Ramazan ile birlikte, geçmeyen saatlerin süresi uzadı. Rakamsal olarak aynı değeri gösterse de akılda yer ediş süresi bir hayli fazla. Şimdi yapmak istediğim şey hafta sonuna eş değer. Yani bütün gün uyumak.
Yalnızlık öyle bir olgu ki bulaştıkça içine çekiyor sizi. Bulaştıkça daha derinlere çekiyor. Özel günler, geceler, bu yalnızlığa çare olmuyor. Eğer çalışmak zorunda olmasam mutemelen, hikikomori hastası olurdum. Çok meyilliyim. Tüm hafta sonu evden çıkmadığımı hatırlıyorum. İnsanlarla yüz yüze gelmeyi diyalog kurmayı da sevmiyorum. Buna rağmen kendimi çok iyi gizleyip, normal insan olma özelliğim ise takdire şayan… Eğer penguenleri çok sevmeseydim, en sevdiğim hayvanlar bukalemunalar olabilirdi. Peki penguenleri neden seviyorum? Bilinmez, acaba Tim Burton’un Batman’nindeki Penguen’e özentiden mi?
Aslında akşam olmalı… Akşam olması da insanı kurtarmıyor ama varlığını hissetmek rahatlamakla eş değer… Bir çok yarım bıraktığım kitap var. Son bir senedir bu durum devam ediyor. Alıp masanın üzerine yığmaktan başka bir şey yapmıyorum… Ama uzun zamnadır istediğim şey Peyami Safa’nın lirik karakterlerinde kendimi tekrar bulmak… Ne zaman olacak nasıl olacak…
bırakın…. saçmalamaktan öteye gidemiyorum…
Siz ne düşünüyorsunuz?