Kişisel Depresyon Anları

Bu erteleme durumlarım artık aldı başını gitti. Her şeyi erteleyip duruyorum. En basitinden bir örnek vereyim. Eskiden bulaşık makinesi yok diye bulaşık yıkamak zor geldiğinden bulaşıkları yıkamaz lavabo içinde biriktirirdim. (Sanırım bu da ayrı bir hastalık.) Tamam bulaşık makinesi aldım daha tembellik yapmam derken bu kez de makinenin içine bulaşıkları koymaya üşeniyorum. Yani yine bulaşıklar lavabonun içinde birikiyor. Bununla nasıl baş edeceğim bilmiyorum. Aslında biliyorum ama onu da ertelemekten bir türlü uygulamaya başlayamıyorum. Bunlara çok fazla örnek eklerim. Hayatım sürekli bundan mustarip bir şekilde ilerliyor. Blog da malumunuz bundan nasibini almış durumda.

Ama geçtiğimiz aylardan itibaren artık bu gidişata dur demeye hazırlanarak plan yapıyordum. Sonuçta dersler başlayacak, yaz bitmiş olacak, sonbahar ile birlikte bir nefes alacaktım. Oturdum ve bir plan yaptım. Tabii gündüz çalışan biri olarak kala kala gece kalıyor plan yapmak için. Bir de hafta sonları var ama onlara da direkt müdahale etmek ne bileyim pek işime gelmedi. Ben de Cuma hariç hafta içi her gün 21:00 – 00:00 arasını standart çalışma vakti belirledim. Cumartesi öğleden sonrasına aynı şekilde üç saat pazar akşamına da aynı şekilde üç saat ekledim. Bu üç saat içine dersleri, okuma ve yazma işini sıkıştırdım. Tabii ilk aşama bu şekilde sonrası gidişata bir bakıp değerlendireceğim.

Aslında hayatım boyunca böyle planlı olmadım. Muhtemelen iş gereği plana sadık kalamayacağım ama en azından gün içerisinde bu süreyi yapacağım işlere ayırma alışkanlığı bana yeter. Yani görev haline getirmem yapmadığım zaman da suçluluk hissetmem… Tabi yine suçluluk hissedip kendimi paraladığım oluyor ama hiç bir adım sonrası gelmiyor…

Ama bir şeyler yapmak istiyorsam bu yola girmem şart. Düşünceleri hataya geçiren bir teknoloji olmadığı sürece çalışıp bunları yapmaktan başka bir çare yok.

O zaman başlıyoruz…

Artık o kadar çok uzun ara başlığı attım yeni bir başlık ya bu kelimeleri atmak istemedim. Ham böyle olunca başlık bulamayan ben, en mantıklı başlığın bu olacağını düşündüm.

Bir önceki yazımda daha aklı başında şeyler yazacağım konusunda vaatlerde bulunmuştum. Gel gör ki kendimi yine yalancı çıkardım ve alnımın akıyla buradayım. Bu bir savunma olamaz ama aman ne görürsem ben de onu yapıyorum. Hani hiç bir şey olmuyor derken çok şey oluyor aslında. Acaba ben de mi saçma sapan gündem değerlendirmeleri yapsam diye düşünmüyorum değilim. Tabii bu tembellikle o nasıl olacak bilmiyorum. Bu iş istikrar işi ve o da bende yok.

Şu aralar tembelliğim beni de sinir etmeye başladı ama bunun da sıcakla bağlantılı olduğunu düşünüyorum. Kaşınan bacağıma bile parmaklarımı sürttüğümde bir tutam su geliyor elime. Bir de klavyeye dokunduğumda bıraktığı izler… Tamam yengeç burcuyum da bu kadar sulu yaşamak da ne bileyim…

Aslında bu arada konuşacak çok şey vardı. İzlenmiş, okunmuş… Ama ben biriktiriyorum ki hepsi bir arada olsun tolu bir şey yapayım. Sonra unutacağım o başka. Yine de bir iki kitap yazarım.

