Çünkü her insan ölecek yaşta… Şems-i Tebrizi
Saçmalamak söz konusu olduğunda üzerime yoktur. Her ne kadar bunu kendi kişiliklerim arasında yapsam da zaman zaman insan dışa vurmak ihtiyacı da duyuyor. O zaman yaptığım şey ise etrafta “uslu, akıllı adam” imajımı lekelememek için oturup bir şeyler yazmak.
Yazmak demişken; içeriği kadar estetiği de önemli yazının. Mesela aşağıdaki örneklere bakın:
Continue reading “Sakin kafayla saçmalamalar”
Güney, doğup büyüdüğü evin gölgesinde odasının penceresine doğru baktı. Bir süredir bahçede oyalanıyor ve evdeki kadın kalabalığının gitmesini bekliyordu. Artık küçük çaplı orman oluşturmuş bahçe ile ilgilenebilecekti. Geleceğe dair planlarından biri de buydu her ne kadar, ağaç ve çiçek bakımı hakkında hiçbir şey bilmese de… Vaktinin çoğunu bahçedeki karmaşaya bakarak geçirmiş eli bir türlü düzensiz yayılmış otları koparmaya gitmemişti. Uygulamaktan çok düşünmek ona daha kolay geliyordu. Ardında bıraktığı tüm hayatı bu şekilde geçmişti.
Birden döndü ve evin bodrumuna girdi. Gün içerisinde bile defalarca girmişti bodruma ama ilk defa bu kadar düzenli olduğunu fark etmişti. Sol tarafında bir masa üzerinde şarja takılı olan telefon ve tabletleri gördü. Misafirlerin olmalıydılar. Bir an hepsini toplayıp yukarıya çıkarmayı düşündü ama vazgeçti. “Unutmasalarmış” diye geçirdi aklından ve markalarını kontrol etmeye başladı.
Continue reading “İstila”
2006’dan bu yana blog benimle birlikte. Öyle çok sükse yapmasakta bu güz dönemi ile birlikte 13 yıl oluyor. Triskaidekafobim* yok elbet ama yine de insan bir tırsmıyor değil içinde bulunduğu sene sebebi ile. Tabi bu aralar blogu fazla aksattığımı da göz ardı edemem. Hatta ve hatta devam etsem mi diye de düşünüp durdum. Ancak şunu söylemeliyim en az iki sene daha buradayım.Tabi hala bu dünyada olursam…
Bu biraz erken doğum gününü yazısı gibi oldu. Oysa ki daha bir ayı var. Ama artık biraz tarz değiştirip öyle ilerleyeceğiz. Buna ek olarak sitenin görseli de değişti.
Eskileri çöpe atmadım ama biraz üst raflara kaldırdım.
Tevellütüm çok eskiye dayanmaz ama çok insan kalmadı burada. Farklı dediğim çeşit insan. Her biri birbirinin aynı. Bir tane diyorum yoldan geçerken izlediğim, köşe başına varmadan sıradanlaşıyor hepsi. Her biri bir hayal kırıklığı…
Bir rüyaymışsın, uyandığımda yitirdiğim. Her kelimeme yansıyan, her boğazıma takılan tükrüğümde. Sadece söylemek istediğim: Biz bilmiyorduk sevmeyi. Bir iki kitaptan öğrendiğimiz bir kaç kalemmiş aşk. Ve yitirdikçe farkına vardığımız. Sonsuz hayallere uzanan… Sadece büyüttüğüm benliğimde. Yok dediğinde ve ardına çarpılıp kapıyı, soğuğunu bıraktığında bende. İnandığım…