza bir sene eklenmesiyle kalacaktı. Bir süre yine eski yılın tarihini atacaktık sayfalara. Sonra eskisine dair hiç bir şey kalmayacaktı hatrımızda. Bir kaç tatil fotoğrafı, alınmış kararların mutlulukları, yenilen kazıkların üzüntüleri. Sonra her şey aynı olacaktı. Bir tekrar nasıl düzelirdi? Yeni ufuklara yelken açarak mı, yoksa kendinle verdiğin savaşı harayetlendirerek mi? Yahut o savaşı bırakarak mı?
Eminim onlarca yol vardı. Belki yüzlerce, belki binlerce. Sadece gelmesini beklediğin, girmeye çalıştığın bir yol belki de. Seni nereye savurursa.
Artı bir sadece biraz daha seyreltecekti saçlarını, gözlerinin altına bir çizgi daha atacak, kulaklarını bir kaç milim daha büyütecek, yere olan eğitimini biraz daha arttıracak.
Sadece bir yaş daha oldunlaştıracaktı seni düşüncelerinde, kimsenin dinlemeye tenezzül etmediği. Bir umutla yaşamaya devam eder miyiz, üçünce güne varırken umutlar.
Belki!
Bir umut kırıntısı, evrene gönderilen bir mesaj. Bu sene daha iyi bir yıl olsun. ve aynı zamanda evrenin hep reddettiği bir mesaj. Göle maya çalmak gibi.
“Hekes için mutlu bir yıl olsun.”