Bir de baktım 2017’den beri doğru dürüst tatil yapmamışım. Yurt içinde bile bir yerlere çıkmamışım. Tabi iş için gezdiklerim ve arada memleket ziyaretlerini saymazsam. Ne bileyim artık bana Türkiye’de tatil yapmak tatil yapmakmış gibi gelmiyor. Tabi buna etken sebeplerden biri de 3 liralık şeye 15 lira vermek. Hatta daha fazlası. Heh şimdi yurtdışı daha mı iyi diyeceksiniz elbette değil.

Bütün gün oturdum bunu düşündüm. En son 2017’de Hamburg iş dönüşü Amsterdam tatili yapmışım. Euro 4.1 TL civarlarındaymış. Ne pahalı diyorduk ona da. Aradan sadece 5 yıl geçip 18 TL olması. Yaklaşık 5 katı yani. Bu hesapların daha ayrıntılıları internette mevcut.

2016’da Tayland turu yapmıştım. Buladalarda da ne çok sevdiğimi daha uzun bir tur ve mümkünse masaj eğitimi için gitmek istediğimi yazmıştım. O zaman 1 THB (Tayland Baht’ı) = 0.0287 dolarmış. Bilin bakalım şimdi ne kadar? 0,028 USD. Şahlanan ekonomimiz nerede? O zaman bayıldığım karideslerden, ahtapotlardan bahsetmiştim. Şurada var https://kisiseldepresyonanlari.com/1648/ Gözümde o kadar tütüyorlar ki anlatamam. Fiyat etiketinde de gördüğünüz gibi 100 baht’a çoğu şeyi alabiliyordunuz. O dönem itibari ile 8-9 TL gibi bir şey yapıyordu. Şimdi ise 50 TL civarı. Çapraz kurdan dolayı olan bize oluyor. Değişen ne oldu?

Aynı şekilde Gürcistan örneği vermek istiyorum. En son 2014’de gitmişim. Yine 100 lari üzerinden hesaplarsak ki iyi paraydı 2014’de 53 lira falan yaparken şimdi 665 lira. Diğer ülkeleri saymıyorum bile. Bu işin moral bozacak daha beter ülkeleri de var. Bunları neden saydım, biz ülke olarak bu ülkeleri beğenmez ve bi küçümserdik. Hala da öyleyiz. Ama şahlanan ekonomimiz sonucu geldiğimiz duruma bakın. Hatta ben de burada durmuş bunları yazacak son insan olarak yazıyorum.

Ne diyeceğim bilmiyorum mesela elimde bir daha gitmem deyip atmayı düşündüğüm Gürcü paraları vardı. İyi ki atmamışım. Durduğu yerden kazandırdı.

Bu arada erinmedim saydım ne cevherler ne cevherler… 22 Lari’m, 17 Baht’ım, 74’de Çek Koruna’m var baya zenginim yani. Zamanında 50 lira bile etmeyen paralar şimdi 200 lira ediyor. İşin garibi çok Lari varmış, bir şekilde bunları harcamak lazım 🙂

Yazdım yine baya sanırım. Yukarıya da harita koyacaktım ama vazgeçtim.

Bakıyorum döndüm dedikten sonraki yazım yaklaşık bir ay sonra geliyor. geçen sefer de aynı tabiri kullanmışım. Aslında tam bir ay sonra yazsam daha makul olurmuş. Malum yeni yaş falan. Neyse şu an da Kurban Bayramı. Yani önemli gün sayılır. Sayılır diyorum çünkü klasik bir cümle kuracağım: Nerede o eski bayramlar.

Vallahi teknoloji ile birlikte evrimini geliştiren insanların ilerlemesi çok normal. Anormal olan geçmişe özenmesi. Demek ki biz bir şeyleri yanlış yapıyoruz. Doğru yaptığımız ne var diye sormak lazım. Ah be dön dolaş aynı yerdeyiz.

