uzaklaşmak…

kendim olmaya başladıkça kelimelerim uzaklaşıyor benden. onları tanıyamıyorum. uzaklardan gelen cümleler bir çığlığın yansıması gibi. bir yanım sahiplenirken diğer yanım itiyor onları…

kelimelerim yaklaştıkça ben uzaklaşıyorum kendimden. tarifsiz bir tutumla etkisinde kaldığım hayatlar geliyor aklıma. her birini yaşıyorum. aklıma geliyor sonra “zaten başkaları olmak için yazmıyor muyum” diye. ancak her biri içimi acıtıyor, her biri hafifleteceğinden çok daha fazla acıtıyor canımı. sanki bu insan olmakla alakalı… ve şimdi insan olmaktan kaçıyorum…


Yorumlar

“uzaklaşmak…” için 4 yanıt

  1. Kaçmalar işe yarasa keşke.. İlk zamanlar kolay gibi görünüyor.. Sonra kaçtıkça hep saha fazlası , daha fazlası..

    1. aslında üstüne gitmek lazım ya, biz o kadar cesur değiliz…

  2. Sanırım herkes kendiyle kıran kırana bir savaşa girmekten çekiniyor.. Cesaretten biraz daha fazlasına gerek var sanki 🙂

    1. savaşın sonu fana olacak diye korkuyor herkes. sonunda ölüm var nede olsa 🙂

Siz ne düşünüyorsunuz?