Çünkü her insan ölecek yaşta… Şems-i Tebrizi
Blue Jean zamanları. Çocukluğum odanın bir köşesine itilmiş. Harçlıklarımdan arttırdıklarım dergi kapaklarına yansımış. Orta sayfa posterleri idolüm. Ortasında iki zımba. Hiç asamadığım. Asmak istediğimde o dört deliğin ciğerimden geçeceğini sandığım.
Nasıl gizliyorum kendimi. O kadar saklanmışım ki kendimden habersizim. Bir, iki, üç diye sayıyorum hızlıca. Mızıkçıya çıkıyor adım. Hızlı olamam, hayatımda hızlı olmadım ben. Her şeye rağmen bir laf yiyorum. Belki bir lakap. Ömrümce unutmadığım.
Planlarım arasında kellik yoktu. Biraz genişleyebilir, ayak başına elli kilo bindirebilirdim ama bir kaç santimetre kare bile saçsız kalmak aklımın ucundan bile geçmiyordu.
Şimdi tamamen farklıyım. Ne kadar zayıflarsam zayıflayayım ayaklarıma düşen ağırlığı indiremiyor, ne kadar uzun sakal bırakırsam bırakayım, kafamdaki saçların bir teli fazla çıkmıyordu.
Anlımın üzerinde şekilsizce uzayan ve varlığı benden daha fazla dikkat çeken beyaz telim olmasa.
Ne zaman bu hale geldim? Ne zaman dışladım kendimi bu kadar? Daha dün gibi hatırlıyorum, envai çeşit kokunun salık verdiği bar köşelerinde sabahın ilk ışıklarına dek bastırmaya çalıştığım o insanlık duygusunu.
Kaç hayal yıktım? Kaç yenilgime ortak ettim insanları? Hepsi varlığını bile unuttuğum bir hayalet yüzünden. Şimdi yalnızlığım, hem mezem, hem meyim, hem masanın karşısındaki sırdaşım. Biliyorum hep yalnızdım, hep yalnızdık. Yaşamayı bahşederken, usulca götürdü bizi. Arada kaldıkça farkına varmadık zamanın. İdare ettikçe, kalıplara girmeye çalıştılça yaralandık ve o yaralar üzerinden usulca aktı varlığımız. Bir barın köşesinde kaldık. Başımız dayalı, burnumuzda ahşabın envai çeşit kokusu, gözümüzün önünde iyi insan olmak için kaçırdıklarımız. Peki olduk mu? Belki bir sonraki içkiye kadar…
Ne yazık ki hep biz öldük…
Çok fazla duyarsızlaşmaya başladım.
Hayata, hayvanlara, insanlara, çevreye, kendime… En çokta kendime. Çünkü her şey bu şekilde başlıyor. Önce yüzünü tanımıyorsun, sonra düşüncelerini.
Geçmişim yabancısı olup izlediğim bir sinema filmi sanki. Uzaktan bakıyorum umutsuz umarsız.
Bir saniye öncesi bile.
Podcast hakkında notlar: Bu kez bir hafta arayla onuncu bölümü yayınlayayım dedim. Birden neden mikrofonu açıp konuşmuyorum ki kendi kendime dedim ve bu bölüm çıktı. Bu podcastler üzerine biraz düşünmem lazım. Bir konu bir amaç belirleyip onun üzerine gitmem. Yani bu şekilde de oluyor ama bunu sürekli hale geçirmekten çok arada rahatlama amacıyla yapsam daha iyi gibi. Neyse, kafam karışık yine.
Podcastı İndirmek için: https://drive.google.com/file/d/1rjPLE1HCX4gzopmOO66zoSHEUSgAR6Xi/view?usp=sharing
Tüm Podcastler: https://drive.google.com/open?id=1rbHrtVLAGChGg8uJkOk-b40f0jBL6jY5
Dışa Dökümler 9 (Podcast) (Satanizm, büyü yapalım, tarih ve fevkaladenin de fevkinde saçmalamalar…)
Podcast hakkında notlar: Yine sarkmış bir podcast ama sebeplerini de anlattım. Yine aklıma geleni anlatmakla beraber sanki aynı şeyleri anlatıyormuş gibi hissetmeye başladım. Dünyam ne kadar da küçülmüş aynı şeyler etrafında dönüp dolanıyorum. Sanıyorum bu konuşurken oluyor, yoksa yazarken öyle değil.
Şu yaz bitene kadar bir öyle bir böyle gidecek sanırım bu işler sonrası Allah kerim.
Podcastı İndirmek için: https://drive.google.com/file/d/13m92UEBMV186V0NVbSqO7gmwpi8j6VIb/view?usp=sharing
Tüm Podcastler: https://drive.google.com/open?id=1rbHrtVLAGChGg8uJkOk-b40f0jBL6jY5
Dışa Dökümler 9 (Podcast) (Buradaki yokluklar, tembellik üzerine, yine covid, bir kaç film)
