kendim olmaya başladıkça kelimelerim uzaklaşıyor benden. onları tanıyamıyorum. uzaklardan gelen cümleler bir çığlığın yansıması gibi. bir yanım sahiplenirken diğer yanım itiyor onları…
kelimelerim yaklaştıkça ben uzaklaşıyorum kendimden. tarifsiz bir tutumla etkisinde kaldığım hayatlar geliyor aklıma. her birini yaşıyorum. aklıma geliyor sonra “zaten başkaları olmak için yazmıyor muyum” diye. ancak her biri içimi acıtıyor, her biri hafifleteceğinden çok daha fazla acıtıyor canımı. sanki bu insan olmakla alakalı… ve şimdi insan olmaktan kaçıyorum…
Siz ne düşünüyorsunuz?