Kişisel Depresyon Anları

Bir takım baloncuklar gözlerimin önünde patlıyor. Oysa ortam karanlık. Çeneme kara çektiğim yorgan pijamalarıma karışarak vücuduma zerk olmaya çalışıyor. Burnumdan aldığım nefes yetmiyor artık. Boşa demişler ağızdan nefes alınmamalı diye. Pekâlâ büyük yardımı dokunuyor. Aç da değilim ama kendimi çatlak dudaklarımı kemirmekten alıkoyamıyorum.

Baloncuklara geri dönelim. Az önce demiştim ya! Hani gözlerimin önünde patlayanlar… Düşünce baloncuları diyorum onlara. Uykunun sarhoşluğuna kapıldığım anda hemen patlatıyorlar kendilerini. Düşünceler, şeker ve adrenalini eşliğinde yayılıyor tüm vücuduma.

Erimeye başlamadan önce sağ ayak parmaklarımı usulca salıyorum dışarı. gürültüye mahal vermemem lazım. Bir de insan ağız ve burundan başka yerden nefes alamaz derler. Külliyen yalan. Tırnaklarım hafifçe açılıyor, kapanıyor, açılıyor kapanıyor… Oh be dünya varmış rahatlıyorum. Aynı şeyleri göz kapaklarımla yapmak istiyorum ama uyumam lazım.

Baloncuklar çoğalıyor her birinin üzerinde ayrı bir görüntü. Biri primatlara kadar gidiyor, diğerinin zamanı belli değil. Dur bak bunu kendime saklayayım. Yoksa öbürü? Biraz özel mi oldu onlar? Uzun zaman önce terk etmiş sevgilimin yeni resimlerine bakar gibiyim. Bazılarını beğenmiyor, bazılarından pay çıkarıyorum. Mutlu gözüküyor, ben olsam mutlu olur muydu? Ben mutsuz muyum? Mutlu şeylerin fotoğraflarının çekildiğini biliyorum. Demek o yüzden fotoğrafım yok benim.

Mutsuzluğun fotoğrafı ise sadece ödül alınacaksa çekiliyor biliyorum. Büyük dergiler büyük paralar veriyorlar. Belki ben de mutsuzluğumu satabilirim. Bir fotoğrafla olmasa da belki, belki… Ama herkesin mutsuzluğu var bende. Herkesin acısı. Tabii çok olunca para da etmiyor bu meret.

Yine kaldık mı beş parasız?

Bir balon daha patlıyor. Bunun sonu hayra alamet değil…

işin ucunu bırakınca devamı da pek kolay gelmiyor. yeni yıl getirisi meraklısı değilim ama hadi bakalım yeni yılda neler olacak diye biraz bekleyeyim dedim ve bekledim. bekledim, bekledim, bekledim…

yok ya aslında beklememdim. tamamen etrafımı saran tembellikle baş başaydım. ha bugün, ha yarın derken bir ayı da devirdik yeni seneden. peki yeni sene ile ne oldu? vallahi ben de düzen bozulmadı, yeni yılın ilk ayları yine hastalıkla geçti. ama sanki geçen seneyi es geçmiştim. hatırlamıyorum bile. her şey birbirine o kadar çok benziyor ki, birini diğerinden ayırmak çok mümkün değil. bezen bi gün diyorum, bi gün oldu, bi gündü… hatta onu o kadar çok söylemeye başladığımı şimdi keşfettim. şöyle baktığımda hayatım bi günlerden ibaret. tarihte herhangi bir noktaya adım atsanız muhtemelen şimdi o saatte ne yapıyorsam, ne oluyorsa aynısıdır. sekmez. belki az buçuk şaşabilir. yani önemli olanda çıkardığımız özet, anladığımız şey değil mi? benim hayatım böyle.

tabi burada Türkiye’de yaşamış olmanın verdiği şahsına münhasır aksiyonlara değinmiyorum. öğrenilmiş çeresizlik midir bu, yoksa bir şey yapamayacak olmanın umutsuzluğu mu bilmiyorum ama konuşmak istemiyorum. kahve köşesindekiler bile salmış çayıra bana mı kaldı?