Neyse çok hazırlıklı çıkmadım yola bu yazıyı yazmak için ama şu bir gerçek ki yapmak istediklerimi yapamadım bu tatilde. Yine bir şeyleri erteledim. Yaza bağlıyorum bunu. Zaten tüm tembelliğimi bir şeylere bağlıyorum. Hadi hayırlısı. Hem bu ara bir şeylere kafamı bozmam lazım. Melankoli lazım. Gerçi insan yaşlandıkça ondan da uzaklaşıyor insan…

Bir on gün daha yazmasam bir ay olacakmış. Gerçi kaç on atlattım o da ayrı bir mesele. Ben yine bıraktığınız yerdeyim. Boş vaktimi film ve dizi izleyerek öldürüyorum. Biraz da okuyarak. Onun haricinde Şu sayfayı her pazar açıyorum öylece bakıyorum. Sonra diyorum ki, “ya ben pazartesileri yayımlıyorum yazıları daha bir gün var”. Sonrası malum. Pazartesi hengamesi, hızla geçen hafta içi derken yine aynı döngüye giriyorum.

Pandemiden sonra size de zaman çok hızlı geçiyormuş gibi gelmiyor mu? Yoksa bu benim yaş almamla ilgili mi? Ankete açık bir soru. Ama sanıyorum ki pandemi ile alakalı. Düşünsenize 20 yaşında körpeciklerin bile hayatından kaç sene geçti. Acaba nüfusa başvurup bu iki seneyi yaştan düşebiliyor muyuz? Hadi haklı sebeplerimiz var ve bu oldu diyelim, acaba vücuda bir ekleme yaptırabilecek miyiz?

Nasıl olsa öleceğiz değil mi? Ha bu gün ha yarın. Gerçi şu hayatı yaşıyorsam geçmiş hayatımda çok kötü biriydim herhalde. Güney Kore inancına göre iyi hayvanlar eğer iyilerse sonraki reenkarnasyonlarında insan olabiliyorlarmış bana hak görülen de bu olabilir. Sadece ben değil de sanıyorum Türkiye’de yaşayan herkes böyle bir olayın içinden geçmiş olmalı. Hepimiz bir cehennem simülasyonunun içinde olmalıyız. Bunun daha mantıklı bir açıklaması var mı?

Ah neyse bu konuyu kapatacağım.

Kendime hazırlıksız yakalandım. Konu kapandı ama devam edecek bir konu var mı? Araya bir iki film, kitap sıkıştırabilirim ama bunu da yapmak istemiyorum. Zaten şurada bol bol yaptığım şeylerden biri. Sanırım daha ciddi konulara eğilmeliyim. Proaktivitemi nasıl arttırırım işine girsem okur mu acaba? Ya da benimle yaz diye bir köşe yapsam bir iki saat boyunca yazsam, hem yazmama hem de yazdırmama vesile olur mu? Denemek lazım aslında.

Geçenlerde yok olma korkusu kaplamıştı içimi. Düşünsenize birden dünyadan siliniyorsunuz derin bir karanlıktasınız ve esameniz bile okunmuyor. Sanıyorum buraya yazmıştım o zamanlar uzun uzun. Hep bir üretim içinde olayım arkamda bir şeyler bırakayımın peşindeydim. Şimdi ise tam tersi oldu. Aman ölmeyecek miyiz deyip hiç bir şey yapmıyorum. Mesela niye bir kütüphanem olsun fikrine kapıldım ki? Muhtemelen otuz yıl içinde öleceğim ve bunlar da çöpe gidecek. O zaman biriktirmenin ne anlamı var? Bazen bunu ilişkiler için de düşünüyorum. Dedim ya zaman zaman takıldığı şeyler bunlar. Bakalım bir sonraki nasıl bir şey olacak. Hayırlısı artık.

