Yalnızlık sadece kurgusunda rol aldığın dünya da sana biçilen bir roldür. Ve o yalnızlığın içinde aslında kaybettiklerinle birliktesindir. Bazen hayaletlerle, bazen düşüncelerle.
Bana şanslısın diyorlar yaşadığım için. Her şeyini yitirmiş biri için yaşamak şans mı? Bu yalnız ilk fotoğrafım. Bir tahterevallinin ucunda, aslında bütün kayıplarım karşımda. Arşa uzanmak için önümdeki tek engel bu tahterevallinin kısacık kanatları.
Aslında, genelde karşımda Aaron olurdu. Küçük vücutlarımızla, kahkahalarımızın ardına sakladığımız tüm kuvvetimizle bir birbirimizi bulutlara göndermek gibi bir amacımız vardı. Bu ulvi görevle oturduğumuz tahtanın yere şiddetle çarpması ve acıyan kıçlarımız ikimizin de umurunda değildi.
Bir eylül öğleden sonrasıydı. Yer yer gökyüzünü karartan bulutlar, yanında rüzgarı da beraberinde getirmişti. Koşuşturmaların bıraktığı ter üzerimizde kurumaya başlamıştı bile. Kapalı havaya kanarak bizde saklambaç oynamaya başladık. Evimizin kapısı yanında yumdum gözlerimi ve saymaya başladım. “Bir, iki, üç, dört…” Kaça kadar saydığımı hatırlamıyorum. Aslında hatırlamak istiyorum. Zaman geçtikçe hatırladığınız en ufak bir şey bile sizin üzerinizde yük oluyor. Bir süre sonra ayak sesleri duydum. Arkadaşlarım hep hile yapmamdan yakınırdı ne kadar merak etsem de bu kez dönüp arkama bakmadım. Belki de bakmam gereken tek andı. Belki baksam bir şeylerin olmasını engelleyebilirdim.
Adımlar arkamdan yavaşça geçti. Bizim çocuklar değildi emindim. Daha sert ve daha soğuk adımlardı. Ben ise saymaya devam ediyordum. Derken solumda evimizin kapısı açıldı ve babam beni içeri çekti. Merdivenlerden babamın acıyan koluma aldırmadan koşuşturmasıyla birlikte yatak odasına çıktık. O esnada dışarıda bir silah sesi duyuldu. Korkmuş, afallamıştım. Silah sanki hemen dibimizde patlamıştı. Yatak odasındaki ahşap dolabın önünde durduk. Babam dolabın kapağını açtı ve askıların arasından geçerek dolabın içine girdik. Hatta içinden de geçip arkasına. Hiç bilmediğim bir yerdeydik. Sonradan öğrendim haftalarca babamın yatak odasında çalışıp yapmaya çalıştığı şey burasıymış. İçeri girdikten sonra itinayla kapadı babam dolabın kapısını. Bir başka dolapla, dış dünyaya açılan dolabın varlığını da gizledi. Annem, babam, abim ve ben hiçbir penceresi olmayan bu küçük odadaki ilk günümüze başlamıştık.
Bir süre sonra saymayı bıraktım. Zaman zaman dışarıdan, bazen de evin içinden ses geliyordu ama biz yaşadığımız küçük odada sesimizi çıkarmadan oturuyorduk. Dışarıya çıkmaya izni olan sadece babamdı. O da zamanının çoğunu bu küçük, soğumaya başlayan havayla birlikte bu kesmeye başlayan odada birlikte geçiriyordu ta ki yiyeceğimiz bitene kadar. Yiyeceğimiz bittikçe daha çok dışarıya çıkmaya başlamıştı. Bazen gidiyor saatlerce gelmediği oluyordu. Zaman zaman güne uzadı bu yokluklar ve bir süre sonra onu hiç görmedik.
Ardından annem çıkmaya başladı dışarıya. Çoğu zaman yiyeceksiz ve sefil bir halde dönüyordu geriye. Ama onun geri dönüyor olması yiyecekten daha önemliydi bizim için. Bir gün makyajlı ve elinde bir poşet yiyecekle geldi. Bize sıkı sıkı sarıldı ve dışarı çıkmamızı tembihleyerek çıktı. Artık bir süre yiyeceğimiz vardı ama annemiz yoktu. Abimle birlikte sarındığımız battaniyeler de ısıtmamaya başlamıştı bizi. O gün son gelişiydi. Ömrüm boyunca onu hep öyle güzel hatırladım.
Ardından abim gitti. Saatlerce geri gelmiyor karanlık odada onun hayali ile oynuyordum. Çoğu kez eli boş dönüyordu zaman zamanda küflenmiş bir parça ekmek, sararmış suyla. Aramızda üç yaş fark vardı ama her geri döndüğünde biraz daha büyümüş olarak çıkıyordu karşıma. Bana dışarıda olan biteni anlatıyordu. Ne yapıp yapmamam gerektiğini. Merakla anlattıklarını dinliyor, olan bitene anlam vermeye çalışıyordum. Ve sonunda o da gitti gitti ve bir daha geri dönmedi.