neyse aslında arada yayımlanmayı bekleyen bir sürü yazı barken benim de böyle oturmam takdire şayan. bu ara bir enerji düşüklüğü var. nedense elim bir şeylere gitmiyor. biraz uzak kalayım diyorum bilgisayardan sebebi de zaten şu hastalık. ama olmuyor. çalışan insan için zor. işte o zaman ne yapıyorum, kişisel işlerimden kesiyorum. sonra iş buralara varıyor. yazılmayan blog, kitap; yapılmayan işler.

e hayırlısı artık ne diyeyim.

bir de bu blogun çeklini mi değiştirsem. yani faydalı değişik şeyler de var ama böyle geyikler de iyi oluyor mu ki? ben ve ben, bana soruyorum. yakında bir podcast yada youtube projem de var. e bizde proje bitmez ama yapmak lazım di mi?

Zaman sürekli bir şeyler alıyor benden. Her ne kadar ben bir sonrakini kutlamaya çalışsam da, tarifsiz bir lanetin içindeyim. Tekerlemeye soyunan şarkılar gibi. Biz onlar gibi tutmadık ama. Sessizce yitip giden roman kahramanlarıydık. Basılmadık belki. Bir hükümsüzlüğün içinde hükme yenik düştük birbirimize benzeyen şeyle mutlu olduk belki. Bu sanki bir ceza sanki yaşamanın ödül olmadığı gibi.

Nereden mi biliyorum; sadece ardıma baktım.

Evet yine yılın son yazısı ile birlikteyiz. Sanki son “yılın son yazısı”nın üzerinden on iki ay geçmemiş gibi. Ben sürekli kendimi yılın son yazısını yazıyormuş gibi hissediyorum. Bir insanın hayatında hiç mi aksiyon olmaz? Şöyle geriye dönüp baktığımda günler düz bir çizgi adeta ve ben sadece bir önceki yılın başını görüyorum. Bu kadar düz bir çizgi hakimken hayatıma geçen senenin yazısına yeni yazıya başlamadan evvel bir göz atayım dedim. Siz de göz atmak isterseniz işe burada. Şimdi bu yazının devamı niteliğinde bir şey yazmalı mıyım, yoksa gerçekten bir şeyler yazmalı mıyım o konuda da tereddüte düştüm.

Neyse bir ara vereyim ve öyle devam edeyim.

Verdiğim ara neredeyse bir gün sürdü ve aslında yine yazıya nasıl devam etmem konusunda kararsızım. Ya ben yazıya başlamıştım deyip buraya döndüm aslında. Yoksa hani toparlayacak bir şey olduğundan değil.

Sonuç olarak yıla attı bir ekledikten sonra ister istemez yaşa da artı bir ekliyorsun. Bu devinim de bir türlü değişmeyeceği için değişimi beklemekte biraz zor.

Ne diyorum ben, parmaklarından akanın anlamı konusunda tereddüte düştüm. Demek ki parmaklarım pek manalı şeyler üretemiyorlarmış.

Demem o ki, devirdiğimiz senelerin sayısından çok, ayı sonu, önü başı olmasından çok, bireysel olarak o süreci nasıl geçirdiğin önemli. Yani senenin bir atması o senenin umutlu, mutlu, huzurlu olacağı anlamına gelmiyor. O yüzden ben yeni senden yeni şeyler beklemeyi bıraktım. En fazla aylık olan yapıyorum bu hayatta. İki aya şunu yapmalı üç aya bunu yapmalı diye. Yaşadığımız ülkede bir sene sonra bu olacak diye bir plan yapmanın bir önemi yok o biraz daha kültür seviyesi gelişmiş ülkeler için geçerli sanırım. En yazından yaşam kültürü gelişmiş toplumlar için.

Herkes mutsuz ve mutsuz bir yıl sonu bu. Muhtemelen bir sonraki de aynı şekilde olacak. Aslında o zaman çok da “şey yapmamak” lazım.

Çok yeni yıl yazısı gibi de olmadı. Bilgisayardan başladığını telefondan bitirdim. Burada başladığım hayatım nerede biter acaba?

Gerçi bitmeyebilir de, ne de olsa daha vaktimiz var.