Yazıma burada son verirkene aklıma Grup Vitamin’in Hıyarsın şarkısı geldi. O zaman öyle kapatalım.

Şiyirime burda son verirkene
Bir dakika doktor bey geliyorum
Şiyirime burda son verirkene
Seni çok sevdiğimi söylemek istiyorum
He bide yeni bir kedi aldım
O da çok şeker
Gidişim suskun olmuştu ama dönüşüm muhteşem olacak

Nerede kalmıştık. Aslıda ben hatırlıyorum sadece sizi denemek için sordum. Ben yazıya sadece 22 saat sonra devam ediyorum ancak bunu 160 saatten önce yayımlamam diye düşünüyorum. Bu da bana kıyak olsun. Gerçi bazı yazacağım filmlerin zamanı geçiyor insanlar zaten çoktan bir ton yorum okumuş oluyor ama olsun ya bana arşiv olur.

Ama her akşam böyle rutin bir yazma planı tutturursam keyfimden geçilmez benim. Aslında bunu yapabilirim ama biraz daha az izlemem gerekecek o zaman. Varsın izlemeyeyim ne olacak ki? Bir şey kaybetmem herhalde. İzleyince de kazandığımı iddia etmiyorum son dönemlerde. Siz de benim gibi çok sıkılıyor musunuz bir şey izlerken? Ben bazen 1.5 X ile bitiriyorum her şeyi. Şimdi hep Netflix’den gidiyorum ama o da iyice baydı. Hepsi birbirinin aynı. Netflix yapımlarının öyle bir derdi var maalesef.

Gittiğim gördüğüm ülkelerin filmlerini izlemeyi seviyorum. Gürcistan’da bunlardan biriydi. Şimdi hemen Batum demeyin ben Tiflis’den bahsediyorum. Yani düşündüğünüz gibi değil. Gerçi artık olmazda. Benim gittiğim zamanlarda bir Lari 1,4 lira falanken şimdi olmuş 5,2 lira. Bir de o dönem bize göre her şey ucuzdu öyle düşünün. Neyse daha fazla ayrıntıya girmeyeceğim. Şimdi aklıma geldi yazının birinci bölümünde Tayland’dan bahsetmiştim ama onun ekonomisine girmemiştim. İlginç bakın mesai başladı ya pazartesi itibariyle algım değişti. (Önceki yazıyı pazar akşamı yazmıştım)

Comets için aslında resmin altındaki yorumum devam ediyor. Hikaye bir şey anlatmıyor. Güya bir lezbiyen ilişki var ama sanki o da yok gibi. Böyle sürekli 72 dakika boyunca bakıp duruyoruz. Sonuç sıfır. Hala böyle filmler kaldı mı diye sormadan duramıyorum kendime. 2019’da hala oluyormuş demek. Boş verin derim.

Pieces of Her gizemliymiş gibi başlayan bir kitap uyarlaması. Fena başlamıyor ama sonradan kendi içinde çelişkiye düşüp kendinden uzaklaştırıyor izleyiciyi.

Feria: The Darkest Light iki kız kardeşin anne ve babasının ortadan birden kaybolmasının ve ailelerinin de bir tarikata bulaşmasını anlatıyor. Aslında ergen tripleri olmasa fena bir dizi olmayacakmış ama o tripler çekilmiyor.

Kıyamet Deneyi ve Kabir Azabı filmlerini yandaki resimlerden okuyabilirsiniz. Daha fazlasını yazamam muhtemelen.

Yakamoz S-245 hakkında ne yazsam kenara afişini koysam mı bilemedim. Yazarken keşke bir iki denizciye sorsalarmış Abi koca basınçlı denizaltıyı elinizde tahta ile çekiç kullanarak nasıl yamarsınız. Askerlerin yaklaşımı falan. Arkadaş hepsini seçme mi topladınız. Vallahi ne diyeceğim bilmiyorum. Kıvanç falan hak getire. Evet kadro iyi ama senaryo cacık.

