hadi…

ıssız bir yerde kokuşan ceset gibi bedenim
herkesten uzak herkesten habersiz
bu kaçış değil,
bavula sıkıştırılan elbiseler ardından

bıraktığı yerdeyse toz,
sadece içimize çekerek hissettiğimiz
yakan, zirleyen, acıtan…


Yorumlar

“hadi…” için bir yanıt

  1. akşam kalktım..
    kendime bir kahve yaptım..

    pencere kenarında bir mindere çöktüm yine..herkes uyuyor..herkes uykuda..
    hafiften bir kar yağıyor..
    intihar süsü verilmiş bir rüyaydı bu diyorum..can çekişiyordu..vurduk…
    bileklerime bakıyorum yine..-bende tik mi oldu ne..
    sonra aklıma geliyor birden bir dostumun -hayat bir sınav-sözü
    ..demek ki neymiş dostum;
    bileğimdeki kesikler bu sınavın ön sözü…

Siz ne düşünüyorsunuz?