Nisan (Bölüm Bir)

NİSAN
“her mevsim aynı başlar kendini bilerek “


Evden telaşla çıkıyor. Hızlı adımlarla merdiveni inip, eski, köhne binanın kazınmış boyaları ardından paslanmış metal iskeletini gösteren kapının acınası haline aldırmadan kapıyı ardından sertçe vuruyor. “Güne kendinden emin başlamak, günü geçişini kolaylaştırmaktır.” diye hatırlatıyor kendine ama daha kendine düştüğü notun ilk saniyesinde, evinin kapısını kilitleyip kilitlemediğini hatırlayamıyor. Otobüs durağa yaklaşmakta. Eğer kapıyı kontrol etmeye gider ve bu otobüsü kaçırırsa bir sonraki otobüs otuz beş dakika sonra, eğer diğer hatta yetişir ve ona binerse bu da işe on beş dakika gecikeceğine işaret. Hızlıca aklından geçiriyor olasılıkları. Elini kaldırıyor – bu bir refleks hareketi miydi?-, ve otobüste onun acelesinin farkına varmış gibi birden durup daha ilk basamakta, adımını atar atmaz harekete geçiyor. Kendine güzel bir koltuk seçtikten sonra evin kapısını düşünmeden edemiyor. “Ya kapıyı kapatmadıysam… ya eve hırsız girerse. Bak işte annem olsaydı yanımda aklım arkada kalmazdı. Of.. peki anahtarı aldım mı ben?”
Çantasını açıyor. Gözlerindeki derin bakışlarla gözlerde, yunus balığına tutturulmuş anahtarı aramaya başlıyor.
“Lanet olsun! Yok. Bir bu eksikti zaten!.. ha!.. yunus balığıymış neymiş şans getirirmiş, hadi canım sende insan salak olunca… çok güzel ya çok güzel… bir de şimdi çilingir bul gecenin bir yarısı. Of izin alıp erken çıkmam lazım bu gün işten. Tabii akşam evi yerinde bulabilirsek. Hay benim salak kafam ya. İlle kıçımdan birileri toplayacak beni. Olacak iş değil ya…”
Otobüs hızla sarsılmaya devam ediyor. Köprüden geçerken Boğaz manzarası onu düşüncelerinden sıyırırken, sanki aklına yeni bir şeyler sokuyor.
“Şöyle düşünsek: Yani ben zaten bu evden ve eşyalardan kurtulmak istiyordum hem belki hırsız girerse benim için de bahane olur. Of aptallaşma kızım; hırsız senin neyini çalacak ki? Fi tarihinden kalma içi saman dolu koltuk takımını mı, keçi tüyü yatağınla yastığını mı? Adam kendi başına dert almaz her halde, o senin kadar aptal değildir ya. Gitse gitse çamaşır makinesi, televizyon, buzdolabı gider. Bak buzdolabına da acımam, o donmakla meşguldür şimdi ama televizyon ve çamaşır makinesi… of ya of ya…”