Into the Night Yakamoz S-245’den sonra izlediğim dizi. Bunun sebebi aslında Yakamoz S-245’in ön dizisi niteliğinde ve bir yerde de buluşuyor. Evet bu dizinin senaryosunda da saçmalıklar var ama bir yakamoz değil. Belçika yapımı olması biraz daha esnek hale gelip karakterlerin geçmişine romantik hikayelerine de yer vermişler. İzletti kendini ama devamı gelse ne olur şüpheliyim.

Seni Bulacam Oğlum! aman bulmasın bana uzak olsun hala bu filmler çekiliyor ya yazık ne diyeyim. How It Ends saçma sapan bir kıyamet sonrası mı felaket filmi mi ne bilemedim. October Faction değişik vampirler, kurt adamlar envai çeşit yaratıkları avlayan gizli teşkilatın bir aile çevresindeki hikayesi. Bilemedim. Şahane Hayaller aman boş ver tadında bir film boş verin izlemeyelim.

The Bubble kovid döneminde film çekmeye gelen oyuncuların o esnada yaşadıklarını belgeselmiş gibi anlatan aynı zamanda film endüstrisine de inceden giydiren bir film. Ben filmi David Duchovny oynuyor diye izledim ama siz izlemeseniz de olur.

Yaksha: Ruthless Operations Koreli aksiyon filmi. Aksiyon var olay yok. Aksiyon da tatmin etmedi. Sanıyorum devamı da gelir. Nerede o eski hayran kalarak izlediğimiz Kore aksiyon filmleri?

Marmaduke ilk animasyon filmi bu oldu sanırım listedeki. Çocuklar için ama büyükler içinde izlenebilir. Eğlenceli kafa yormayan bir film.

The Pentaverate izlemesinden çok anlaması zor bir dizi. Bazı espriler bizim toprakları aşıyor. Genel anlamda hoşnut kaldım diyebilirim. Kanada, Amerika ayrımı güzeldi. Aykut Enişte 2 üçüncüsü olmaz inşallah.

Bundan sonrası için galeri oluşturup resimlerin altına yazıyorum yorumlarımı. Üstündeki yorumları beğenirsem belki altına yazmam.

Kalanını da haftaya diye düşünüyorum ancak yine yakalayamadım gündemi. İşte nerde çokluk orada bokluk boşuna dememişler.

B-Gore serisini bitirdikten sonra blogda bir boşluk oldu farkındayım. Tabii yazmayıp eldekileri kullanırsan onlar da bir yere kadar idare edecek. Bu ara yazmakla ilgili sıkıntımdan sizlere bahsetmiş miydim? Aslında yazmak ile ilgili bir sıkıntım yok ama nedense bir türlü başına oturamıyorum. Burada bolca bulacağınız bir boş vermişliğin içerisindeyim yine. Akabinde de uyku krizleri ki dün 18 saat uyudum nerdeyse dersem yalan olmaz. Şimdi bile uyumamak için direniyorum. Takdir edersiniz ki bu da zaman zaman oluyor. Ben bunu hala geçemeyen mevsim geçişine veriyorum. Yani sanırım öyledir.

Bu arada izlediklerim ve okuduklarım da var ancak onları da paylaşmıyorum. Burayla eş olarak aslında sosyal medyayı da daha sık kullanmam lazım. Bir kaç ay sonra ikinci kitap çıkacak ve şu an bir şeyleri tanıtmanın en kolay yolu sosyal medya. Ama işte ben bunu yapamıyorum. Bu blogda da bu tarz girişimlerim hep kısa kaldı, sonu gelmedi. Çok göz önünde olmak benlik değil sanırım. Bir yandan olsun istiyorum biryandan da olmasın.

