
Kırkıncı yaşım dostum. Ardımda bıraktığım otuz dokuz yılın sonu. Hiç bir boka yaramayan, hiç bir düzeye layık olmayan.
Bir kaç düşünceden ibretlim sanırım. Yada varlığım bu kadar yoklukla anılmamalı. Tam bir muamma. O anlaşılmaya çalışılan filmler gibi. Tek sorun geri saramamak.Ve bir lanet mutlu olamamak. Çünkü bize çizilen resim de bu yoktu.
Birşeylerin katiliyim belki. Tüm o mutlu anların. Kifayetsiz kelimelerim biliyorum. Ayağıma dolanan yaşamadıklarım.
Siz ne düşünüyorsunuz?