Elindeki destenin son kağıdını da buruşturarak masanın altındaki diğer yarım kalmış yazıların, tekrar dönüştürülebilme ihtimalini düşünen kağıtların yanına atıyor. Sürekli yeni sayfa açmalı yeni hikayeler için. Şu son satırdaki “of, of ya”lar aslında kendisi içindi. Çalışma masasından kalkıyor, gecenin bir yarısı masa lambasından yansıyan gölgesiyle birlikte odanın içersinde volta atmaya başlıyor. “Kelime seçmeliyim, lanet olsun şu masaya oturduğumda neden bütün kelimeler terk ediyor beni. Oysa bir yazarı en son terk etmesi gereken şeyler “kelimeler” değil midir? “Kelimeler” ben aslında sizin geminizim neden hayat bulmak için beni kullanmıyorsunuz? Neden hep uzaklardasınız? Of…”
Duruyor. Elindeki kalemi sol işaret parmağına vururken sokak lambasının ışığı dikkatini çekiyor birden.
“Sen ne zamandan beri yanıyorsun? Ah, etrafımdan bile haberim yok! Bir yazar nasıl hayattan bi haber yazabilir ki? Yada onun yazdıklarını kim okuyabilir? Sanırım ben yazar olmayı seçmekle yanlış bir iş yaptım. Keşke şimdi eski işime geri dönebilseydim. İki üç dergide yazılarım yayınlanıp elime iki kuruş geçti diye kendimi yazar zannetmeye başladım. Nesin sen be? Bir ucube! Bu zamana kadar hangi işin doğru gitti senin… yo yo gitti değil. Hangi işi doğru yaptın? HİÇ! Hem de kocaman bir HİÇ! Hem de senin gibi.”
Masanın üzerinden boynu bükük bir şekilde ona bakan sigara paketine takılıyor gözleri. Hayata bir kez daha yenilmişliğin ardından aranan tatminin, baş rol oyuncusu bu. Siyah beyaz filmlerin, iyi huylu çocuğu, bıçkın delikanlısı, dert babası, şefkatli annesi; ezilmişle ezilmiş, yenilmişle yenilmiş, her acının ortağı; bir Ayhan Işık, bir Sadri Alışık, bir Adile Naşit, bir Filiz Akın o. Ve şimdi hayata karşı en büyük savaşında, her nefeste bütün hayal kahramanları onunla birlikte. İçine dolan güven bir duman gibi tatmin ediyor onu. Sigara paketinden bir dal sigara çıkarıyor, bu sağdık dostunun barınağını bir yabancıymış gibi savurup atıyor. Masanın üzerinden içinde sadece iki tane çöp bulunan kibrit kutusunu alıyor. İçlerinden en irisini seçiyor. Sigarayı dudakları arasına usulca yerleştirdikten sonra kibriti çakıyor. Bundan sonrası kişilerin üzerine yayılmış monoton hareketlere dönüşüyor: Yanan kibrit odanın bir bölümünü daha da ışıkla buluşturuyor. Tütün yanarken derin bir nefes çekiyor ciğerlerine. Ve tam bir saniye sonra nikotin bütün dertlerin üzerine tazyikli su sıkıp onları bir sonraki protestoya, isyana kadar erteliyor. Elini savuruyor; aleviyle aşk yaşayan kibrit çöpünün, ölümsüz gibi görünen ama az sonra bitecek olan aşkını söndürmek için. Kibrit çöpü eriyip, kül olurken, kızıl alev sürekli besliyor kendini. Aşkta öyle değil midir? Kahramanlarından biri tükenene kadar?… Birkaç saniye, sanki beyni oyun oynuyor ona; arkasında kalmış elinin üç parmağı, acıyla üçüncü şahsı oynuyor çöp ve alev arasında. En iyi üç dost… Aşk en çokta dostları yıpratır, sanki bütün suç onlarınmış gibi… Elini hızla kaldırıyor, görüş alanın içersine tam da gözbebeklerinin bakış doğrultusuna. Alev bir an sarsılıyor ama çabuk toparlıyor kendini. İşte şimdi dostlardaki acı daha da perçinleniyor. Tek duyuyla hissetmek, her zaman için kar insanın yanına. Ve üçüncü şahıs, ve dostlar, aynı kefeye konmaları ne acı…
Ciğerindeki bütün dumanı şiddetle üflüyor aleve. Alev fırtınaya yakalanmış bir gemi gibi önce sağa, sonra sola yalpalıyor; bir çocuğun iki tekerli bisikleti sürmeyi öğrenmeye çalışmasından farksız; küçülüyor, büyümeye çalışıyor ve yok ediyor kendini.