Yazının gidişatı yine belli değil. Ancak hızlıca okuduklarımdan ve izlediklerimden de bahsedeceğim diye bir plan yaptım kafamda. Yoksa bu yazı amaçsız sorgusuz bir hale gelecek. Eskiden ne güzel düşündüren, öğreten, öğrendiğim, araştırdığım şeyler paylaşırdım. Bunları paylaşmamaktan mıdır, tekrar etmemekten midir nedir bilmem, hepsini unutuyorum. Bir şey vardı, şöyle şöyleydi diyorum ama adı hiç aklıma gelmiyor. Eh isim vermediğiniz zaman da hiç bir şeyin kıymeti kalmıyor. Belki de yaşlılıktır. Erken bunama falan. Neden olmasın ki?

Hala iş ile kişisel hayat balansını kurabilmiş değilim. Tam kurdum diyorum, kitabı yazdım pandemi patladı evden çalışmaya başladık. Tam evde düzeni kurduk iş ayrı, aşk ayrı diyorum, ofis açılıyor. Şimdi bir de hibrit çalışmaya geçtik. Ne olacak bilmiyorum. Bazen böyle beyni yarsalar da yarısı iş yarısı özel hayat için çalışsa diyorum. İşte tam da böyle bir dizi yapmışlar. Adı Severance.

İnstagram alıtısında da paylaştığım gibi bence bu senenin en iyi dizisi. Hikaye yavaş aksa da kurgu ve olay örgüsü sizi meraklandırıyor. Ayrıca görsel olarak tatmin edici, çekimler hem göndermeli, hem de çok başarılı. Dizinin yaratıcısı Dan Erickson adında biri. Ama bu adam var mıdır yok mudur belli değil. Daha önce hiç bir işi yok sadece 2017 yılında biri özel teşekkür etmiş bu arkadaşa. Gizemli değil mi? Bence de.

Dizinin detayına girmeyeceğim gerisi size kalmış. Bence merak edip izleyin. Ha bu arada dizinin çoğu bölümün yönetmeni prodüktörü Ben Stiller. İlginç değil mi? Oyuncular ve oyunculuklar ise ayrı bir olay. O zaman hikayeye girmeden burada bitireyim bu konuyu en iyisi.

Tabii bu aralıkta izlediğim çok fazla dizi ve film oldu. Sonuçta yıllardır sürekli hastalık derecesinde bir şeyler izleyen biriyim. Şimdi böyle deyince de sanırım bu konuda destek almam gerekebilir. Ancak zaten farkında olduğum bir şeyin desteği nasıl olacak onu da bilmiyorum.

Dünyada en çok satan kitapların kişisel gelişim kitapların olduğunu biliyor musunuz? Buna rağmen gelişememezi çok acayip bir çelişki. Bir de son dönemlerde çocuk kitapları yetişkin kitaplarından daha çok satıyor hem de bir yetişkin kitabı fiyatına iki üç tane alabilirken. Biz hep yapamadıklarımızı çocuklarımız yapsın diyoruz ama arkadaş sen elinde telefonla dolanırken o çocuk neden kitap okusun ki? Ayıp ama.

Bazı dizi ve filmlerden bahsettim mi bilmiyorum ama bahsettiysem de yeniden anmakta bir sorun görmüyorum. Hellbound bunlardan birisi. Güzel yerde bitti başarılı ve hayalini kurduğum bir din ve sistem eleştirisi. Devamı konusunda bir bilgi yok.

Hometown Cha-Cha-Cha benim ince çizgim. Ne de olsa Shin min Ah oynuyor. Romantik Kore dizisi işte. Arcane oyun uyarlaması, zaman geçirmek için işte. The Whole Truth ise Tayland yapımı. Sırf Tayland hasretim geçsin diye. Yoksa pek bir olayı yok. Pişmanlıkların ortaya çıkardığı gizemli delik hakkında.
Inspector Koo var sonra bu da polisiyeli Kore dizisi. Bakıyorum yine uzak doğu yapımları almış gitmiş.

