Odamın duvarları gibiyim. Boyam kalkmış, dökülen sıvaları yüzüme yerleşen çatlaklar gibi. Gece, uzadıkça içime sinen huzursuzluk. Kelimelerim, sessizliğimin arında bir sır. Hayatı nasıl yaşamalıyım bilmiyorum. Bir arabanın direksiyonunda gözüme çalan ışıkta mı yoksa şuursuzca sorguladığım günlerim de mi? Aklıma çarpan soğuk soru kütlelerinin, dondurucu düşüncesizli içersindeyim. Çözüldüğünde çırılçıplak kalacak biliyorum. Anadan üryan sadece belirlediği yada daha sonra yabancılaşacağım kıstaslara uygun. Bir kez daha yaşayabileceğim ihtimalinin korkusu içimde, onca korkusuzlukla savaşırken…
Siz ne düşünüyorsunuz?