“Sigara” diye bir kelime geçiyor aklından, elindeki üçte biri sağlam kalmış kibrit çöpüne bakarken. Parmakları uçlarındaki acı hala flört ediyor onunla. Sigara, az önce dudakları arasında onunla Fransız öpücüğüne yenik düşmüş bir şekilde nefes ve tükürüklerini birbirlerine salgılarken, birden ortadan nasıl kaybolmuştu. Gecenin ilerleyen saatti olmasından dolayı beynin en çok çalışan sol kısmı kendine böyle küçük oyunlar mu oynuyordu yoksa? Gözlerini sıkıca yumdu, başının üzerinde çizgi filmlere özgü kuşların döndüğünü hissetti birden, evet beyni yorgunlukla bir olmuş şu an ona oyun oynamaktaydı. Gözlerini açtı, nerden geldiği belli olmayan bir refleks hareketiyle sol eline baktı. İşte bütün hayal kahramanı, büyük kurtarıcısı, sağdık dostu, tek sevgilisi, işaret parmağıyla orta parmağı arasında sıkışmış ona kırmızı gülümsemesini atarken, göz yaşartan dumanıyla kendisine olan bağlılığıyla büyülüyordu onu. O da dumanın yaktığı gözleriyle, iki küçük göz yaşıyla cevap verdi ona:
“Peki sen, oraya nasıl gitmiştin? Aklımın hangi köşesi oyun oynuyordu bana bu sefer.” Sol avucunun içindeki kibriti kullanılıp atılmışlar kervanına, sigara paketinin yanına fırlattı. “İşte gerçek dostlar ihmal edilmeyi göze alanlardır” diye bir düşünce geçti aklından. Ama kelimeler, sözler, cümleler öyle yoğun bir şekilde dolanıyordu ki aklında, bunların belli bir hikayenin yada bir konuşmanın başı olmaya hiç bir niyeti yoktu. Şu an onun hayatla tek bağlantısı, is tutmuş ve hala yanmakta olan parmaklarıydı. Ciğerlerinin isyanını bastırmak için derin bir nefes çekti içine. Bu devletin memurlarına her eylemden sonra yaptığı yüzde onluk zamdan farksız sus payından başka bir şey değildi. Hala acıyla kıvranmakta olan uzvunun uzuvlarına baktı, üzerlerine bulaşmış olan karartıyı dilinle ıslatarak sildi. Parmaklarındaki acı onu biran için hayatın acılarına bıraktı ve kısa bir süre sonra tekrar geri döndü.
Bir süredir pencereden dışarıyı; parktaki ağaçların rüzgarın melodisi eşliğindeki rakslarını izliyordu. Şimdi keder içinde çırpınan bir insana, bu durum için yapılacak en iyi tabir; ağaçların yürümeyi isteyip yürüyememelerinin verdiği ızdırabı izliyor demek olurdu. Onların acılarını kendine kaplıyor… Karşı kaldırımda bir kedinin kendi cüssesinden nerdeyse yirmi beş kat daha küçük olan bir fareyi kovalamasını izliyordu. Büyük olan her zaman küçük olanı yiyecektir. Ve “HAYAT” diyor, “o hepimizden büyük…”
Sigarasını üzerinde Amasra’nın küçük bir manzarasının olduğu küllüğe söndürüyor. Amasra kalesinin tam üstüne, kalenin zindanının tam üstüne. Ve uyumaya çalışmak için yatağına yatıyor.
Evet “uyumaya çalışmak” kelimelerin bir araya getirdiği cümlenin tam anlamıyla bu. “Uyumaya çalışmak”, “varolmaya çalışmak”, “yaşamaya çalışmak”, “çalışmak”… yatağında dönüp duruyor. Şimdi ise uyumaya çalışmanın verdiği ızdırapla; aklını boşalttı, koyun saydı, tütsü yaktı… ama ızdırap uyku ilacı yardımıyla onu bıraktı. Şehrin gürültüsü odaya dolmaya başlayalı tam altı saat olacaktı, eğer çift camlı pimapen pencerelerinden birisi açık olsa yada o eski ahşap pencerelerden kurtulamamış olsaydı. Ama oda güneşi ağırlamaya başlayalı altı saat olmuştu. Isınmıştı, kaloriferlerde yedi saattir yanıyordu. Hayat erken başlamıştı aslında herkes için.
Mart kapıdan baktırmışlığıyla geride kalıyor ve birkaç gün sonra bir sene için, arada sırada hatırlanmak üzere terk edecekti insanları. Nisanla flört ederek, bir birlerinden etkilenecekleri belliydi her seferinde olduğu gibi bu seferde. Ama her ay kendine benzer; her mevsimin, her gezegenin, her insanın kendine benzediği gibi…

Odanın içersinde…


Yayımlandı

kategorisi

,

yazarı:

Etiketler:

Yorumlar

Siz ne düşünüyorsunuz?