İki yol vardır aslında. Her biri kendi içinde doğru ve o kadar karışıktır ki. Atılan her adım bir diğer yola duyulan hasretle büyür. Kararsızlık her adımda yükseğe tırmanır. Bu durumda yapılacak en iyi şey her iki yoluda terk etmek. Yeni bir yol çizmek karbon kağıdı üzerinde, iyice bastırarak. Sonra terk edilen iki yol için kadeh tokuşturmak benliğinle…
Sürekli aynı değil mi?
Siz ne düşünüyorsunuz?