ev’lenmek üzerine bir yazı daha…
Uzun zamandır ne uğraşlarla (!) ev aradığımı bilirsiniz. Sonunda eve şeklen bezememede bir evim oldu. Sanırım buna emlakcı dilinde 1+0 diyorlar. Bir oda küçük bir girişle dahil edilmiş mutfak, birleştirilmiş küçük banyo ve tuvalet. Annem bu durumdan pek memnun olmasa da her daim burnunun dikine giden ben savaşı tekrar kazanıyorum. Uzun uğraşlardan sonra evi yerleştirdim. Elbette ki annemin yardımıyla. Bir yer tuttuğumu öğrendiği anda kardeşimle girdiği “ben gideceğim” savaşından galip çıkarak yollara düşüyor. O gün mesaide olan ben tabiî ki kendisini karşılayamıyorum. Bu eksi bir puan eminim ki… Kuzenimin yanında kalıyor, eve geçince biraz burun büküyor ama yapacak bir şeyi yok. Direktiflerle yetinmekle kalıyor. Aslında olup biteni benim tarafımdan yazamıyorum okuma ihtimali var. Sonra durumu izah etmeye çalış her telefonda kimle konuştuğumu, ne yaptığımı izah etmem için. Asıl kaos dündü. Bu akşam gideceği için bileti ayırtım ve dün alacağımı söyledim. iş çıkışı eve gittiğimde annem ütü yapmakla meşguldü. Harem’e geçip …