Les Petits Mouchoirs / Küçük Beyaz Yalanlar

Oyuncu Guillaume Canet‘in üçüncü yönetmenlik denemesi, Les Petits Mouchoirs. Film için direkt şunu söyleyebilirim, yönetmen arkadaşlarını bir araya toplamış ve bir tatil yapalım demiş. Eh hazır tatil için masraf yapıyoruz bu kadar ünlü ve iyi oyuncuda bir aradayken araya bir de film sıkıştıralım düşüncesi ile yapılmış bir film. Tabi araya da bir senaryo koymadan bırakmamışlar. Ancak senaryoda öyle ustaca düşünülmüş tipten değil. Oldukça doğal yaşadığımız bildiğimiz cinsten.

Son dönem Fransız sinemasında gördüğüm doğallık bu filmde de var. Sıkmadan kafa yormadan izlenen… Hatta bu film size çok doğal geliyor çünkü karakter sayısı o kadar fazla ki birinden biri hatta ikisi sürekli haşır neşir olduğunuz bir tip gibi çıkıyor karınıza. Belki de kendiniz gibi… Tabi karakter bu kadar çok olunca korkulacak olay, karakterlerin dağılıp bir araya toplanamaması. Bu konuda senaryo başarılı. Karakterler çizgilerinin dışına çıkmıyorlar.

Tabi karakterlerin kalabalık olması ve bir tatil filmi olması sebebi ile film sizi hiç sıkmıyor. Oldukça eğlenceli sahneler, muhabbetler, yat ve deniz sefaları, şarap partileri yüzünüzü gülümsetirken orada olsaydım keşke diye akıldan geçirmemek imkansız. Bütün bu tatil meselelerini çıkardığımızda ise elimizde sadece arkadaşların birbirlerini sorgulamaları kalıyor. Aslında filmin isminde de görülen yalanlar yok ortalıkta, sadece saklanan bazı şeyler var.

Filmin asıl lokomotif ismi François Cluzet‘in canlandırdığı Max Cantara karakteri. Bu karakter zengin, huysuz, asabi bir tip. Filmi izlenir kılan da bu karakter. Tabi karakterin birazda geri kafalı ve otoriter olması, bizim yazlık sahibi bu yaşlardaki insanlarla paralel hareketler sergilemesi kendisine gülmemize en büyük sebep. Aslında genel olarak baktığımızda filmin bizim “Yazlıkçılar” dizisinden tek farkı, bizimkilerin işleri biraz cıvıtması ve akıllıca lanse edememeleri. Tabi Max karakteri tek başına, yazlığı, tatilin günlük planları ile ilgilenirken yaşadığı stres bizi gülmeye iten. Bunun yanında günümüze ayak uydurup yakın arkadaşlarından biri olan Vincent’ın kendine ilanı aşk etmesi filmi en izlenir kılan noktalardan biri. Film Max karakterinin etrafında dönerken, diğer karakterler ise kendi hayatları ile filmde var olmaya çalışıyorlar…

Ludo’nun aniden geçirdiği kaza, aslında bu arkadaş grubunun arasındaki bağları sorgulamaya başlamıştır. En yakın arkadaşları bir hastane köşesinde ölüm ile pençeleşirken, onların yapmış oldukları tatil planını bozmamaları ve bununla berber içlerinde yaşamış oldukları ikilem, filmin nereye gideceğini aslında bize haber veriyordu. Beklentilerin şaşmadığı basit kurgusu ile sonunda ne olacağı belirgin bir film. Akıcı görüntüler ve muhabbetler, her karakterin hayatına değinen 10 dakika filmin süresini bu kadar uzatmaya yetmiş.

Filmde Max karakterinin yanı sıra, Lodo’nun eski sevgilisi olan Marie’de oldukça yer verilmiş. Belkide filmin dram yönü ağır tek oyuncusu bu. Ancak karakter buna zıt, kendi bildiğini yapan özgür bir karakter. Yaşadığı ilişkiler Lodo’nun kazasından sonra içine düştüğü bunalım kendini sorgulaması göz ucuyla da olsa bize gösterilmiş.

Genel hatlarıyla bakıldığında başarılı, eğlendirme amacı ile yapılmış film. Her ne kadar sonlara doğru dram yönü artsa da, filmin geneline yayılan eğlence bu dramatik anlarda da kendini belli etmiş. Film arkadaşlığı, dostluğu anlatırken, arkadaşlık ve dostluğun nasıl olması gerektiğini başımıza itmiyor. Bundan daha çok ne olursa olsun yanımızda birilerinin olması gerektiğini anlatıyor.

Güzel eğlenceli bir film. Zaten bunu sürekli tekrarladım. Ancak film Fransız TV filmleri edasında. Sinema yada festivalde izlemektense yine evde DVD keyfi ile izlenebilecek bir film. Sanıyorum Fransız Sinemasının yeni gidişatı bu yönde. Sıkılmadan izlenilebilir.

Yönetmen ve Senarist: Guillaume Canet

Oyuncular:

Linkler:

http://www.imdb.com/title/tt1440232/

http://film.iksv.org/tr/film/83