Araya bir belgesel sıkıştırmak isterim: The Movies That Made Us. Zamanında kült olmuş filmlerin ne şartlarda çekildiğini anlatan çok keyifli bir belgesel. İçinde hangi filmler yok ki. Kesinlikle izlenmesini tavsiye ederim. Bu arda belgesel demişken İçimdeki Canavarlar: Billy Milligan’ın 24 Yüzü de izlenmesi gerekenler arasında.

Aslında bir de bahsedilmesi gereken Jean-Pierre Jeunet filmi var listede. Big bug. Tabii Jean-Pierre Jeunet‘dan normal film beklemek biraz saçmalık. Bu film de aynı şekilde. Oyunculukları, işlenişi, renkleri çok sevsem de sanki ben biraz tereddütte kaldım film ile ilgili.

Bir de Pera Palas’ta Gece Yarısı var. Tarihi manipüle eden eserler benim hoşuma gidiyor. Her ne kadar bu dizi tüm izlediğimiz / okuduğumuz bu tarz eserlerin bileşkesi olsa da ben sıkılmadan izledim. Ama keşke daha özgün olaylar anlar olsaymış ya. Sanıyorum kolaya kaçmak bizim kanımızda akan bir kod. Kopyala yağıştır ve olsun. Ne diyeyim.

The Guardians of Justice süper kahraman olan ama büyük sorumluluk altında sıkıntılar yaşayan bir süper kahramanın hikayesi. Sonuçta onlar da insan da süper kahraman da ne bileyim böyle olmasaydı. Archive 81 de havada kalmış bir umut verirken sonrasını getirememiş diziler arasında. Cracow Monsters ergen soslu büyü dizisi. Ek biraz karanlık olunca izliyoruz ne yapalım. Black Crab dünyayı kim kurtarıyor sorunsallı aksiyon filmi. Escape the Undertaker interaktif dedik bağrımıza bastık ama o nedir arkadaş. Evlerden uzak.

The Cursed. Diziyi hatırlamak için bakmam gerekti ya düşünün siz onu tarzı bir Kore doğaüstü dizisi.

Şimdi sayfaya resimlerin yerleşimi açısından biraz lakırdı yapmam lazım. Yoksa çok güzel durmuyor sürekli ve ben buna çok takıyorum. Gerçi mobilde falan çok daha farklı çıkıyor o da ayrı bir durum. Gerçi yazarken gördüğüm karakter büyüklüğü ile okurken gördüğüm farklı ama onu da unuttum. Aslında yine sitenin tasarımını değiştirme vakti geldi gibi de tembel ben nasıl yapacak bu işi emin değilim.

Kendime yakın bulduğum dizilerden biri oldu Uysallar. Gerçi Türkiye’de yaşayanlar için uygun olmaması çok garip bir şey olurdu. Yine de bizi iyi film izlemeye alıştıran Onur Saylak ve Hakan Günday için bence kötü bir filmdi. Hatalar ve eksiklikler çoktu. İşte aslında beklentiyi ne olursa olsun yükseltmeyeceksin.

Midnight Mass değişik işlenmiş bir vampir dizisiydi. Baştan söyleyeyim parlayan ışıldayan vampirler yok. Zaten ben de o sebepten izledim. Biraz daha altı dolsa iyi olacakmış ama işte izleniyor.

Kafa yormasın diye izlediğim dizi oldu The Last Bus. Görevini yaptı ve yormadı da. Eski metalcilerden olunca, gerçi hala öyle sayılırım Metal Lords‘u izlemeden geçmeyeyim dedim. E sonuçta ergen filmi ne diyeyim ki?

