ne yazsam?

şimdi kesinlikle bunu düşünüyorum, yazacak bir şeyim kalmamış. aslında bir hikayeye başlayabilirim ancak onu devam ettirecek kadar gücüm yok. şimdiden esnemelerim sıklaştı. vücudum büyük bir yükün altında. insanın yaşayacak şeyleri olmadığına hikayesi de kalmıyor. en azından kendine anlatacak kadar bile. işte bu dakikadan sonra anlamsızlaşan hayat, standart bir çarkın dişlileri gibi devam ediyor. arada belkide yağlanmak için değişen çarklar umut vadederken, yerini eskiye bırakması uzun sürmüyor. aynı yerde dönüyoruz, hem de aynı şekilde. bir süre sonra yine toz kaplamış, dişlilere toz toprak sıkışmış halde yine düşüyor yaşam zevki, durmaya yakın, ölmeye yakın. son nefes çıkıyor gibi boğazımdan. soğuk… sanki sıcakta damlıyor üzerime. biraz can vermek için… her şey bitmiş…