İnsanın yazacak bir şeyi olmaması ne kadar kötü. Aslında daha kötüsü de konuşacak bir şeyi olmaması. Refika Hanımda önce sustu, sonra yazmayı kesti. Kelimeleri tozlandı ahşap binası içerisinde. Duyduğu tek ses rüzgarda tahtalara girip çıkan çivi sesleriydi. Bazen küçük adımların varlığına dair bir şeyler işitiyordu. Ancak onların, sürekli hayalini kurduğu dört yaşında kaybettiği oğlu ayak sesleri oluğunu düşündüğünden durumu sadece iç geçirmekle geçiştiriyordu. Oysa adımlar, küçük bir fareye aitti. Refika Hanımla aynı kadere sahip bir fareye…
Bir fareyle çok ortak yönü vardır insanların…
En iyi planları farelerin ve insanların
Sıkça ters gider (Fareler ve İnsanlar John Steinbeck)
Siz ne düşünüyorsunuz?