Tomorrow hala devam eden Kore dizisi. Şimdi saat geç oldu yaklaşık iki saattir de ben bunları yazmaya çalışıyorum bari yazacaklarımı ikiye böleyim diye karat vermişken sıra bu diziye geldi. Bari hakkında iki laf edeyim öyle kapatayım konuyu. Muhtemelen yazının devamı sonraya gelecek. Bu arada aklıma geldi eskiden izlediklerimi unutmayayım diye yazardım. Tabi illegalden takılıyorduk genelde. Hala belki… Hım… Şimdi legale dönünce nasılsa geriye dönüp bakıyorsun diye yazmıyorum ama arada çok kaynayanlar var. Aslında kenara köşeye bir şeyler koysam mı okunanlar izlenenler diye bilemedim. Neyse diziye dönüyorum ve bitiriyorum.
Öncelikle bu diziden neden bahsetmek istedim onu açıklayayım. Öyle matah bir şey değil. Bence izlenmesin daha iyi. Ancak bizim dizilerde olmaması gerekeni biz bunların önüne geçsin diye yapıyoruz mantığı varken bu Korelilerde biraz farklı işliyor. Nasıl mı? Kore’de intihar oranın yüksek olduğunu duymuşsunuzdur. Bunun önüne geçmek için yapılmış bir dizi bu. Artık oran o kadar çok ki Kore tanrıları işe el atıyor ve ölüm melekleri arasında intihardan vazgeçirme timi kuruluyor. İntihara meyilli arkadaşlar öbür dünyadaki uygulama ve telefonlarda beliriyor ve ekibimiz de bu kişileri kurtarmaya çalışıyor. Heh şimdi elin Korelisi bu işi böyle yaparken, biz tecavüz olmasın diye tecavüzü, şiddet olması diye şiddeti gösteriyoruz. Tabii daha neler gösteriyoruz neler ama benim pilim bitti benden bu kadar.

Yalnız uzun zamandan beri bu kadar uzun yazı yazmamıştım. Aferin bana. Yoksa bunlar bir şeylerin ayak sesleri mi?

---

Eğlenmeye, gülmeye muhtacız azizim. Bunlara muhtacız muhtaç olmasına da dünyada sürekli devri daim eden kötülük ne yazık ki bizim eğlenip gülmemize bir türlü sebep olmuyor. Tabi bu duruma bir diğer sebepte biz insanların gereksiz kasıntıları. Bunu daha popüler bir tabiri ile ifade etmek gerekirse “duyar kasmaları” bizim bir türlü eğlenmemize olanak sağlamıyor. Kahkahalarımızın ardında hep hüznün olmasına ya da önlerine birer bariyer sermenize sebep oluyor. Bu durumda maalesef bu hayatta iki yüzlü olmamıza kendimiz olamamamıza sebep oluyor. Belki de toplumumuzun en büyük sorunu bu.

Hal böyle olunca ben de size evde köşe bucak saklanarak güleceğiniz (!?) bir hikaye anlatmak istedim. Hikayemizin ana kahramanı ise yine yine bizi bu iki yüzlülüğe iten kötülerden biri. Gerçi ben bu konuda biraz tereddütteyim. Bu kahramana bir Robin Hood mu demeliyiz yoksa… En iyisi ben hikayemizi anlatmaya başlayayım ve kararı hep birlikte verelim.

Dr. Goldfoot and the Bikini Machine

Biraz da Goldfoot’u tanıyalım. Öyle derinlemesine bir adam değil bu adam. Gayet düz mantık düşünen bir karakter. Mesela altın ayakkabı giymeyi seviyor ve bu sebepten dolayı adına da Goldfood demiş. Öyle komplike bir karakter yok karşımızda. Tabii ki bu kötülük aileden geliyor ve o sadece kötü bir ailede yetişmiş bir çocuk olarak ailesinin mirasına layık olmaya çalışıyor. Çok kafam karıştı şu an. Bildiğin hayırlı evlat bu ya hu!

Continue reading“B-Gore 13: Karanlık bir deha – Dr. Goldfoot and the Bikini Machine”