Birkaç gün sonra dolabın arkasından sesler gelmeye başladı. Konuşmalar, oyun oynayan bir çocuğun cümleleri. Merakla kulağımı duvara yaslıyor ve kendimi duvarın arkasında o çocuğun yerinde hayal ediyordum. Vücudum susuzluktan ve açtıktan bitkin düşmeye başlamıştı iyice… Dışarı çıkamıyor, korkuyordum. Bende bu küçük odada gidecek ve bir daha geri dönmeyecektim…
Film hakkında aslında aklımda bir şey kalmamış. Hem de 
Ne izlediğim konusunda pek bir fikir sahibi olamadım. Ne anlatıyordu, ne yapmaya çalışıyordu pek emin olmadım. Bir kız, abisinin evine habersiz gider. Ev abisine annesinden kalmıştır. Aralarında miras muhabbetleri dönerken, bir de abisinin sevgilisi çıkar ortaya. Onunla da uğraşırken evde olup biten garip olaylar vardır. Bu olaylar da annesi ile alakalıdır.
Güzel bir kurguya sahip Çin yapımı film. Yıllar sonra karşılaşan iki sevgilinin ilişkilerini masaya yatırmalarını ve nerede yanlış yaptıklarını aramalarını anlatıyor film. Oyunculuklar başarılı. Kurgu ise klasik romantik filmlerin dışında filmi izlerken dink tutacak şekilde. Oyunculuklarını, görselliğini beğendim filmin.
Aksiyonu bol ancak klasik aksiyondan öteye gitmeyen bir film. Ultra akıllı (bu nasıl oluyorsa) bir gökdelenin güvenliğinden sorumlu Will Sawyer’ın ailesi binaya suikast düzenlendiği sırada içeride olunca Sawyer, ailesini kurtarmak her şeyi göz önüne alır. Tabi bu durum filmde teknik yada teorik hiç bir şeyin olmaması ve mantıksız da olsa aksiyonla örtbas etmesine sebep oluyor.
Kendini merakla izlettiren bir film Tau. Ancak o kadar çok havada kalan şey var ki bunları düşündükçe insanın biraz tadı kaçıyor. Mesela insanlar neden buraya işkence / öldürülmek için getiriliyordu bu havada. Tamam adam psikopat ama bir dayanağı olmalı. Genç bir kadın kaçırılır ve teknolojik bir eve kapatılır. Burada kendisi ile bir deney yapılmaktadır. onu kaçıran adam haricinde evi yöneten Tau adındaki yapay zekadır. Kadın yapay zeka ile iletişme geçerek kendini kurtarmak için plan yapar.
Güneşe çıkamayan 17 yaşındaki kızın hikayesini anlatıyor film. Eğlenceliymiş gibi giderken birden dram dozajı artıyor. Yine de duygu sömürüsü yok. Katie çocukluğundan beri dışarıya çıkamamaktadır ve pencereden gördüğü bir çocuğa aşıktır. Günün birinde gece dışarıya çıkar ve bestelediği şarkıyı okurken sevdiği çocukla tanışır. Birlikte takılmaya başlarlar ancak Katie çocuğa hastalığını söylemez. Günün birinde ise zamanı unutur ve gün ışığına yakalanır.
Film kendisini izlettiriyor izlettirmesine de nispeten biraz durağan. Hikayenin işlenişinden tutun, kurguya varıncaya kadar bazı içe sinmemezlikler mevcut. Ancak filmin eski Japonya’da geçmesi atmosferi merakta bırakan hikayesi biraz olsun filmi izlenebilir kılıyor. Son dakikada izleyiciyi ters köşe yapmaya çalışıyor ve başarıyorda. Tabi bir de Amerika’nın Japonya üzerindeki baskısını görebiliyoruz. Amerikalı bir adam Japon mafyasına girer film burada olan biteni konu alır.
Filmin başında gerçek bir hikayeden uyarlama diye not düşülmüş. Aslında böyle filmlerden uzak dururum ama neyse izleyeyim dedim. Aslında farklı bir şey yok. Bir aile üç psikopat tarafından sıkıştırılır ve öldürülmeye çalışılır ve biz de bu can pazarına tanıklık ederiz.
Aynı düğün salonunun iki farklı salonunda yapılan iki ayrı düğün iki eski sevgilinin düğünüdür. İkisi dışarıya çıktıklarında karşılaşırlar ve eski defterler açılır. Derken birden bire öpüşürler ama bu düğün fotoğrafçısı ve küçük çocuk tarafından görülür. Arada şantaj dönerken bu durumdan kurtulmaya çalışır çiftler. Geçmiş aralanırken her şey de gün ışığına çıkar.
Eğlenceli bir K-Drama. Philip ve Eul-Soon kaderleri bribirine bağlanmış iki kişidir. Philip ünlü bir oyuncu Eul-Soon ise senaristtir. Ancak birinin hayatı iyi olursa diğerinin hayatı kötü olmaktadır. Bu ikisi birbirine aşık olur ama aralarındaki bu bağ çözülmesi gereken sorunları da bir bir çözülmesi gerekmektedir.