Bu gece sessiz. Deniz bir perde gibi dalgalanıyor. Bir adam masanın başına oturmuş. Üzerinde beyaz havlu bir bornoz. Klavyenin tuşları seri bir şekilde inip kalkmakta. Parmakları sahil kenarında durmuş kadının uçuşan saçları arasında gezer gibi. Donuk bir gülümseme dudaklarında. Cümleler var diyor kadını. Yanakları allıkla biraz kızarmış, gözlerindeki bakış, karşı kıyıdaki birini gözler gibi. Kimsiniz siz? Bir sonraki hayatınız yazıldı mı kağıtlara?
Birazdan bana gelecek. Kapıyı çalmadan. Başımı çevirdiğimde bedeniyle karşımda duruyor olacak. Gözleri üzerimde. Klavyemden çıkan sesler,onun sessizliği olacak. İki elini iki yana açıp etrafında dönecek ve gülümseyip “nasıl olmuş?” diyecek. Şimdilik dur.
Kadın gözlerini hafifçe kısıyor. Güneşin batmasına yakın denize vuran kızıllık, gözleirnde parlıyor. Adam uzakta. Kelimelerden başını kaldıramaz bir halde. Şimdi ise kadın arkasını dönüp gitmek istiyor. Gözlerinde donuk bir kızıllık.
Kadın geriye bakar. İskele bomboştur. Uzaktan gelen sesler duymaktadır. Küçük adımlarla şişman bir kedi ilerlemekte. Kadına doğru yaklaşmakta. Yüzü kayıp. Sadece ayakları ve gövdesi.
Adam kadına bakmakta. Sanki onu tanıyor. Uzaklardan yüzü gözüne çalmakta. İkisi de kayıp. Kapıdaki kırmızı ışıklardan ikisi yanmakta. Oluşturduğu şekiller 17 ye (yazıyla on yedi) tekabül etmekte. Kadın şimdi gülümsedi ve parmak kırmızıaprlak tuşların üzerine dokundu. Her şey tekrarlanıyormuş gibi. Kadın adama sorar. “Nereye gidiyorsun?” Adam sessizce bakar. Gözlerinde denizin maviliği bulunmaktadır. Kadın devam eder. “Denizden uzak bir yerlere, korkmaya başladım”. Adam güler. Elindeki kadehe, kan rengi şarabu doldurmaya başlar.
Her şey uçuyor ve gözyüzü bulutlu. Az sonra yağmur yağacak. Gitmeden. Sölemeden… Sonsuza kadar…
Kadın adamı tanıyor ve şekiller sürekli değişiyor. Sesi başkası, kendisi başkası. Cam bir kürenin etrafına dağılmış görüntüsü. Kadın kimseyi tanımıyor. Adam sessiz. Fakat beklemeli. Hiç bir şeyi bilmeden. Bir sonraki saate…
Siz ne düşünüyorsunuz?