Çünkü her insan ölecek yaşta… Şems-i Tebrizi
Her sabah aynı cümle ile başlıyorum güne. Belki herkes gibi, belki de sadece
bana özgü… Ve her sabahın akşamı devamını getiremeden, bir cevap veremeden
kapıyorum gözlerimi. Sonra “iyi ki sonuna soru işareti koymamışım”
diye dua ediyorum.
Bir soruyu cevaplayamamak ne kadar da zor!
Continue reading “Umarım bugün uyandığıma değer!”
Son bir kez ceplerimi yokladım. Telefonum, cüzdanım, sigaram. Kapıyı çekmeden önce, elimde anahtarlarım. Her şey tamamdı. Hatta cebimde yerinde bir türlü durmayan bozukluklar fazlalıktı bile. Yine de bir şeyler eksikti. Ve bozukluklar bunun kanıtıydı. Bir yokluğun üzerini örtmek için vardılar onlar.
Son bir kez evi dolandım. Kapalı perdelerin dikişleri arasından sızan güneş ışığında. Artık her neyi unuttuysam yaklaştığımda bile sıcak sinyalini vermiyordu bana. Çıkmalıydım. Süslenmememe rağmen bir saattir evden çıkamamıştım.
Continue reading “ve giderken bir daha, yerine koyabildiklerim.”
Yazmak zor iş. Hatta ve hatta her hafta yazmak daha zor. O günlük köşe
yazarlarına özenmemek işten bile değil. Peki ya şu YouTube’a içerik üretenlere
ne demeli. Öyle abuk sabuk içeriklerden bahsetmiyorum. Araştırılan sorgulanan
bir bütün halinde sunulan içeriklerden bahsediyorum.
Sanıyorum bunu ben yapamıyorum. Ya da yapmam için çok daha fazla bu işe
zaman ayırmam lazım. Belki de daha fazla araştırıp sorgulamam.
Ancak ben ne yapıyorum? Ne yaptığımı anlatayım, sürekli bir tekrar: Continue reading “düşüncelerindir bir an odaklanamadığı o an…”
Kuraklık çökmüştü sanki şehre. Her adımı, suyun tadını unutmuş kaldırım üzerindeki toz parçacıklarını soluk borusuna kadar itiyordu. Burnunun direğini sızlatmaya başlayan bir koku toz birikintilerine karışarak usulca yayılıyordu etrafa. Ağzındaki mayhoş tadın sebebi bu olmalıydı. Uzaktan, derinlerden farklı bir koku daha geldi burnuna, kolayca tahmin edebileceği. Çiğ et kokusuydu bu. En son çocukluğunda almıştı bu kadar keskin, taze et kokusunu ve ardından bir daha et yiyememişti.
Burnunu kapattı, parmaklarının uçlarıyla. Vakit gece yarısını geçmiş, sokakta, lambaların çevresinde dolanan sinek seslerinden başka bir ses yoktu. Bir de az önce geçtiği yanıp sönen ve yanıp sönerken de küçük bir patlama sesi çıkaran flaman lambadan başka. Bilindik sessizliğin içinde yürümeye devam ederken birden bir çığlık duydu. Bebek çığlığıydı bu. Bu beklenmedik ses irkilmesine, duraksamasına sebep oldu. Hızlıca etrafını kolaçan etti. Gelebilecek tehlikelere hazır olmak istiyordu. Ürkütücü sessizlik karşısında, biraz daha gözlerine güvendi. Etrafta kimse yoktu.
Continue reading “Uyku Öncesi Hikayeleri: Taze Et Kokusu”
Başlıktaki cümle Joker filminden alıntı ve cümle şu şekilde devam ediyor. “Her gün yanımdan geçip beni görmüyorsunuz ama bu adamlar, Thomas Wayne TV’de onlar için ağladı diye mi yani?”
Gerçekten de böyle değil mi? Sokakta gördüğümüz olaylara, kişilere bu kadar kayıtsız kalırken bir anda onun birileri tarafından reklam (!) edilmesi duyarlılığımızı nasıl da tavana çekiyor.
Bunun altında yatan gerçek ne? Popüler olmak mı? Ya da popülerleşmiş bir olgu da yer almak mı? Diğer insanların düşünceleri ile bir olup kendimizi onların içinde kamufle etmeye çalışmak mı? Ben bu soruların hepsine “evet” yanıtını veriyorum. Çünkü hepimizde aynı kaygı var: Üzerine basılıp geçilmeme kaygısı.
Continue reading “Ölen ben olsaydım üzerime basar geçerdiniz.”