intiharda tüm olasılıkları hesaplayan kişi aslında intiharı yapamayacak kişidir. olasılıklar kafa bulandırmaktan başka işe yaramaz. oysa yapılması gereken ani ve kesin çözüme gitmektir. bir çok insanı intihar olgusundan uzaklaştıran düşünceleri olmuştur ve bu düşünceler tersine de işleyip intihara da meyillendirir ancak düşünenin işin içine girdiği yerde fiili bir olumsuzluk kaçınılmazdır. söylenen şeylerin eyleme dökülmesi sadece ağızdan çıkan cümlelerin tekerrüründen ibarettir. yani ağza sakız olmuştur. bu cümleleri sarf ederken beyin düşünmez bile… bu tarz insanlardan korkmamak gerekir. bir yerde beynin fonksiyonlarını durmuş olarak düşünürsek intihar etme olasılığı daha yüksektir.
bir cümle diğerini yalanlıyor sanki… peki ne yapmalıyım. kararlı bir intiharcı olarak izlemem gereken yol ne olmalı… görkemli bir ölüme kapıyı nasıl açmalıyım?
görkemli ölüm derken kurduğum cümlenin ilginçliği beni bile hayrete düşürdü. bırakın efendim şimdi, elbetteki görkem anlayışı kişiden kişiye değişir. yüzlerce mumun arasında, suda yüzüşen gül yapraklarının içerisinde bileğinden akan kan ile boyanmak acaba görkemli ölüşün ta kendisi mi, yoksa gösterişli bir ölüm mü? ruhlarımız çürürken bedenimizin mis kokması yahut tam tersi. peki ben ne yapmalıyım? öncelikle içtiğim uyku haplarının ardından bileklerimi kesip, başımı soktuğum klozetin içindeyken sifonu defalarca mı çekmeliyim? görkem dediğimiz bu mu?
nasıl öldürmeliyim kendimi?
gül yaprakları içinde ölmek gösterişli, ama öldüğünde yanında başka birinin olması görkemli bence. yine de öleceğini burda ifşa etmen de planlı bir hareket değil mi, senden korkmamalıyız öyleyse?