The Woman in Black

Gündemi takip etmek bu şekilde olsa gerek. Televizyonlarda reklamı döndüğü vakit (hatta vizyona yeni girmiş dumanı üstünde) buraya filmi yazmak ayrı bir haz. Sadece laf kalabalığı yapıyorum aslında hiçte belirttiğim gibi bir hazla karşılaşmadım. Türkiye’de televizyonda sayılı filmin reklamı dönmüştür. Bunlar ise çok gişe yapacağı amacı güdülerek yapılan reklamlardı. Aslında fırsat bu fırsat. Harry Potter ismi ile hafızalara kazınmış, belli bir kesimin büyüttüğü, çoğu kişinin ismi ile bilmediği Daniel Radcliffe filmin baş rolünde. Bu da aslında gişe yapar beklentisi üzerine kurulmuş reklam tekniği.

Malum şahsı Harry Potter filminden başka filmde izlemedik. Oyunculuğu konusunda da net bir şey söyleyemeyeceğim. Açıkçası Harry Potter serisinde de Daniel Radcliffe oyunculuğu ile gözlerimi doldurmamıştı. Daha sonra tiyatro sahnelerinde soyunmak gibi reklam kokan haberlerle adından bahsettirdi şahıs. Ancak bu onun oyunculuğunu görebileceğimiz yegane film olma durumunda. Bu kapalı kutuya başrol vermekle Eden Lake‘ten bildiğimiz, James Watkins biraz risk almış. Gerçi biz Watkins’i özelliksiz ve doğal filmleri ile tanıyoruz. The Woman in Black’te bunlardan biri.

Watkins’in yaptığı seçim tabi ki kendini gerer ancak ben kendi gördüklerimi yazmadan edemeyeceğim. Daniel Radcliffe Arthur Kipps karakteri ile çıkıyor karşımıza. Ben Daniel Radcliffe’de Harry Potter yüz ifadesini sıklıkla gördüm. Sanki Harry filmin tüm gerilim sahnelerinde asasını çıkartıp hayalete sallayacakmış gibi hissettim. Bu da filme olan adaptasyonumu yitirmeme sebep oldu. Şu da bir gerçek ki, Daniel Radcliffe’de pek fazla mimik yok. Ya da ben görmeyi başaramıyorum. Bu şekilde giderse Radcliffe, ikinci bir Nicolas Cage vakası olarak karşımıza çıkabilir. Bu bağlamda film duygu ve mimik yoksunuydu. Hemde böyle bir filmde olması gereken en önemli şey.

Filme geldiğimizde yönetmen James Watkins tüm klişeleri toparlayıp önümüze sunmuş. Cam dan yansıyan hayaletler mi dersiniz, hareket eden sandalyeler eşyalar mı dersiniz, tüm o bildiğimiz korku öğeleri mevcut filmde. Senaryonun Susan Hill‘in romanından da uyarlandığını düşünürsek, Hill’mi klişe yazmış yoksa senarist ve yönetmen mi buna çevirmiş bilinmez. Ancak Hill’in klişe yazmasına zaten bir şey demiyorum, kitabı iyi yapan anlatılan hissettiren duygudur ve kelimeler bunu rahatça verir.

Ancak film bu duygu yoksunluğundan uzaktı. Yani işin dram kısmını, Arthur Kipp karakterinin hayaletli eve kapandığında ki hissettiği duyguları film kesinlikle veremiyordu. Hal böyle olunca odanın içerisinde dakikalarca etrafa bakınır buluyorsunuz kendinizi. Filmin ana fikrini çocuk sevgisi, aşk olarak çıkartırsak, karısının ölümünden sonra bunalıma giren ve işini de devam edip çocuğuna bakmak için bu lanetli evle uğraşmak zorunda kalan Kipp nedense tüm duyguları aynı yüz ifadesiyle veriyordu.

Hikaye basitti. Oğlundan ayrılan bir kadının ruhu oğlunun da ölümü üstüne gelir ve kasabadaki çocukların canlarını alır. Kasaba ise yabancıları istemez. Kipp’i sürekli kasabadan göndermeye çalışırlar. Bu esnada sürekli alımda şu soru işareti vardı. Kardeşim neden adama anlatmıyorsunuz durumu oğlunu kurtarmak için bassın gitsin. Tabi bu da hikayenin gizemi olacak ya! Kipp’te de ne meraktır ki bile bile hayaletle dalaşmaya başlıyor.

Bazı konular çok havada kalmış. Kurgu bir çok yerde kesilmiş. Film bizi yanıltmıyor. Kurgu ile oynayarak izleyiciyi yanıltmaya çalışmışlar ancak olmamış. Ana karaktere oranla yan karakterlerin oyunculuklarını daha başarılı bulduğumu söylemeliyim. Filmin mekanlarını, dış çekimlerini, açıkçası atmosferini beğendim. Yine bir korku filmi olması sebebi ile korkutmak için ses efektleri ön plandaydı ama pek fazla tesirli değildi.

Kısacası, bol gişe yapacağını düşündüğüm tatmin etmeyen bir film The Woman in Black. Para verip sinemada izlemeye değeceğini düşünmüyorum. Hem korku unsuru olarak hemde dram unsuru olarak tatmin etmeyen sıradan bir film.

Yönetmen: James Watkins

Senaryo: Susan Hill (kitap), Jane Goldman

Oyuncular:

Linkler:

http://www.imdb.com/title/tt1596365/

http://www.womaninblack.com/