Umarım bugün uyandığıma değer!

Photo by Jon Tyson on Unsplash

Her sabah aynı cümle ile başlıyorum güne. Belki herkes gibi, belki de sadece
bana özgü… Ve her sabahın akşamı devamını getiremeden, bir cevap veremeden
kapıyorum gözlerimi. Sonra “iyi ki sonuna soru işareti koymamışım”
diye dua ediyorum.

Bir soruyu cevaplayamamak ne kadar da zor!

Gözlerimi süzüyorum aynanın karşısında. Kendime çekidüzen vermeye çalışırken
bir kez daha beceriksizliğim nüksediyor. Utanıyorum her seferinde verdiğim
sözlerden. Bakamıyorum. Önümde siyah bir karartı, göremiyorum.

Artık söz vermiyorum. Söz vermek demek, tutamayacaklarını, yapamayacaklarını
söylemek demek. Öğrendim, biliyorum. Söylediğimde ise usulca yalanlar dökülüyor ağzımdan. Nereden geldi bu alışkanlık bilmiyorum. Hep kendimi kandırdığım zamanlardan. Mitomani teşhisimde yok. Sadece kendimle yüzleşemiyorum.

Suç bende değil diyorum, sadece herkes gibi bir yasımayım. Her şey talan
olurken etrafımda ben sadece nefes almaya çalışıyorum. Tamamen bir refleksle
bazen unutuyor bezen boş veriyorum. Ve sonra tekrar çeviriyorum sözlerimi.

Kasımı sevmiyorum.

Gidişleri hatırlatıyor bana…


Yayımlandı

kategorisi

yazarı:

Etiketler:

Yorumlar

Siz ne düşünüyorsunuz?